Newsflash!

Een waar genoegen

Ik liep met mijn handen in de zakken van mijn jas richting huis toen ik mijn telefoon voelde trillen. Jake.
''Wat?''
''Hey, Grace. Ik... Ik belde om te zeggen dat...'' Hij zuchtte. ''Ik heb al de hele middag nagedacht over...' Hij kreunde van frustratie. 'Weet je, laat maar. Dit gaat niet lukken.'
''Nee wacht!'' Maar hij had al opgehangen.

Thuis oefende ik nog een paar keer de tekst voor Cleo en gaf Lilly een make-up tutorial tot plotseling de bel ging. Lilly was druk bezig met haar make-up en mijn moeder stond de tafel te dekken, dus ik was de enige die tijd had om de deur open te doen.
''Jake...'' Mijn mond viel open van verbazing. ''Grace... Ik..."
"Kom binnen." Ik leidde hem naar de woonkamer. "Maaaaaam?" Ze kwam de keuken uit met haar ovenhandschoenen nog aan. "Ja lieverd?" Ik gebaarde naar Jake. "Mam dit is Jake. En Jake dit is mijn moeder."
"Een genoegen u te mogen ontmoeten mevrouw Sutherland." Hij schudde haar hand. Zijn gewoonlijke lach kwam terug op zijn gezicht.
"Welkom Jake. Wat leuk om je te ontmoeten. Ik neem aan dat jullie klasgenoten zijn. Maak jezelf op je gemak. Je mag natuurlijk ook blijven eten als je wilt?"
"Hartelijk bedankt voor het aanbod, maar ik word zometeen thuis verwacht."
"Wat jammer nou. Wil je iets drinken? Cola?"
"Ja, alstublieft." Mijn moeder verdween weer in de keuken. Ik ging zitten op de bank en klopte op het plekje naast mij. Jake ging voorzichtig zitten. Mijn moeder zette twee glazen cola met ijsblokjes op de salontafel neer en liep direct terug naar de keuken. 'Grace, ik wil mijn excuses aanbieden voor hoe ik me gedroeg, gisteren en eergisteren en eigenlijk altijd. Sinds de eerste keer dat ik je zag wist ik al dat je bijzonder was. Die blik in je ogen, ik... Mijn hoofd sloeg op hol. Ik had heel veel geluk dat je gelijk ja zei. Daarom... Daarom was het ook zo stom van mezelf om alles af te zeggen alleen maar omdat ik mezelf schaamde voor een stomme afdruk.'' Hij zuchtte. ''Het spijt me zo erg." Hij wilde opstaan, maar ik pakte zijn arm beet. "Het is oké. Je bent vergeven."
"Vergeven?! Hoe kun je mij nou vergeven?!" Hij haalde zijn handen door zijn haar.
"Vergeving is niet meer hopen dat het verleden anders had gelopen." Dat zei mijn vader altijd tegen mij. Hij was even stil en sloeg zijn ogen neer. "Dankje."
"Weet je zeker dat je niet wilt blijven eten?" Hij schudde zijn hoofd.
"Ik moet echt naar huis." Dit keer liet ik hem opstaan. Ik stond ook op en leidde hem naar buiten. Hij draaide zich nog een keer om. "Zie ik je morgen?" Ik knikte. Ik bleef in de deuropening staan. Zelfs toen ik hem niet meer kon zien.
"Grace! Kom je naar binnen ik wil niet dat je kou vat!"
"Ik kom zo mam!" Mijn moeder had een kipschotel gemaakt. Lilly's lievelings. Aan mijn moeders gezicht kon ik al zien dat ze me ging verhoren.
"Dus, Grace... Die Jake?" Ik stopte met in mijn eten rondwroeten.
"Ja?"
"Wat kwam hij nou eigenlijk doen?"
Lilly sprong op van de tafel. "Oh my god! Waarom had je me niet naar beneden gehaald? Hallo?! Ik wil hem ook wel eens ontmoeten!"
"Jij was al te druk om de deur even open te doen, moet je nagaan om ook beneden te blijven. Plus, je make-up zat maar half." Mijn moeder zuchtte. "Maar vertel nou wat er aan de hand was."

"Ja vertel!" Amy stond te trappelen van enthousiasme. "Oja! hier zijn de boeken." Ik stond bij Amy's kluis. We hadden zo samen les. Ze gaf me wat boeken over tijd. "Nou, hij kwam eigenlijk alleen zijn excuses aanbieden."
"Nou en toen?" Er verscheen een grijns op haar gezicht. Ze ging echt bijna uit haar dak.
"Nou en toen niks." Ze leek verward en kneep haar ogen tot spleetjes.
"Niks?" Amy keek nieuwsgierig.
"Hij ging weer naar huis." Ze leek teleurgesteld.
"Oh..."
"In ieder geval bedankt voor de boeken! Ik zal vanmiddag gelijk beginnen met lezen." Amy stak haar duimen op.
"Naar welke les moet jij nu?"
"Kunst. Nou eigenlijk vandaag kunstgeschiedenis."
"Ah, veel succes met wakker blijven." Ze gaf me een knipoog.
"Is het zo saai dan?"
"Als een aap die een donut eet." Ze sloeg haar kluisje dicht en zwaaide nog een keer voor ze de hoek om verdween.

Met de kaart van Theo kon ik het lokaal veel makkelijker vinden (dus zonder hulp te moeten vragen van mensen waarmee ik uiteindelijk in liefdesdrama's verzeild raakte).
Ik ging op een leeg plekje achterin zitten. De leraar kwam binnenlopen. Hij had een dikke buik, een stoppelbaardje, en een gek groen overhemd met blauwe stippen. "Psst.." Hoorde ik via m'n linker oor. Aan de andere kant van het gangpad zat Jake. "Hey." Fluisterde ik. Hij krabbelde iets op papier, scheurde het uit zijn schrift en gaf het voorzichtig aan mij met zijn oog op de leraar gericht.

