Αποφασίζω να κλείσω την κεφάλη της ντουζιέρας μετά απο ένα μεγάλο μπάνιο . Πίστευα πως οι σκέψεις μου και οι ερωτήσεις μου θα έμπαιναν σε μια σειρά αλλά πάλι ήταν όλες άτακτες , μπερδεμένες με την εικόνα του. Όλα φώναζαν μέσα μου πως κάτι πιο αδιόρατο υπάρχει, κάτι που μόνο σαν κορυφή παγόβουνου ξεχωρίζει και το υπόλοιπο είναι μέσα στο σκοτάδι.
"Γιατί να ειναι τόσο πολύπλοκο?"
Προχωράω στο εσωτερικό του δωματίου μου και πετάω την πετσέτα απο πάνω μου. Το σπίτι ακούγεται ήσυχο. Τι να κάνει άραγε εκείνος?
Στο κρεβάτι πάνω βρίσκω το κινητό μου. Ελέγχω τις κλησεις μου και βρίσκω δυο απο την Ροζ και μια..
"Γαμωτο" ψιθυρίζω καθώς βλέπω το νούμερο του πατέρα μου. Για κάποιο λόγο την επαφή την έχω διαγράψει. Αλλά κάποια νούμερα, όπως του σπιτιού μου εκείνο στις εργατικές κατοικίες, δεν μπορούσα να το ξεχάσω. Μπορούσα να φέρω στο νου μου το άσπρο τηλέφωνο στην μέση του χωλ. Την μικρή ξύλινη ροτόντα που καθώς μεγάλωνα εκείνη μίκραινε.
Εγώ και ο πατέρας μου δεν έχουμε σταθερή επικοινωνία. Δεν είναι ο γονιός που θα πάρει τηλέφωνο καθε μερικές μέρες ρωτώντας αν τρωω ή αν έχω λεφτά για το νοίκι. Δεν θυμαται γενέθλια και δεν πιστεύει στις θρησκευτικές γιόρτες. Αν πάρει τηλέφωνο δυο τινά συμβαίνουν: Εχει κερδίσει λεφτά , έχει πιεί τα μισα σε ποτά και με παίρνει τηλέφωνο λέγοντας με οτι ειναι ευτυχισμένος. Πως η ζωη ειναι ωραια και πως έχει τα πάντα. Να μην στεναχωριέμαι για εκείνον γιατί όλα ειναι τελεια. Ποτέ δεν ρωτάει εγώ πως είμαι. Απλά τον ακούω να μονολογεί , λέω τέλος πως χαιρομαι για εκείνον και μετά το κλεινουμε. Υπάρχει και η δευτερη συνθήκη: Έχει χάσει τα πάντα, του έχουν τελειώσει τα ποτα και με παιρνει για να μου πει πως με συγχωρεί που τον άφησα μόνο, σαν την μητέρα μου, πως μια μερα όταν πεθάνει θα κλαίω για εκείνον αλλά πως η ζωή ειναι έτσι και να μην στεναχωριέμαι. Τότε δεν λέω τίποτα.
Μόνο που βλέπω τον αριθμό του το στομάχι μου σφίγγεται.
Αποφασίζω να μην καλέσω κανεναν απο τους δυο. Τουλάχιστον όχι για τώρα.
Ντυνομαι με ένα καινούργιο ζευγάρι φόρμες σχεδόν παραιτημένα. Πόσο μπορώ να αγανακτώ για όλα αλλωστε?
Η όρεξη μου για φαι έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Οι κλησεις του πατέρα μου έχουν ιδιαίτερο ταλέντο να με οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Ένα μεγάλο θεμα της ζωής μου που δεν θελω να αναλύω. Προτιμώ να προσπερνάω τα άσχημα, με την συμφωνία οτι και αυτά θα με προσπεράσουν.
