Newsflash!

Op school

"O mijn god. Jij beweert dus dat Stacy die blauwe handafdruk heeft veroorzaakt?!" Amy's groen-blauwe ogen werden zo groot als schoteltjes. "Eerst was de handafdruk rood..." Wren moest lachen. "Zijn gezicht was denk ik helemaal rood toen hij het aan je moest vertellen." M'n rechtermondhoek schoot omhoog bij de gedachte dat Jake geslagen was door Stacy. Amy legde een hand op mijn schouder. "Je mag die aantekeningen ook van mij overschrijven. Ik was immers degene die je ervan weerhield om aantekeningen te maken." Ik knikte. "Dankje." Theo kwam aanrennen met een stapeltje papier. "Dit is een plattegrond van de hele school. Dan hoef je nooit meer de weg kwijt te raken." Zijn gezicht veranderde in een trotse grijns. Ik bekeek de blaadjes een voor een. "Waar heb je dit vandaan?"
"Haha, ik had al gehoopt dat je dat zou vragen. Ik heb een app ontwikkeld waarbij je een papieren document kan omzetten in een digitaal document." Er verscheen een grijns van oor tot oor op zijn gezicht. "Wauw, vet cool!" zei Amy. "Alleen nog een tijdmachine." zei Wren sarcastisch. Ik keek hem schuin aan in zijn blauwe ogen en glimlachte. "Dat is geen wetenschap." zei Theo. "Dat is onmogelijk." zei Amy. "Jij bent zelf onmogelijk." zei Wren. Amy stak haar tong uit. Ik moest lachen. "Nu is het wel genoeg. We moeten naar de les." Ideetje: Wren en Amy is dat niet wat?

Bij wiskunde leek het alsof de lerares mij niet mocht. Ze keek me niet aan, negeerde mijn hand toen ik naar de wc moest en als ik haar een vraag stelde vond ze hem te onredelijk om ook maar de moeite te doen om hem te beantwoorden.
"Het huiswerk voor donderdag: stel een zo moeilijk mogelijke formule op. Je levert hem donderdag in bij mij." Iedereen rende uit het lokaal, maar ik liep nog even langs haar bureau. Ze zat zogenaamd heel geconcentreerd toetsen na te kijken die al nagekeken waren. Ik schraapte mijn keel. "Wat gaat u met de formules doen?" Ze keek me vermoeid aan. "Ga jij maar eerst leren om de juiste vragen te stellen." Voor ik een weerwoord kon geven kwam de volgende klas al binnen.

Engels was verschrikkelijk. We hadden het over een of ander psychologisch boek. Met een hoofdpersoon die helemaal knetter was en voor de rest snapte ik er helemaal niks van. Het meisje naast me had haar zwart geverfde haar met roze en groene stroken in twee staartjes gebonden. Haar gezicht leek permanent chagrijnig en de enige drie woorden die ze kende waren: "Weet ik veel." Lekker dan, had ik weer. Ze zat al de hele les over een schriftje gebogen. Ik kon niet goed zien wat ze aan het doen was. "Hoe heet je?" Ze deed niet eens de moeite om van haar bezigheid op te kijken. "Vicky, Vicky Laurens." Iedereen die met Nickelodeon is opgegroeid weet wat die naam betekent... "Ik ben Grace, Gr-"
"Ik weet al wie je bent. De hele school weet het." M'n wangen werden rood. "Oh... Ik vraag me af wat je toch in dat schriftje aan het doen bent." Ze klapte het dicht. En ze keek me met een waarschuwende blik in haar donker-blauwe ogen aan. "Privé."
Daarna hadden we geen woord meer gewisseld.