Gillesquare 12 4pm

Ik stopte het briefje in mijn tas en haalde mijn aantekeningenschrift tevoorschijn. "Goedemorgen klas..."
De les verstreek langzaam terwijl ik in mezelf zat te twisten of ik wel of niet zou gaan en of ik het wel of niet aan Amy zou vertellen. De bel ging.
"Tot volgende week, pak rustig je boeken in en verlaat het lokaal in rust." Maar niemand luisterde. Iedereen was door elkaar heen aan het kakelen. Het was zo druk dat ik niet meer doorhad dat Jake nog een briefje in het zijvakje van mijn tas deed.

Bij Engels ging ik expres weer naast Vicky zitten. "Euujj Vicky!" Ik hield mijn hand omhoog voor een high-five. Ze reageerde niet dus ik liet mijn hand langzaam weer zakken. Ik keek gegeneerd om me heen om te zien hoeveel mensen het hadden opgemerkt. Ze zat weer in haar notitieboekje te krabbelen. Op eens ging ze weer rechtop zitten, waardoor ik even een glimp van een prachtige, gedetailleerde tekening van een vuurspuwende draak kon zien. "Weet je Grace, ik heb geen vrienden. Denk je dat dat geen rede heeft?" Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus keek ik haar alleen met grote ogen aan. "Iedereen vindt mij gek en raar. Ja jij ook, wees maar eerlijk." Ik wilde protesteren maar ze ging door met haar preek. "Weet je waarom?" Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Toen liet ze me de binnenkant van haar linkerpols zien. Er zat een litteken op. Mijn mond viel open, maar ik deed snel mijn handen ervoor. Ze heeft zelfmoord geprobeerd te plegen. Mijn ademhaling ontregelde. "Weet je waarom?" Ik kon de woede al in haar stem horen. "Niemand gaf om mij. Niemand geeft om mij. Altijd Jenny, Jenny, JENNY!!" Mensen begonnen haar kant op te kijken. Ik legde mijn hand op haar schouder. "Jenny?" Ze knikte. "Alles draait altijd enkel maar om mijn zus." Ze is dus echt het zusje van Jennifer. "Jenny is altijd perfect. Ze kan niks fout doen! Maar oh wee als ik iets fout doe hoor! Neem nou een voorbeeld aan je grote zus, Victoria!" Zei ze op een kinderachtige toon. Jennifer het perfecte kind en Victoria het... "Het is een vicieuze cirkel niet waar? Eerst heb ik geen vrienden, dan doe ik dit," ze wijst naar haar pols "En nu heb ik geen vrienden daardoor." Ik wist niet meer wat ik moest zeggen, ik had echter niet veel meer te zeggen, want de leraar kwam binnen. De rest van de les zei ze niks meer tegen me.

Ik liep het lokaal uit, maar waar ik ook keek, ik zag niemand die er bekend uit zag. Ik begon maar een beetje te lopen en kwam uiteindelijk bij een trappenhuis waar ik nog nooit eerder was geweest. Op de muren zaten blauwe tegels en de trapleuning was van zwartgeverfd hout. Ik zag iemand op de treden van de trap zitten met een hoodie over haar hoofd getrokken en een koptelefoon op. Voor de rest was het helemaal stil en leeg. "Hey!" Ze schrok op. Het was Vicky. Ze wilde haar spullen pakken en weglopen. "Nee wacht! Ik kom alleen maar even bij je zitten." Ze dacht even na, maar knikte uiteindelijk en ging terug zitten. Ze deed haar koptelefoon af. "Waarom doe je dit?" Ik ging naast haar op de trap zitten en gooide mijn tas naast me neer. "Waarom doe ik wat?"
"Nou, waarom zou je aardig tegen me doen?" Mijn rechtermondhoek schoot omhoog. "Waarom zou ik dat niet doen?" Ze glimlachte. Ik glimlachte terug. We praatten en lachten nog de rest van de pauze.

Na school liep ik het schoolplein af, maar ik stopte toen ik iemand achter me hoorde roepen. Amy kwam aanrennen en liep met haar armen te zwaaien. Ze stopte bij me. Hijgend steunde ze met haar handen op haar knieën. Ik wachtte geduldig tot ze bijgekomen was. "Waar was je in de pauze?"
"Oh, gewoon bij Vicky." Ze keek verbaasd. "Gewoon bij Vicky?"
"Ja in het trappenhuis met die blauwe tegels enzo." Haar mond vormde eventjes een 'oh' maar klapte toen weer dicht. "Daar ben ik nog nooit geweest." Ik schudde mijn hoofd. "Ik hiervoor ook niet. Maar het blijkt dus dat ze daar altijd zit. Ze is eigenlijk best aardig als ze je toestemming geeft om haar te leren kennen." Amy fronste. "Toestemming?" Ik knikte. "Ze laat je niet zo makkelijk binnen. Maar als je er eenmaal bent is ze een open boek."
"Aha..." Zei Amy terwijl ze haar hoofd schudde. Ik had al verwacht dat ze het niet zou begrijpen. Opeens lichtte haar gezicht op. "Over een week is de auditie al! Ik moet de flyer nog opmaken. Dan laat ik ze dit weekend afdrukken." Ze glimlachte enthousiast. "Zou je me willen helpen?" Ik aarzelde. "Nou ik heb nog wat ander werk te doen en..." Amy kapte me al af. "Niets daarvan. Vanavond bij mij." Ze liep weg. "Amy wacht!"