Kαι όσο επίμονα έπαιρνε τηλέφωνα έπειτα το κινητό μου σίγησε.
"Το κατάλαβε επιτέλους. Τον ελλεινό τύπο "
"Ξέρεις οτι μόλις βρίστηκες με το αφεντικό σου Ροζ ετσι?"
Η Ροζ δειχνει σαν να μην το σκέφτηκε αυτό.
Το ύφος της σκοτεινίαζει αλλα μετά δειχνει πάλι εξαγριωμενη.
"Δεν θα τολμήσει! αυτό ήταν κάτι προσωπικό"
Ξεφυσάω " ναι δεν πιστευω να το έφτανε ως εκεί. Δεν είναι τετοιος τύπος"
Κουναει ξαφνικά το κεφάλι με απελπισία " οχι ειναι απο τους καλούς τύπους . Τους τίμιους. "
Πέφτει με φόρα στον καναπέ.
"Ξεκιναω να στελνω βιογραφικά "
Την αγκαλιάζω " ευχαριστω που με υπερασπιστηκες και συγνώμη που σε αποκάλεσα ζηλιάρα. Νιώθω απαίσια . Δεν ξέρω γιατι το είπα , ήταν τοσο κακό αυτο εκ μέρους μου"
"Δεν θυμαμαι τίποτα βασικά. Με αποκάλεσες έτσι? "
Με φιλα δυνατα στο μαγουλο " Θέλεις να κάνουμε ένα τσαι ειδικο?"
Γνέφω αρνητικά . Κατεβάζω το κεφάλι .
"Καλα εχεις περιθώριο να εισαι δυστυχισμένη μονο για σήμερα. Απο αυριο όμως σε θελω στρατιώτη πρωτης γραμμής"χρησιμοποιει τα λογια μου. Πολλες φορές έτσι με αποκαλώ.
"Ναι. Ολα καλα. Ειλικρινα. Για καλο έγινε. Εμαθα με ποιον έχω να κάνω"
Η Ροζ με κοιταζει επιφυλακτικά.
.......................................................................
Και όντως δεν ξαναπήρε τηλέφωνο .
Δεν έστειλε μήνυμα.
Ο Λίσιν εξαφανίστηκε για ακόμη μια φορά.
"Εισαι υπέροχη " ο Στάλιν με πιανει απο το χέρι και μου κάνει νόημα να κάνω μια περιφορά γυρω απο τον εαυτό μου. Τον μισώ.
Κάνω μια περιφορά ακούγοντας το επιφώνημα του. Φοράω ένα μακρύ ασημί σκούρο φόρεμα με ασορτί πέδιλα. Τα μαλλιά μου είναι χτενισμένα όλα ψηλά και το μακιγιάζ δια χειρός Ροζ κάνει τα μάτια μου τόσο εντυπωσιακά που κι εγώ δυσκολευτηκα να με αναγνωρίσω.
"Ο Σοπεν θα ξετρελαθεί"
Μου ερχεται να τον βρίσω.
Το καζίνο έχει ήδη γεμίσει , οι πρωτοι καλεσμένοι εχουν πάρει ήδη τα κοκταίηλ τους και περιφέρονται στο χώρο. Το πρωτο κομμάτι του σόου έχει ξεκινήσει. Το σκηνικό είναι όλο εμπνευσμένο απο ένα γαλλικό cabaret , το Moulin Rouge.
