Şeytan'ın İzi

Bölüm 12: Katilin Gölgeli Geçmişini Çözmek

Sırların ve fısıltıların iç içe geçtiği karanlığın perdesinin altında, kendimi bugün olduğum korkunç varlığa dönüştüren çarpık yörüngeyi düşünürken buluyorum. İğrenç eylemlerimin canavarca derinliğini gerçekten anlamak için, çocukluğumun parçalanmış mozaiğini bir araya getirmeli.

Dünyaya girişim kaosa doymuş bir atmosferde, şefkatin yabancı olduğu ve boyun eğmeyen yoldaşımın acı çektiği bir alemde oldu. En eski hatıralarımdan beri amansız bir ihmal ve şiddete maruz kaldım, çocukluk masumiyetimden sıyrıldım ve sevgi dolu bir kucaklamanın sıcaklığından mahrum kaldım.

Çocukluk evimin boğucu sınırları içinde, hüküm süren hükümdar acımasız zulümdü. Duvarlar, musallat olan çığlıklar ve yıkılan hayallerin gümbürtüsüyle yankılandı ve nihai dönüşümüm için etkili bir şekilde zemin hazırladı. Ruhuma derinden kazınan fiziksel ve duygusal yaralar, daha sonra iğrenç bir egemenlik arzusuna dönüşecek olan filizlenen bir karanlığın tohumlarını ekti.

Takvim sayfaları çevrilirken, işkence görmüş varoluşumun yükü giderek daha fazla bunaltıcı hale geldi. Gücün başkalarına acı çektirerek elde edilebileceğini keşfederek insanlığın en acımasız yönlerine maruz kaldım. Egemenlik ve acının bu korkunç dansı, akıcı olduğum bir dil haline geldi, parçalanmış ruhumun kasvetli girintilerinde bilediğim ürkütücü bir performans.

Bir kaçış özlemi çekiyordum, varlığım olan boğucu uçurumu delip geçen zayıf bir umut ışığı. Ama dünya acımasızdı, bitmek bilmeyen ıstırabımdan sığınacak bir yer sunmuyordu. Bunun yerine, beni gölgelerin bir sakini haline getirdi, içimde kök salmış olan kötü niyetli filizleri besledi.

Her tarafı saran karanlıkta, hayatın kırılganlığına karşı sapkın bir büyülenme beni yutmaya başladı. Varlığı birbirine bağlayan kırılgan yaşam çizgilerini inceledim ve bunların ne kadar zahmetsizce kesilebileceğine hayret ettim. Gücün baştan çıkarması amansız bir hal aldı ve beni acının bir tür sanata ve ölüme, tüyler ürpertici bir başyapıta dönüştüğü bir uçurumun içine çekti.

Bir hayatı söndürmekle ilişkilendirilen coşkunun ilk deneyimi, bana tarif edilemez bir özgürlük duygusu verdi. Sarhoş edici bir performanstı, varlığımın boşluklarında yankılanan dehşet yüklü bir senfoniydi. Her yeni kurbanla birlikte küstahlığım arttı, onların sonunun koreografisini yapma kapasiteme olan güvenim arttı ve geride yaşam ve ölüm üzerindeki üstünlüğümün bir kanıtı olarak korkunç markamı bıraktı.

Yine de, ruhumun çarpık labirentinde, paradoksal bir bağlantı kurma ve kabullenme arzusu devam etti. Uğursuz yeteneklerimin, her cinayette ördüğüm incelikli korku perdesinin tanınmasını arzuluyordum. Gölgelerin karanlığında keyifle dolanırken bile, dikkat çekmek için çılgınca bir haykırış, görünürlük için umutsuz bir çağrıydı.

Yine de, bu kuşatıcı karanlığın süresiz olarak devam ettirilemeyeceğini fark ettim. Açığa çıkmanın, ifşa olmanın dehşeti damarlarımda zehirli bir içki gibi pompalandı. Her gün doğumunda riskler arttı ve boyun eğmeyen adalet köpeği daha da büyüdü.

Şimdi, kendi çocukluğumun parçalanmış parçalarını incelerken, bir memnuniyet ve korku karışımı tarafından yutuldum. Yarattığım kargaşadaki tatmin, dokunuşumla ebediyen gölgelenen hayatlar. Yaklaşan hesaplaşmanın kaygısı, dönüştüğüm kâbus gibi yaratıkla yüzleşmem için beni zorlayacak doruğa ulaşan yüzleşme.

Ancak, o yaklaşan saat gelene kadar, arkamda paramparça olmuş varoluşlar ve travma geçirmiş ruhlar bırakarak gölgelerin karanlığında güneşleneceğim. Çünkü doymak bilmez hakimiyet susuzluğumun temeli kendi işkence görmüş geçmişimin derinliklerinde yatıyor ve dünyaya kalıcı bir yara, hepimizin içinde gizlenen her yerde var olan karanlığı kanıtlayan kalıcı bir yara kazıyana kadar durmayacağım.