verslagen - robbie van de graaf

HET ONGELUK

Hoor je soms ook mensen zeggen dat ze een tweede leven leiden? Ze zijn bijvoorbeeld overdag een albert hein medewerker, en in de nacht doen ze ander werk. Dat is nog best te doen, maar mijn twee levens, zijn een stapje hoger.

-- jill dekker
zaterdag 10 augustus 2022

Ik zeg mijn laatste vaarwel aan mijn teamgenoten en stap de kleedkamer uit. Sinds vorig jaar zit ik bij de oranje leeuwinen, en het bevalt me goed. Ik heb harstikke aardige teamgenoten, en het is nog eens leuk om te doen. Kort glimlach ik naar iemand die de toileten uit komt, en de deur voor me tegen houd. Voor de spiegel trek ik mijn strakke staart uit me haren en doe ik mijn bankzitters trui aan. Dat was ik nog vergeten te vertellen, ik ben de vriendin van robbie, robbie de graaf. Van de bankzitters weet je wel? We hebben beide besloten dat het beter is om het een beetje geheim te houden, want dat is fijner voor iedereen.
Ik trap mijn voetbalschoenen uit en stop ze in mijn tas, zoekend naar m'n nikes. "Tyfus," mopper ik als ik ze niet kan vinden tussen alle rommel. Ik voel iets zacht langs mijn vinger wrijven en snel trek ik mijn schoenen uit de tas. Sokken uit, sokken aan, schoenen aan.

Goed kijk ik om me heen of er geen mensen zijn en met een klein sprintje steek ik over naar de heren kleedkamer. Ik heb de jongens vertelt om daar te wachten. Ik duw de deur rustig open en zie ze zitten. "Heey," zegt matthy en hij staat op om me te begroeten. "Hallo," glimlach ik. "Ropje!" Lach ik als ik zie hoe hij nep jaloers naar mij en mat kijkt. Ik geef hem snel een kus en duw zijn wangen omhoog zodat hij wel moet glimlachen. "Niet doen Jill, je weet dat ik dat haat," lacht hij half zeurend. "Kom we gaan, ik vind dat we mac hebben verdiend," zeg ik en loop voor de jongens uit.

"Jonge mongool wel hier blijven he, wil je exposed worden," lach ik naar koen en trek hem weer terug naast me, alsof er een soort cirkeltje om me heen loopt. Robbie houdt mijn hand stevig vast, terwijl we naar buiten lopen, waar het risico groter is om herkend te worden.

"Komt goed," fluistert Rob. Ik knik kort, maar mijn ogen dwalen al snel af naar de menigte en de camera's. "Lopen," zegt raoul. "Bankzitters!" word er door de mensen geroepen. "Huh jill, wat de fuck?" Hoor ik een kind van waarschijnlijk dertien roepen. Er branden tranen in mijn ogen, ik had totaal niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Steeds meer mensen roepen "jill," en zulke dingen door elkaar. "Auto, nu," kan ik er nog net uithalen. "Maar we zijn met z'n zessen hé?" Vraagt rob. "Ik kan wel op schoot toch?" Vraag ik. "Ik wil gewoon zo snel mogelijk weg," zeg ik met een trillende lip. Flits, roepende mensen, de warmte van de jongens om me heen, het begon allemaal vaag ts worden. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat we bij de auto aankomen. "En nu?" vraagt milo, omdat we weten dat we de cirkel moeten verbreken. "Doe maar gewoon," zegt rob als hij mijn gezicht al ziet spreken. Ik zie tussen mijn tranen hoe de jongens in een rap tempo de auto instappen, en hoe snel als ik kan klim ik bij rob op schoot. "Rijden," zeg ik met mijn trillende stem. Koen knikt en ik hoor de auto starten.

We zijn heel aangekomen, op kantoor, dat was het dichtstbijzijnde. Ik was al iets gekalmeerd. Ik duik nog iets dieper in mijn trui en loop naar rob's bureau. Ik start hem op en tik ongeduldig op de tafel. Rob verschijnt naast me. Mijn vingers tikken twee keer op google, en mijn hele lichaam is bang, voor wat gaat komen. Ik klik op de zoekbalk en typ mijn eigen naam in. Veel artikels beginnen te verschijnen. Tiktoks, nieuws artikelen van bekende kranten en programma's. "Verdomme," snik ik en duik in robbie's armen. "Sorry Jill, echt sorry," fluistert Rob. "Tis niet jou schuld, maar het is gewoon klote," zeg ik zachtjes. Hij knikt. "Naar huis?" Vroeg ik. "Tuurlijk," zegt rob snel. "Boys, ik ga met Jill naar huis, tot maandag, ik app je nog wel," zegt robbie terwijl hij zijn jas over mijn schouders legt. Ik pak de bruine jas stevig vast en probeer wat rustiger te worden. "Komt goed Jill," zegt Matthy, die opeens naast me staat en me een knuffel geeft. Ik knik afwezig en volg rob naar de lift.

Ik kan niet slapen, het lukt gewoon niet. Robbie's warmte maakt me comfortabel, maar mijn gedachten dwalen steeds af. Bijna elke talkshow, of het elk soort nieuws programma dat er is had het wel over mij. Pijn deed het, dat ze er achter zijn gekomen. Dat ik iets met de bankzitters heb. Dat ik met robbie handen vast heb. Ik duw mijn hoofd dieper in rob's schouder, die inmidddels al in dromenland is. Ik verdien 'm echt niet hoor, hij is een schat. Maar wat er nu allemaal gebeurd maakt het niet beter, het is allemaal verpest. Of overdrijf ik? Misschien is het morgen al wel weer over gewaait. Of niet. Maar wat moet ik nu doen dan? Ik kan er toch niks aan veranderen? Maar het voelf alsof ik verslagen ben.. Ik zucht, wetende dat het waarschijnlijk allemaal wel weer goed komt. En anders heb ik Rob. Die kleine smurf die me altijd croissantjes met nutella brengt, en meteen je een glimlach op je gezicht kan geven. Met dat val ik in slaap.

Maar dit was zeker niet het eind.