Newsflash!

Baker St.

Toen ik uit Penny's liep was het plein verlaten. De helft van de kraampjes waren leeg en de andere helft was al weg. Ik hoorde zachte pianomuziek uit een restaurant komen, maar afgezien van dat was het doodstil. Ik liep rustig het plein af in de richting van mijn huis. Ik kwam langs het park waar gezinnen met kinderen aan het barbecuen waren en honden speelden met hun baasjes. Mijn telefoon bliepte. Amy.

Waar blijf je??

Ik stopte met lopen. Oja, die folder. Ik typte even en drukte op 'stuur'.

Was bij Penny's.

Ik zocht mijn moeder op in mijn contacten en belde haar. Hij ging over. Ik liep verder. "Wat is er lieverd?" Mijn moeder, altijd zo bezorgd. "Mam, ik kom net bij Penny's vandaan en..." Ze onderbrak me. "Wat is Penny's?" Stom van mij. Natuurlijk wist ze dat niet. "Een ijssalon, maar mijn vraag was of ik vanavond naar Amy mocht." Het was even stil. "Blijf je daar dan eten? Je moet wel goed eten hè. En hoe laat ben je dan thuis?" Als ik daar eten voor mijn neus zou krijgen zou ik geen hap door mijn keel kunnen krijgen zonder over te gaan geven. Ik probeerde de vraag te ontwijken. "Ja mam, ik zal daar goed eten," Kuch-leugen-kuch. Ik moet toegeven dat er ook wel stukjes tussen zitten die best ok zijn. "en ik zal voor half tien thuis zijn, oké?" Ik hoorde een zucht van verlichting aan de andere kant van de lijn. "Goed, veel plezier jullie twee hè? Tot vanavond schat." Ik glimlachte. "Tot vanavond."

Toen ik had opgehangen realiseerde ik me dat ik helemaal geen idee had van waar ik naartoe liep. Toen ik in Amy's auto zat kon ik de helft van de weg ernaartoe niks zien door de tranen in mijn ogen en had ik de terugweg op de gok gedaan. Het kon niet ver van mijn huis zijn. Ik liep van het park weg in de richting van de woonwijk. Ik kon me wel herinneren dat het huis voornamelijk wit was aan de buitenkant. Toen ik het huis na een kwartier nog niet kon vinden sms'te ik Amy toch maar.

Adres? :0

Ik wilde mijn telefoon al terug in mijn zak stoppen, maar ze reageerde direct.

21B Baker St.

Toen ik het adres had kon ik het (met wat hulp van buurtbewoners) binnen vijf minuten vinden. Ik hobbelde de paar traptreden voor de deur op en belde aan. De deur zwaaide open. Amy vloog me om de hals. Haar vuurrode haren prikkelden in mijn ogen. "Waar bleef je nou zou lang?! Ik heb je nodig! Kom binnen, vlug." Ik schudde mijn hoofd en lachte. Ik stapte het huis binnen en hing mijn zwarte vest aan de kapstok naast de deur. Amy gebaarde dat ik verder naar binnen moest komen. "Heb je al gegeten?" Ik knikte. "Ik heb denk ik een liter ijs op. Ik wilde je nog vertellen dat ik met Jake had afgesproken, maar tja... Jij was al weg." Amy verstopte haar gezicht in haar handen. "Sorry, ik ben soms ook zo onoplettend. Kom, ik heb alles klaarliggen op mijn kamer. Ik heb Iced Latté voor je ingeslagen, maar als je al zoveel ijs ophebt..." Ik onderbrak haar snel. "Nee, nee Iced Latté gaat er altijd wel in." Amy trok haar wenkbrauwen op, maar grijnsde toen. "Als je er een wilt kan je er altijd een pakken. Maar ik heb een dilemma: Ariel of Cambria?" Ik fronste. "Wat?" Amy zuchtte.  "Lettertype voor de folder natuurlijk!" Ik rolde met mijn ogen. Waarom was ze hier zo serieus over? "Cambria, maar..." Ze onderbrak me. "Je hebt het nog niet eens gezien! Kom eens kijken." Ze trok me aan mijn shirt naar zich toe. "Kijk: Ariel is luid en duidelijk, maar Cambria is Classy en Creatief. " Ik knikte. "Allebei passen goed bij je.... Maar voor een auditie als deze is Cambria denk ik echt het best." Ze glimlachte. "Dankjewel, nu de kleur..." Ik zuchtte. Dit kon nog lang gaan duren.

"Mam, ik ben thuis." Toen ik mijn sandalen losgespte, besefte ik me dat ik mijn vest bij Amy vergeten was. Ik liet het maar. Ik was uitgeput. We hadden de flyer bewerkt tot in perfectie. Ik liep de woonkamer in. "Mam?" Normaal lag ze nooit voor tien uur op bed. Ik liep naar boven. Zachtjes opende ik de deur van Lilly's kamer. Ze lag te slapen. Ik liep naar mijn kamer en plofte neer op bed. Ik belde mijn moeders mobiel. Ik hoorde hem afgaan in mijn moeders kamer. Shit. "Met wie spreek ik?" Ze klonk heel geërgerd. Ze sliep dus toch. "Sorry mam, ik... Ik was ongerust, want normaal lig je nooit vroeg op bed en gezien omstandigheden, weet je wel, maar..." Ik hoorde een zucht. "Het is oké Grace. Welterusten." Ze hing op.
Ik kon er niks aan doen dat ik zo ongerust was. Ik haar niet óók laten verdwijnen.
Ik keek nog eens naar de ketting die ik van Jake had gekregen. Hij was ook zo lief.

Ik moest nog een formule opstellen voor de volgende dag. Ik ging achter mijn bureau zitten en dacht. Ik kwam niet verder dan de formule voor totale kosten bij economie. Ik schreef die maar op, want ik had geen zin om meer moeite te doen voor een opdracht als deze. Ik stopte het blaadje in mijn schooltas en haalde er een ander blaadje uit. Het was Vicky's tekening van de draak. Er onder stond in hoofdletters geschreven:

BLIJF WEG -]

Moest dat een soort smiley voorstellen? Hoe kwam dat in mijn tas? Blijf weg... Het leek er in de pauze niet op dat Vicky me weg wilde hebben. De linkerkant van het blaadje was gerafeld, dus duidelijk uit haar schrift gescheurd. Misschien had diegene die het had geschreven wel gelijk en moest ik Vicky maar wat meer met rust laten. Ik gooide het blaadje in de prullenbak en pakte een van de boeken die Amy me had gegeven. Ik sloeg het open.
A Brief History of Time
Ik probeerde me te focussen op de informatie in het boek in plaats van de woorden op het blaadje.

Zelfs toen ik al op bed lag dacht ik nog aan de geheimzinnige boodschap op het blaadje. Waarom toch die smiley? Waarom...