Newsflash!

Op het politiebureau

'Dus u beweert dat u gegijzeld werd met een cowboy?' Het voorhoofd van de grijze politieagent vertoont denkrimpels. 'Dóór een cowboy ja. Grace heeft me gered.' Wren keek naar het spiegelglas. 'Deze cowboy, was hij nog in leven toen jullie vertrokken?' De agent zet zijn pen op het papier, klaar om Wren te beschuldigen van moord. 'Ja.' De agent legt zijn pen neer en fronst. 'Hoe bent u dan van hem afgekomen?' Wren leunt achterover. 'Gevlucht. Als het tijdcircuit niet om was hadden we het nooit gered, maar we hadden geluk.' De agent leunt over de tafel. 'Tijd-circuit?' Wren slaat zijn armen over elkaar. 'Ja. Je kan met de tijdmachine maar 48 uur in een andere tijd blijven.' De agent knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'U beweert dus dat u in een tijdmachine naar het wilde westen bent afgereisd en daar door ene Grace Sutherland uit gijzeling van een cowboy bent bevrijd?' Wren slaat op zijn dij. 'Mooi, u weet het nog beter dan ik. Kan ik gaan?' De agent maakt Wrens handboeien los en begeleid hem uit de verhoorkamer.
Eenmaal buiten valt Grace direct in zijn armen. 'En?' Wren zucht. 'Ik weet het niet Grace, ik weet het niet.' Grace kijkt bezorgd. 'Grace Sutherland?' De grijze agent pakt haar bovenarm. 'Wilt u even meekomen?'

Ze liepen de verhoorkamer in. 'Neemt u plaats.' De agent gebaart naar de tafel. 'Waarom? Wren heeft alles verteld.' De agent gebaart opnieuw naar de tafel. 'Ik wil het graag nog een keer van u horen.' Grace gaat zitten en vouwt haar handen in elkaar. 'Nou? Wat moet ik zeggen dan?' De stoel kraakt onder het gewicht van de agent. 'Vertel het verhaal van jouw kant.' Grace zucht. 'Nou ik ben Grace Sutherland. Ik ben 16 jaar. En ik zat op Greenville High tot het gebeurde.' De agent leunde voorover. 'Jake Sinclair gebeurde. Hij daagt altijd mensen uit om dingen te doen die eigenlijk hartstikke verboden zijn. Wij waren die dag aan de beurt. Op het schoolfeest. Jake weet mensen altijd in zo'n situatie te werken dat ze niet meer terug kunnen. Hij daagde ons uit om de tijdmachine te gebruiken. Wren, Theo, Amy en ik. Hummer was perongeluk meegekomen.' Een blonde vrouw in een mantelpakje komt de kamer binnen. 'Amy Miller is gearriveerd meneer.' De agent staat op. 'Bedankt voor de informatie juffrouw Sutherland u mag gaan.' Grace staat op, schudt de hand van de agent en loopt de deur uit. in het voorbijgaan fluistert ze snel 'Succes.' in Amy's oor.

Amy stapt stoutmoedig de kamer in en zakt onderuit in de stoel waar de agent hoort te zitten. 'Wat aardig! Je hebt een glaasje water voor me neergezet!' De agent gaat zitten op de stoel tegenover Amy en schuift het glas naar zich toe. 'Die is van mij.' Hij neemt een slok en zet het glas met een klap op tafel neer. 'Eens kijken... Juffrouw Miller.' De agent rommelt tussen zijn papieren en na enig zoeken vind hij wat hij nodig had. 'Ene Wren Cameron heeft verklaard dat jullie maar 48 uur in een andere tijd konden bewegen, toch zijn jullie 4 dagen vermist geweest. Kunt u dat verklaren?' Amy wrijft over haar gezicht. Als je met de tijd knoeit, knoeit de tijd met jou. Als je naar het verleden afreist gaat de tijd twee keer zo langzaam. We zijn nu allemaal in principe twee dagen jonger dan we op dit moment horen te zijn.' De agent kijkt beduusd. 'O.' Amy leunt achterover. 'Ben ik klaar?' De agent begeleid Amy naar buiten. Amy rent direct naar Theo en gaat op haar tenen staan om hem een klein kusje te geven. 'Brengt geluk. Zal je nodig hebben.' De agent loopt verveeld op Theo af. 'Theo Cameron?' De agent draait zich om en loopt richting de verhoorkamer. 'Meneer, u bent een vreemde. Ik mag van mijn moeder nooit met vreemden meegaan.' De agent draait zich om en wijst naar zijn naamplaatje. 'Je moeder is er niet meer en je weet m'n naam al. Meekomen.' Theo sjokt achter de politieagent aan en ploft neer op de stoel die de agent hem aanwijst. 'Dus... Ik ben de laatste. U zult vast al alles weten.' De agent gaat tegenover Theo zitten. 'Daar ben ik nog niet zo zeker van. U zat op Greenville High?' Theo zet zijn ellebogen op de tafel. 'Dat klopt. Samen met Amy, Grace en Wren.' De agent zet zijn pen op het papier. 'Waar is die tijdmachine waar jullie het over hadden gebleven?' Theo leunt achterover. 'Toen we terugkwamen in deze tijd was hij verdwenen. Dat hadden we toch al uitgelegd, dus waarom zit ik hier nog?' De agent knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Omdat zoiets als tijdreizen niet bestaat. En ik laat jullie hier net zo lang blijven tot jullie me haarfijn uitleggen wat er is gebeurd. Dodge?!' Een blonde politievrouw komt binnen. De agent fluistert iets in haar oor. De vrouw loopt de kamer weer uit en even later komen Wren, Grace en Amy binnenlopen met een klapstoeltje onder hun arm. 'Kom er gezellig bij! De agent gelooft ons niet! Geweldig niet waar?' Ze klappen de stoeltjes uit en gaan in een kring om de tafel zitten. De agent klapt in zijn handen. 'Begin maar.' Wren leunt voorover. 'Waar precies wilt u dat we beginnen?' De agent krabt op zijn grijze hoofd. 'Het begin.' Wren strekt zich uit. 'Maar agent,' zegt Grace 'hebt u even?'