Sen Umudumsun

Yeni Hayat

Bugün liseye başlıyorum. Sabahleyin kendimi çok kötü hissettim. 8. sınıftayken bu yataktan Hevesle kalkarsın şimdi ise ölü gibiyim. Sınavlara girdim evet notum düşük değildi hatta yüksekti ama gel görki istediğin yere gidemedim o kadar Çalışmanın karşılığının bu olması insana baya koyuyodu. Arkadaşlarım okullara yerleşti bazıları tıpkı benim gibi özel okula gitti. Bende Atabey Kolejine kaydımı yaptırdım nerden baksanız yarısını bursum karşılıyordu. Ama ben bu okula alışamayacağım için çok korkuyordum . Çünkü biliyodum oradakilerde aramda çok fark vardı. Öncellikle maddi durumumuz iyi değildi öte yandan annem beni doğururken ölmüştü bu yüzden babam sanki bir katilmişim sanki bu Dünya'ya ona hayatı zindan etmek için gelmiş birisi olarak görüyordu beni. Doğum sırasında babamda yanımızdaymış annem çığlıklar atıyomuş beni doğurduktan sonra beni kucağına almış kulağıma eğilerek Sahra demiş bu yüzden adım bu. Babama bakarak gözlerini kapatmış. Babm ilk iki ay beni görmemiş merak bile etmemiş yani sonraları gelmeye Başlamış o da göz ucuyla bakmış. Annemle babam birbirlerini çok severek evlenmişler hatta annem bütün mirastan yoksun kalmış sonuç ne benimle birlikte acılar yaşanmış. Işte böyle benim Hayatım sırtımdaki ağır yükle yaşıyorum nedendir bilinmez biride çıkıp yardım etmiyordu. Kalbimin sesini dinlemiyorlardı. Herşeye kendi pencerelerinden bakıyorlardı . Babama gelince isteyerek yapmadığım birşey yüzünden beni suçlayıp herşeyden mahrum bıraktığı için onu affetmicektim. Adım dediğim gibi Sarahtı ismimi sevmezdim bana hep annemi hatırlatırdı. Geçmişten hiçbirşey hatırlamak istemiyordum hatta çoçukluktan kalan resmimi yaktığım için babamla kavga etmiştim. Soyadımda Mezel babamdan kalan tek yadigarım. Kısacası Hayatım kötüydü tek istediğim vardı o da doktor olmaktı. Sabahleyin tüm bunları tavana bakarak aklımdan geçirdim . Hazırlanıp evden çıktım nefret ettiğim minibüslere binerek okula gittim. okulun Kapısında kalbim deli gibi atıyordu acaba alışabilecekmiydim. Bahçede bekledim daha sonra Istiklal Marşı'nı okuyup sınıflarımıza dağıldık ben E şubesindeydim herkes gelmeye başladı ben kimseye aşılanıyordum biri gelse hemen ağlardım ne yapacağımı hiç bilmiyordum.

1 Ay Sonra
Herşey çok güzel buraya baya alıştım Ezgi diye bir arkadaşım var baya kopuyoruz çok güzel kimseyle konuşmadığım şeyleri onunla konuşuyorum. Ve açıkçası onun sayesinde herşeyi alışmaya başladım. Kalbimle değilde benimle hareket ediyorum. Okuldaki öbür Kızlardan elbetteki farklıydım ama artık bu umrumda değildi. Mutlu olmak istiyordum ve Mutluluğa giden yolda umursamadan vardı. Notlarımız iyiydi hocaların gözüne girdik. Ezgi çok güzeldi mavi gözleri kahverengi saçlarıyla herkes onun peşindeydi ben ise çapulcu gibiydim sürekli erkeklere sataşıyordum. Bana gözlerimi beğendiğini söylerdi ama ne olabilirdiki siyah iki göz sadece. "Ne düşünüyorsun?" dedi "Hiçbirşey"desim ama inanması " Ne oldu?" Diyince sabır ister gibi "Hiçbirşey"dedim gülümsedi bana dönüp"Hadi iniyoruz" anlamaz gibi bakınca gözlerini devirdi "Beden dersi" diyince iflasım şimdi onuncu Sınıfları hiç çekemezdim küçüğüm diye bizimle sürekli alay ediyorlardı aşağı inince basketbol maçı yapıcaktık ilk turda ben oynamadım ikinci turda oynamaya başladım oynayanlarda onlardan çok gıcık olduğum biri oynuyordu gördüğüm yerde ağzına çalasım geliyodu. Sinirlerim bozuluyordu Herşeyden ihlal yapıyolardı ne OLDUĞUNU anlamadan onu karşımda bıldum bana "Dur,dur"diyodu sinirlenmeye başlamıştım dalga geçiyordu kafa buluyordu benimle en sonunda Dayanamayıp "Yine ne oldu"diye bağırdım sınıfındaki tüm kızlar bize bakıyordu Allahtan hoca gelmişti yoksa kavga büyüyecekti. Maç bittikten sonra etrafa dağıldık ben Ezgiyle oturdum ama onun bana baktığını hissedebiliyorudum adı Sametti yanında sevgilisi vardı onunda Sanemdi evet doğru böyleydi bana bakmaya devam edince bende ona baktım. Ondan sevgi dilenmeye başladım çünkü buna muhtaçtır. Herzaman bana baksın beni sevsin istiyordum çünkü kimse daha önce bana bakmamıştı. Çoğunlukla hatta tamamen hor görülmüştüm. Ve o anda nefret ettiğim hatta bunu kusmak için fırsat aradığım bu çocuğa acı çekeceğimi bile bile birşeyler hissetmeye başladım. Yapmamam gereken birşeyi yapıp kalbimin sesini dinledim..