EVRENDEN ÖTE (1) -KÖRLEŞMİŞ RUHLAR ve EBEDİ İNSANLAR.

4.BÖLÜM- GÖĞÜS KAFESİNDE AÇAN YARA.

Not: bölüm düzenlendi (23.07. 23'den-30. 04. 24'e) Kelime hataları düzeltildi, sahne eklenmedi!!!

Bölümü okumadan önce oy vermeyi unutmayalım<3

Satır arası yorumları esirgemiyoruz! sizi seviyorum ;>

Bölüm şarkısı:
Persia White- Vampire

*

MİLENA

    BAZI GÜNAHLARIN hiçbir zaman affolmayacağının farkındaydım.

Çünkü günahlar, yalnızca bizim isteklerimiz ve nefislerimizdi. Bizim isteklerimiz doğrultusunda gerçekleşirdi. Bunda yaratıcının bir rolü olduğuna inanmıyorum, bu bizim irademizdi. Ardından... Sonra pişmanlık duyuyorsunuz. Neden, diyorsunuz. Ama biliyorsunuz, arz ettiğiniz bir şeyi geri alamıyordunuz.

Göğüs kafesimde açan bir yara vardı ve bunu ben açmıştım. Üzerini bir bantla kapatamıyordum ya da bir bezle gizleyemiyordum. O kanıyordu. Ve ben acı çekiyordum.

Adrian haklıydı. Belki de fazlasıyla şefkatten yoksun bırakılmıştım.

İsteğim buydu. Varis olacaktım. Gördüklerim ve zihnimde dönen sahneler bana bunu yaptırıyordu. Yumruğumu sıktım. Gözlerimi kapattığım an Adrian bir anda öğürdü ve gözlerimi açıp ellerini tuttum. Elleri siyahlaşmıştı ve hali yoktu. Kemikleri sayılacak dereceydi. Kan kustu ardından. Çarşaf tamamen kan oldu. Birkaç kez öksürdü. Başını arkaya yatırdı yine. Az önce yanımda olan tüm kadınlar tekrar el ele verdiler. Birkaç sözcüğü tekrar edip havaya üflüyorlardı.

Tanrıça benim elimi Ad'den çekti ve kendisi kavradı, "Milena, emin misin? Bunun geri dönüşü yok." Yataktan kalktı ve tam karşımda durdu, Owen arkamdan çıkıp yanımıza geçti.

"Varis olmamı söyleyen siz değil miydiniz? Oluyorum dedim ya işte." Aradığı cevap bu değildi. Açıkladım, "Annem ölmeden birkaç hafta önce, Unutma, gidene zordur, demişti. Buna inanmıyorum. Adrian gidecek ve sizler onsuz kalacaksınız. Olanlar size olacak. Buna izin veremem. Kalana olan olacak. Geride kalan biri daha olsun istemiyorum." Başkaları da olmasın. "Bilmiyorum, neden size güveniyorum bilmiyorum ama babam zihnime girdi ve beni buna ikna etti." Bunu söylemeli miydim emin değildim ama bir şeylerin yerine oturması gerekiyordu. Gözlerini büyüttü. Bir şeylerin olduğu kesindi ve ben her şeyden habersizdim. "Bazı zorunluluklar bize seçim yaptırır, efendim. Bu günahın altından kalkamayacağım belki ama bir isteği yerine getireceğim. Geri dönüşü olmayan bir yol, biliyorum ama zihnime de söz geçiremiyorum." Bileklerimi bıraktı bir anda ve ellerini şaşırdığı göstermek için ağzına götürdü.

"Ba-" Yutkundu. "Baban mı?" Owen, annesinin yanına geçti bu sefer ve o da aynı şeyi dedi.

"Babam, mı dedi-"

"Evet," dedim ve kafamı yana yatırdım. Neler oluyordu?

"Baban öldü senin, Milena." Dedi Owen bir anda ve omuzlarımı silkeledi. Baba mı nereden biliyorlardı?

"Karıştırıyor olabilirsiniz, Owen. Uzun zamandır ondan haber alamıyorum ve hayatta mı bilmiyorum. Ucu bucağı bilinmeyen bu kıtada birisinin baba mı tanıması mı?" Hayıflandım. Tanrıça araya girdi,

"Varlesca Lora, değil mi? O öldü." Babamın adı. Öldü mü?

"Neyden bahsettiğinizin farkında mısınız siz? Babamı nereden biliyorsunuz! Saçmasapan konuşmayın!" Sesim yüksek çıkmıştı ve hareketlerim sıkılaşmıştı. Bunlar kimdi?