33.000 πόδια πάνω απο την Γη

Να μην σκέφτομαι

Αυτος ο Λίσιν μεχρι να τον γραψω μου εβγαλε την ψυχη. Μου κρυβοταν σαν ψυχοσυνθεση και κατι δεν μου κολλουσε. Αλλα νομίζω πως με αφησε να τον δω. Και ιδου το νεο κεφ! το προηγουμενο κεφ οποια φίλη το διαβασε να κάνει τον κόπο να πραγματοποιησει μια νοερη ακύρωση του στο νου της. Συγνωμη κοριτσια για τα ανεβοκατεβασματα κεφαλαιων. Ειμαι λίγο εμμονικη με τις ιστοριες μου και δεν θα επρεπε , αλλα ποιος ειναι τελειος για να ειμαι εγω?  Αυτα ! Καλό διάβασμα!

..........................................................................

Βγαίνουμε στην ακτή. Εκείνη αναζητά τα ρούχα της κι εγώ εντοπίζω στο σκοτάδι τον Μιχαήλ, τον υπευθυνο φύλαξης . Του κάνω ένα διακριτικο νόημα οτι όλα ειναι καλά. Δεν ειναι η πρωτη φορά που ξεχνιέμαι στον βράχο. Δεν ακολουθεί , ξερει πως καταλήγει στο βραχο το ολο πράγμα. 

"Θέλω ένα μπάνιο ζεστό , αρχίζω να κρυώνω" την ακουω διπλα μου να μιλα. Δεν εχει προσεξει τον Μιχαηλ στο βαθος.

"Παμε στο σπίτι" 

Παίρνω τα ρούχα μου στο χέρι και την ακολουθώ να προπορευεται. Σκύβω το κεφαλι. Γιατι νιώθω ετσι?

Γιατί νιώθω θυμωμένος?

Ξέρεις Λίσιν. Γιατί δεν ήταν ένα πήδημα. Τι σκεφτόσουν? γιατι της έκανες έρωτα?Τι σκατα σκεφτόσουν?

Ψαχνω το κινητό μου και βρίσκω τις αναμενόμενες κλήσεις. Ο γέρο Λίσιν , ο Γιούρι , και μετά απο καιρό βρίσκω κλήση της Μάγιας. Την τελευταία φορά φώναζε πως δεν ήθελε να με ξαναδεί. Παντα τα ίδια. Παντα επιστρεφει σαν τον σκύλο που τον διώχνεις και επειδή τον ταισες μερικές φορές σου γλύφει τα χέρια. 

Νιώθω τα χέρια της γύρω απο την μέση μου. Με σφίγγει πανω της και κλεινω την οθόνη του κινητού μου. Με φιλά στην πλάτη.

"Πάμε μαζί να κάνουμε μπάνιο Αλεξέι"

Της κατεβάζω τα χέρια αυτόματα. 

Πάλι τα ίδια Λίσιν. Ήταν ένα πήδημα δεν χρειάζεται να νιώθεις κυνηγημένος. 

"Έχω δουλειά . Πηγαινε εσύ . Ξεκουράσου αυριο έχουμε ταξίδι"

"Ναι" ακουω την φωνή της σιγανή. Δεν γυρίζω να την κοιτάξω.

Κάνω ένα γρήγορο ντουζ, φοράω φόρμες , παιρνω το κινητό στα χερια μου. Κλήση απο τον Γιούρι ξάνα. 

Πάω στο γραφείο και αναβω μόνο το φωτιστικό. Αφήνω τον εαυτό μου να πέσει στην καρέκλα και ανοιγω τα στορια. Απο το μεγάλο παραθυρο του γραφείου φαινεται το σκοτάδι.