|FOR HAPPINESS||TAEKOOK~

|28'.bölüm|

~Taehyung~

Bana mesaj atan temizlik şirketinden bir kişiydi.Her hafta sonu evimize gelen şirket çalışanlarından biri.
Ona göre, eve geldiklerinde Jungkook biraz halsiz görünmüş ama yine de iyiymiş ama evi temizledikten ve gitmeye hazırlandıktan sonra, Jungkook'a söylemek için mutfağa geldiklerinde, Jungkook'u baygın halde bulmuşlar. Ve evde kimseyi bulamayınca bana haber verdiler.
Ancak, Jungkook'un bana en son yazdığı 'annen çağırıyor' idi.
Hani evde kimseyi bulamamışlar?

Bu haberi duyduktan sonra yıkılmıştım.
Ne söyleyeceğimi ya da yapacağımı bilmiyordum.
Tek yapabildiğim hastane odasının kapısında oturup bir cevap beklemekti.
Onun için hiçbir şey yapamamak beni yakıyordu..

Jungkook'a bir şey olur diye çok korkuyorum.
Hayatımdan alıp onun hayatına katabilmek isterdim.
keşke böyle bir imkanım olsa..

Jungkook'u düşünürken gözlerimden yaşlar akmış,usulca yanaklarımdan aşağı süzülerek, Jungkook için dua eden dudaklarımı ıslatmıştı..

Benim dışımda kimse Jungkook'un hastanede olduğunu bilmiyordu.
Haber verecek zamanım yoktu.
Ne de haber verecek halim..

Ona bir şey olacağı korkusu beni mahvediyordu.
Onsuz varlığımın anlamı nedir ki benim?
Eğer ondan ayrı kalırsam kendimden de ayrılmış olurum. Çünkü sadece o var benim için. Artık sadece Jungkook benim hayatım. Huzurum benim,hatta acımın ta kendisi.
Onsuz bir anım bile olsun istemiyorum.

Düşüncelere dalmışken, beni yalnız bırakmayan yaşlarla buğulanmış gözlerimi odadan çıkan doktora çevirdim.

Korku, heyecan, hüzün..
Ve o an birçok duygu hissettim.
Hastanede birini beklemek bende büyük bir travma yaratmıştı.
Bugün yine o duygulardan daha beterini yaşıyordum.

Ayağa kalktım ve hızla doktorun yanına gittim.

"Doktor, Jungkook nasıl? İyi mi?"

Bir yandan göz yaşlarımı silip diğer yandan sık sık konuşurken doktor bir elini omzuma koydu ve omzumu ovuşturdu.

"Lütfen bir şey söyleyin!Eşim nasıl?!"

Doktor bana gülmüş ve "Merak etmeyin, eşiniz iyi, hatta birazdan uyanır" demişti.

Doktorun söyledikleri beni sevinçten kıkırdatırken sıkıca sarıldım doktora.Doktor benim ani hareketimle düşecek olmasına rağmen ayakta kalmayı başardı.

"Çok teşekkür ederim.Çok teşekkür ederim.."

Sonlara doğru ağlamaklı bir sesle konuştuğumda doktor gülerek "Eşine gidebilirsin.Birazdan gelip bayılma nedenlerini testin cevaplarından anlatacağız,geçmiş olsun" dedi ve gitti.

Heyecanlı ve bir o kadar da mutlu bir şekilde Jungkook'un olduğu odaya doğru yürüdüm, kapıyı açtım ve o uyurken sessiz adımlarla içeri girdim.

Yanına bir sandalye çekip yanına oturdum.O sırada Jungkook tatlı tatlı uyuyordu.

"Jungkook, benim güzel tavşanım..
Senin için çok korktum.Beni yalnız bırakacağını düşündüm."

Hıçkırarak göz yaşlarımı sildikten sonra elini tuttum.

"Abartıyor olabilirim biliyorum ama seni hiç bir zaman hastanede görmek istemiyorum bebeğim.Keşke her an yanında olabilseydim, seni her an koruyabilseydim..
kendimden bile.."

Hıçkırıklarımı tutamıyordum, başımı eğerek, elimi geri çekip, yüzümü tuttum ve sesli bir şekilde ağlamaya başladım.

Kalkıp odadan çıkmak üzereydim ki onun sesini duydum. Jungkook'umun sesini..