Uiteindelijk kwam gelukkig de verlossing van lunchpauze. Ik zag de tweeling al aan een tafeltje zitten achterin de hoek. Ze zwaaiden synchroon naar me. Soms lijken tweelingen eng veel op elkaar... "Hey." Ik schoof aan bij Wren's kant van de tafel. "Hi, heeft de plattegrond nog geholpen?" Theo leek enthousiast. "Ja, nogmaals bedankt!" Wren deed er even over om zijn hap door te slikken voor hij zei: "Even over het schooltoneelstuk. Vanavond kunnen we met zijn vieren oefenen voor de audities." Zijn blauwe ogen twinkelden enthousiast. Ik dacht even aan Jason en of ik nog wel zoveel zin had in dat schooltoneelstuk. "Is het niet een beetje oneerlijk als wij kunnen trainen met de jury?" Wren's mondhoeken schoten omhoog. "We zijn gewoonweg vier Seniors die samen gaan chillen." Zo kon je het natuurlijk ook bekijken. "En bij wie gaan we dan 'chillen'?" Amy schoof ruw aan bij Theo waardoor hun schouders botsten. "Bij mij." Theo wreef over z'n schouder. "Ik heb de pruik van Cleo nog steeds." Ze glimlachte trots. "Hoe bedoel je nog steeds?" Ze keek naar een denkbeeldig denkwolkje boven haar hoofd. "Al zo lang als ik me kan herinneren had ik ervan gedroomd om prinses te zijn. Dit was natuurlijk onmogelijk, maar je kon altijd doen alsof. Daarom ging ik acteren. Toen ik in de eerste zat, hadden we ook het toneelstuk van de Egyptenaren opgevoerd. Ik wilde dolgraag Cleopatra zijn. Maar de hoofdrollen waren alleen voor de Seniors weggelegd. Als brugpieper kon je hooguit een rol als slaaf krijgen. Ik kon wel helpen achter de schermen. Met kostuums ordenen, zorgen dat de props op de goede plek liggen, etc. Ik werd een soort persoonlijk hulpje van Cleopatra en Caesar. Achter de schermen. Will (William Clinton) was toen Caesar. Hij behandelde me als een soort slaaf. Ik moest zelfs een keer een abrikozensmoothie voor hem halen. Jenny (Jennifer Laurens) speelde toen de rol van Cleopatra. Ze mocht me heel graag. Ze was echt heel aardig. We kletsten veel backstage. Toen de voorstellingen afgelopen waren gaf ze me haar pruik. Was mijn droom toch nog een beetje uitgekomen." Wauw. Maar Laurens? Vicky heet toch ook Laurens? "Wat een mooi verhaal, jammer dat ik Jennifer niet heb gekend. Heeft ze toevallig een zusje?" Amy moest even nadenken. "Ja, nu je het zegt. Ze vertelde er vaak over. Ze maakte zich veel zorgen over haar zusje. Ze was precies het tegenovergestelde van haarzelf: bot, gesloten, opstandig, ze had weinig vriendinnen. Jenny was bang dat ze gepest werd." Ik snap wel dat ze zich zorgen maakte, dat zou ik ook doen met een zusje al Vicky. "Ik zat vandaag naast Vicky Laurens bij Engels. Het ziet er niet naar uit dat het goed gaat met haar." Amy keek bezorgd. "Gepest wordt ze niet, maar iets zit haar dwars." Amy keek nog bezorgder terwijl de tweeling steeds verveelder keek. "Ik moet naar de les." zei Wren. Ik knikte. "Als het goed is hebben we nu met z'n allen natuurkunde."

"Goedemiddag allemaal! Ga zitten, ga zitten. Ga allemaal eerst even rustig zitten. Zoals jullie waarschijnlijk allemaal weten, gaan we elk jaar met de Seniors proberen Science Fiction waar te maken. We gaan werken aan een tijdmachine." Wat?! Iedereen ging door elkaar praten en schreeuwen en gillen terwijl ik daar nog vliegen zat te vangen. "Rustig allemaal. We gaan eerst de kennis herhalen van de afgelopen jaren die jullie nodig hebben voor dit geweldige project. Daarna zullen we in groepen van 4 of 5 werken aan jullie eigen tijdmachine. Waarom wij elk jaar nog geloven dat het dit keer gaat lukken? Geen idee. Maar ik zou zeggen: doe jullie best en laten we beginnen!" Ik keek Wren, Amy en Theo een voor een vol ongeloof aan. "Was dat nou een grapje of probeert de school dit echt elk jaar?" Fluisterde ik. Amy boog zich naar me toe. "Elk jaar weer opnieuw. We horen ook waar de leerlingen van de voorgaande jaren elke keer op stuitten." Wauw... Ik beleefde wonder na wonder op Greenville High.

