Hwang hyunjin...
Kavga Ederken Çocuğunuz Korkar"
Hyunjin:Sana o herifle görüşme dediğimi hatırlıyorum.
Y/N:Bende sana bu kadar kıskanç olmamanı söylemiştim. Her şeyi çok abartıyorsun.
Hyunjin:BEN MI ABARTIYORUM?
Y/N:Bana bağırma hyunjin...
Hyunjin:SENİ UYARMIŞTIM! ONUN HAKKINDA BİLMEDİĞİN ŞEYLER VAR!
Y/N:Sana bana bağırma dedim!
Hyunjin: TÜM YAPTIKLARINA RAĞMEN NASIL ONUNLA GÖRÜNEBİLİYORSUN?
Y/N:BAĞIRMA ARTIK HYUNJİN! BIKTIM HER ŞEYİ BU KADAR BÜYÜTMENDEN!
Hyunjin:BEN Mİ BÜYÜTÜYORUM? BİR DAHA GÖRÜŞMEYECEĞİNE DAİR SÖZ VERMİŞTİN!
Y/N:SENİN GEREKSİZ KAVGANI BİTİRMEK İÇİN SÖZ VERMİŞTİM!
Hyunjin:Gereksiz.. GEREKSİZ ÖYLE Mİ?
Y/N: AYNEN ÖYLE! HER ŞEYİ OLDUĞUNDAN FAZLA GÖSTERİYORSUN! SADECE ARKADAŞIMLA BULUŞTUM! NED-
Hyunjin:O SADECE ARKADAŞ DEĞİL! GERÇEKTEN KÖRSÜN! SANA-
Y/N: lia
Lafını bölmüştüm çünkü kulaklarıma kızımın ağlama sesi doluşmuştu.
Köşede duvara yaslanmış, dizlerini kendine çekmişti. Elleri ile kulaklarını kapatmış, ağlıyordu.
Hyunjin sinirli ama sorar gözlerle bir bana bir lia'ya baktığında gözlerim doldu.
Geçmiş, gözlerimin önünden geçip gitti.. Hala silememiştim.
Geçmişe dönüş...
Duvar köşesinde oturmuş, ağlıyordum. Annemle babam sürekli kavga ederlerdi. Ama bu seferki farklıydı. Diğer kavgalarına alışsamda, bu beni korkutmuştu.
Y/N: Anne...
Kavga etmelerini durdurmak istemiştim. Bir kelime çıkabildi dudaklarımın arasından.
Anne:KES SESİNİ!
Bana bağırdığında ağlamam şiddetlendi. Sonra...
Sonra bir patlama sesi ve annem ayaklarımın önüne yığıldı. Her yer kan dolmuştu. Zayıf bacaklarımla hızla ayağa kalktım ve annemin dizlerinin önünde eğildim.
Y/N: Anne... Uyan lütfen..
"Keşke bir kez daha bağırsaydı, kanlar içinde kalmak yerine.."
Kapı çarptı. Babam gitmişti. Annemi ve beni orada öylece, yalnız başımıza bırakıp gitti.
Annemde yoktu. Yalnızca ben.. Bütünüyle yalnızdım...
Geriye Dönüş Sonu
Gözümden bir damla yaş aktığında hızla kızımın yanına koştum.
"Ailem beni terk etmiş, gözyaşlarımla bırakmış olabilirdi ama ben öyle biri değildim."
Onu kucağıma alır almaz bonuma sarıldı ve başını omzuma koydu. Sırtını okşarken Hyunjin'in yüzüne baktım.
Daha fazla ağlamak istemiyordum. Dudaklarımı birbirine bastırdım ve yukarı çıktım.
Kızımın odasına girip kapıyı kapatarak yatağa oturdum. Hala sırtını okşuyor, sakinleşmesine yardımcı oluyordum.
Y/N:Shh, tamam kızım.. Ağlama artık.
Lia:Çok k-korktum.. Neden b-bağırdınız ö-öyle?
Y/N:Özür dilerim.. Özür dilerim bebeğim. Ağlama artık. Bak, beni de üzüyorsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stray kids Reaction
القصة القصيرةilk kitabım daha acemiyim aslında ve umarım güzel yazarım (istek alıyorum)
