Οι μέρες της ζωής μας θα κυλούσαν με τον ίδιο ρυθμό, αλλά δεν είχαν την ίδια ηρεμία.
Φαινομενικά οι ρυθμοι ήταν ίδιοι, το πρωι κατά τις οχτώ θα πήγαινα με τα πόδια στην διαφημιστική εταιρεία που δούλευα, αφού αποχαιρετούσα τον Σούρα που ευλαβικά πήγαινε κάθε πρωι στο ίδρυμα στο τμήμα κεραμικής που τόσο αγαπούσε. Στην δουλειά θα ήμουν προσηλωμένη,αποδοτική. Ειχα καλές σχέσεις με όλους, όχι κατι βαθύ αλλά οχι κάτι επιφανειακό. Γρήγορα πάντα περνούσε η ώρα μου εκεί και ξανά θα επαιρνα την τσάντα μου, το λαπτοπ , και θα επέστρεφα πάνω στην ώρα να υποδεχτώ το σχολικό που άφηνε τον Σούρα στην γωνία με τα αστικά. Επειτα θα μαγειρευα, πάντα τα ίδια- ο Σούρα έτρωγε πάντα τα ίδια φαγητά - Θα τρωγαμε μαζί, ακούγοντας τον Σούρα να μου μιλά για την μέρα του, τους φίλους του, το καινούργιο βάζο που έφτιαχνε . Τα απογευματα πάντα θα κατεβαινε στο πάρκο και θα επαιζε ποδόσφαιρο με τα υπολοιπα παιδιά. Καμιά φορά δεν τον επαιζαν , τοτε έκανε τον διαιτητή ή καθόταν δίπλα απο τον τερματοφύλακα και μαζευε την μπάλα. Εκείνες τις ώρες που ήμουν μόνη , καθόμουν στο ξύλινο γείσο του μεγαλου παραθύρου. Ανοιγα τα παραθυρόφυλλα και ενιωθα τον αέρα στο πρόσωπο μου. Διάβαζα πολύ. Διάβαζα βιβλία που μιλούσαν για έρωτες , υπογράμμιζα λεξεις που μου άρεσαν ειτε παραγραφους ολόκληρους και μετά τις ξαναδιάβαζα δυνατά. Τις σκεφτόμουν για ώρα . Και μετά σκεφτόμουν τον Αλεξέι.
Τα απογευματα παιζαμε επιτραπέζιο, ποκερ αρκετά συχνά: Δεν μπορούσα ποτε να κερδίσω τον Σούρα. Ειχε φωτογραφική μνημη και απίστευτο ταλέντο να υπολογίζει τα ακριβά ποσοστά εμφάνισης ενός φύλλου.
Τα βραδια κοιτούσα έξω το δρόμο. Ο ουρανος ίσα που φαινόταν ανάμεσα απο τις πολυκατοικίες. Δεν μπορούσα ποτε να διαβάσω τα βραδια. Ήταν οι στιγμές εκείνες που η επιθυμία να δω τον Αλεξέι γινόταν ενσώματη, σχεδόν με πονούσε αυτή η ελλειψη παντού.
Και το πρωί πάλι θα ξυπνούσα, θα αποχαιρετούσα τον Σούρα , θα πήγαινα στην δουλειά και όλο πάλι ηρεμα θα κυλούσε σαν ένας μικρός τροχός στην μηχανή της ζωής.
Και όμως όλα ξεκίνησαν να αλλάζουν. Οχι τα μικροπράγματα της μέρας, αλλα ο τροπος που θα νιώθαμε γι αυτα: Ο Αλεξει έμπαινε στην ζωή μου και του Σούρα με αυξανόμενο ρυθμό.
Ήταν σαν να έπεσε μια πέτρα μέσα σε μια ακινητη λίμνη. Ανατάραξε τα πάντα. Μας επισκεπτόταν συχνά. Και επειτα εριξε στην λίμνη την μεγαλύτερη πέτρα απο όλες:
