"Δεν είναι σύμπτωση. Αυτό δεν είναι πια σύμπτωση είναι σχέδιο" μουρμούρησα σχεδόν παραμιλώντας και μη μπορώντας να ξεφύγω απο το σοκ της διαπίστωσης. Κοιταξα γύρω μου την παραλία, στο βάθος της θάλασσας δεν μπορούσα να διακρίνω εκείνον και κοιταξα τέλος εμένα. Με τις ακριβές φόρμες που μου αγόρασε όπως συνήθιζε για όλες τις γυναίκες που έφερνε εδώ.
"Θέλω να φύγω απο εδώ"
ξεκίνησα να νιώθω όπως όταν πετάω με το αεροπλάνο. Κάθε φορά που χάνω την αίσθηση του αυτοελέγχου μου , τα χάνω. Και τώρα είχε παραδοθεί μέρος αυτού στον Λίσιν.
"Γιατί ήρθα εδώ?" έκλεισα το πρόσωπο μου και προσπαθησα να πάρω βαθιές ανάσες οξυγονώνοντας τον εγκέφαλο μου . Έπρεπε να σκεφτώ ψύχραιμα.
Ο Λίσιν ήταν εκείνος ο άντρας. Ο άντρας απο το κολυμβητήριο.
Και ο αλλος ο γλοιώδης ήταν ο φίλος του. Το ήξερε τι είχε γίνει μόλις στο αποδυτήριο? ήξερε την πρόταση του φίλου του? και φυσικά την ήξερε. Εξάλλου μου απέδειξε πως δεν εχει ηθική. Και τώρα το ίδιο δεν είχε κάνει? με παραμύθιασε με την μοναχική ζωή του με παρέσυρε χωρίς να το καταλάβω εδώ. Με θυμόταν? με θυμόταν στην πτήση? ναι το ειπε. Ήξερε ποια ήμουν.
Σχεδόν έξι χρόνια πριν οι δρομοι μας είχαν ανταμώσει. Εκείνος αγνοεί τι σήμαινε για εμενα εκείνος. Κανείς παρά μόνο εγώ ξέρω , γιατι ήταν ένα εφηβικό παιχνίδι μου ερωτικό, ρομαντικό , μυστικό. Ήταν μια φαντασίωση μου, ένας άντρας που έκανε προπονηση κάθε πρωι στην αντικρυ πισίνα. Είναι ανόητα τυχαιο πως γίνεται να ξεχωρίσεις κάποιον μέσα σε ένα κολυμβητήριο γεμάτο απο αθλητές.
Αλλά για καποιο λόγο τον ξεχώρισα. Απο μακριά σαν φιγούρα. Φορούσε ένα σπίντεξ κάλυμμα στο κεφάλι και τα γυαλιά του. Αλλά μπορούσα να δω τα εντονα ζυγωματικά του, τις ανοιχτές πλάτες του καθώς ξεδιπλωνόντουσαν στην συνεχόμενη κολύμβηση που έκανε. Και η πλάτη του. Ο εσταυρωμένος Χριστός.
Είχε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και ένας χριστός σχεδόν τρομακτικός ήταν πάνω στο σύμβολο. Μπορεί να τον ξεχώρισα απο το τατουάζ. Ίσως ο νεκρός Χριστός πάνω στον σταυρό που θυσιάστηκε για άλλους , μέσα μου έβρισκε κάτι. Κάτι σκληρό που δεν το σκεφτόμουν αλλά κυριαρχούσε στην ζωή μου:
Ο πατέρας μου.
Τα πάντα περιστρέφονταν γύρω απο εκείνον. Είχε πιεί πολύ? Επρεπε το βραδυ να τον φροντίζω μήπως κάνει εμετό στον ύπνο του. Δεν πιστευω στον θεό όπως πολλοί ρωσοι, αλλά εγώ προσευχόμουν κάθε βράδυ. Προσευχόμουν παντού, σε όποια δύναμη υπήρχε σε αυτό το πράγμα που ζω, να με απαλλάξει. Να με απαλλάξει απο την ζωή που ζούσα. Και την ίδια στιγμή ένιωθα οικτρα και ποταπά. Ο πατεράς μου με αγαπούσε. Πολύ. Απλά αγαπούσε περισσότερο τον τζόγο. Η αγάπη μου δεν τον ντοπαρε αρκετά για να αλλάξει την ζωή μας. Υπηρξα φτωχειά και πολλές φορές πεινασμένη. Και φορές που γυρνούσε με ακριβές αμερικάνικες φίρμες και μου έταζε σπίτια στο κέντρο της Μόσχας και ακριβά εστιατόρια. Μα εκείνος πάντα τα έχανε τα λεφτά. Εχανα κι εγώ συνέχεια μαζί του.