"Goed klas, ten slotte geef ik jullie nog een leeslijst mee van boeken die jullie een eindje op weg kunnen helpen. Ik wens jullie veel succes!" De klas barstte op de gang direct in gekakel uit. "Ik heb zo'n gevoel dat we met z'n vieren een team gaan vormen." Wren lachte zijn scheve lachje. "Ik heb zo'n gevoel dat we de hoofdrol moeten veroveren in het Egyptische toneelstuk, een tijdmachine moeten uitvinden en ondertussen ook gewoon huiswerk maken en dat allemaal voor het eind van het jaar." Zo kon je het ook zien natuurlijk. Theo zag wit. "Hoe gaan we dit ooit doen?" Hij zag er doodsbang uit. "En wat als we nou een machine afhebben? Hoe weten we dan dat hij werkt?"
"Ach we hebben gewoon een vrijwilliger nodig. En dan het liefst een blond persoon, die ook toevallig deel is van een tweeling..." zei Amy nonchalant. Theo en Wren zagen nu allebei wit en schuifelden langzaam achteruit. "Laat hem maar gaan!" Zeiden ze in koor terwijl ze naar elkaar wezen. Amy en ik proestten het uit van het lachen. "Laten we ons eerst maar eens focussen op de leeslijst. Misschien kunnen we de boeken verdelen. Dan zijn we eerder klaar met lezen en dan hebben we van elk boek maar 1 exemplaar nodig." Wren en Theo knikten hevig. "Goed plan, we kunnen er vanavond mee verder. Wij moeten nu naar Duits." Amy knikte. "Wij moeten nu naar Frans."

Tijdens Frans kon ik aan niets anders denken dan de tijdmachine. Als ik een tijdmachine had, zou ik dan nog steeds ja gezegd hebben op die date? De vraag bleef maar in mijn hoofd rondtollen tot de leraar iets aan mij vroeg. "Qu'est-ce qu'il faut pour fabricer un machine de temps?" Wat? "Uhm... Een goed team een stel hersens en het materiaal." De leraar fronste diep. "En français?"
"Un bon équipe... La materièlle?" De leraar luisterde al niet meer. "Ik zal dit jaar vaker vragen stellen aan jullie. Ik vraag vriendelijk of jullie deze altijd in het Frans kunnen beantwoorden. Als je het niet kan vind ik dat je het net als..."
"Grace."
"Dat je het net als Grace altijd kan proberen. Ik heb liever dat je het fout probeert dan dat je het niet probeert. Oh okay dus blijkbaar blijft die leraar voor eeuwig praten? Ik help je een handje op weg past-me: " Ik voelde mijn gezicht rood aanlopen.

Na school liep ik het schoolterrein af tot ik bij mijn arm werd vastgepakt. Ik bevroor. "Hallo, Grace." Ik slikte en draaide me om terwijl ik recht in de blauwe ogen van Jake keek. "Hey, Jake..." Hij keek smekend naar me. "Kunnen we opnieuw beginnen?"
"Je vraagt daar iets onmogelijks aan me." Ik probeer weg te lopen, maar hij verstevigt de grip op mijn arm. Ik kan de pijn in zijn ogen lezen. "Alsjeblieft?" Ik schudt nee. Plotseling wordt de blik in zijn ogen hard. "Ga dan maar bij je pappie smeken om vergiffenis, want van mij krijg je het niet!" Hij had de vinger recht op de zere plek gelegd. Er stroomde een traan over mijn wang. "Oh sorry, nee zo bedoelde ik het niet." Hij zuchtte en haalde zijn handen door zijn haren. "Mijn vader was al vermist sinds ik vier was." Ik veegde mijn wangen droog. "Het spijt me zo, ik had het nooit mogen zeggen." Daar kwam Amy al aanrijden met de tweeling achterin. "Je had zoveel nooit mogen zeggen." Ik draaide me van hem weg en stapte in de auto.

That's some heavy shit! Maar alweer te snel
Heart break hoort nog niet te komen, heheh