Şeytan'ın İzi

Bölüm 17: Katilin Günlüğü

Ahlaksız varlığımın krallığında, beni bu karanlık yola götüren çarpık yolculuğu belgelemek zorundayım. Günlüğümün sayfalarında, zihnimin inceliklerini, beni tüketen düşüncelerin ve arzuların girdabını açığa çıkardım.

Bu sözler hem itiraf hem de kutlama işlevi görüyor, sahip olduğum gücün ve batmaya istekli olduğum derinliklerin bir kanıtı. Bu sayfalar aracılığıyla mirasımın dokusunu dokuyorum, çünkü sonunda kalıcı olan karanlığın hikayeleridir.

Bu ürkütücü günlükteki her giriş, en derin düşüncelerimin, eylemlerime rehberlik eden çarpık felsefelerin bir yansımasıdır. Burada, içimde gizlenen şeytanları, beni deliliğin uçurumuna daha da yaklaştıran o uğursuz varlıkları serbest bırakıyorum.

Yaşam kanı ellerimi lekeleyen ve doymak bilmez iktidar susuzluğumun alevini tutuşturan ilk kurbanı yazıyorum. O kader gecesinin hatırası bu sayfalara kazınmıştır korku, kontrol ve tahakküm coşkusunun sarhoş edici bir karışımı. Kalemin her vuruşunda, yaşam ve ölüm üzerinde sahip olduğum gücün tadını çıkararak o anın coşkusunu yeniden yaşıyorum.

Takip eden yazılarda uçuruma inişimi, karanlık arzularımın çiçek açmasını anlatıyorum. Kurbanlarımın psikolojisini inceliyorum, savunmasızlıklarından zevk alıyorum ve korkularını kullanıyorum. Her karşılaşma, kendi çarpık isteklerimi tatmin etmek için titizlikle düzenlenmiş, unutulmaz bir acı senfonisine dönüşüyor.

Avcı ve av arasındaki karmaşık dansı keşfederek korkunun anatomisini incelerim. Beni yolumdan çıkmaya cesaret edenler üzerinde hakimiyet kurmaya iten motivasyonları inceleyerek gücün psikolojisini derinlemesine araştırıyorum. Bu sayfalar aracılığıyla kontrolün sarhoş edici cazibesini, damarlarımda dolaşan tatlı etki nektarını keşfediyorum.

Günlüğüm, her sayfasını çevirdikçe, canavarca arzularım ile içimde kalan insanlık sureti arasındaki genişleyen uçuruma tanıklık ediyor. Bu sürekli bir savaş, ruhumu yutan karanlık ile oyalanmakta olan empati kalıntıları arasındaki içsel bir çatışma.

Bu itiraflarda, varlığımı tanımlayan paradoksu kabul ediyorum eşzamanlı bir tanınma arzusu ve gizli kalma arzusu. Ardımda bıraktığım yıkımın izine dünyanın tanık olmasını arzulayarak, ektiğim korkudan zevk alıyorum, ancak bu keşfin kendi ölümüm anlamına geleceğini bile bile.

Ama ilmik daraldıkça, avcı yaklaştıkça, derin bir kavrayışla karşı karşıyayım. Günlüğüm, yaptıklarımın kanıtı hem bir silaha hem de bir zayıflığa dönüşüyor. Kendi elimde mürekkeple yazdığım sözler, beni mahkûm etme, çarpık zihnimin en karanlık köşelerini açığa çıkarma potansiyeline sahip.

Bu sayfaların derinliklerinde gerçek yatıyor, titizlikle hazırladığım illüzyonu paramparça edebilecek bir gerçek. Çaresizlikten doğan bir gaddarlıkla koruduğum bir sır bu, çünkü maskesinin düşmesi saltanatımın sonu, varlığıma anlam veren oyunun sonu anlamına gelir.

Son girişlerde mürekkep aceleyle akar, gerçekle yüzleşeceğim anın yaklaşmasıyla mücadele ederken, ve giydiğim maske toza dönüşene kadar tamamen ortaya çıkacak olan an. Ama o gün gelene kadar, karanlıkların habercisi olarak yaptıklarımı, düşüncelerimi ve mirasımı ölümsüzleştirerek günlüğümün sayfalarını doldurmaya devam ediyorum.

Çünkü bu sözlerin içinde, insan ahlaksızlığının derinliklerine dair bir kanıt, benim deliliğe düşüşümün bir tarihi yatıyor. Ve dünya kapanırken bile, çarpık hikayemin rezillik yıllıklarına kazınacağını ve buna cesaret edenlerin kabuslarını sonsuza kadar rahatsız edeceğini bilmekle teselli buluyorum.