Her sabah öfkeyle uyanıyorum
Çünkü uyanmazsam öfkeyle
Yanık kağıt parçaları gibi
Kaybolacaksın zihnimin en karanlık köşelerinde.
Biliyorum.
Atmaya kıyamadığım,
Değersiz bir eşyasın benim için.
Belki bozuk bir plak
Belki tozlu bir defter.
Öfke falan kalmadı,
Yavaşça siliniyorsun benden
Geberiyorsun kendi çöplüğünde
Yağmurlu günde sokaktan geçen insanlar gibi
Silik yüzün.
Ve pislik yüreğin.
Kapattığın kapının arkasında anahtarsızım.
Duvarları yıkıyorum duymuyorsun.
Gönlüne düşmüyor bir damlam bile.
Yeşermiyor hiç vicdanın.
Yeşerse bile soldurursun sen
Çünkü gülümsediğin diğer yüzlerden ibaret senin vicdanın.
Gülümsediklerin bir şemsiye kazandı belkide
Ama ben yağmurumu kaybettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sonbahar Lavantaları
PoetrySizi yazmaya sürükleyen ne ise sadece yazın. Yazdıkça okuyun. İster kimse anlamasın, siz sadece kelimelerde kendinizi bulun. Yağmurlar elbet yağar, Gemileri batırır. Bulutlarla ağlayın sizde. Sıkılırsanız şemsiye açın dans edin. Yada öylece ot...
