Duvara yaslanmış yerde oturuyordum ve bir anda kafamı kaldırdım.Marcia bana doğru koşarak "İyi misim? Bir şeyin var mı Amara?"Dedi ve benim olduğum yere çöktü.
Kafamı kaldırıp onun güzel gözlerine derin derin bakarken,uzun parmaklarını yanaklarımda hissettim ve gözlerimi yumarak ensesinden gelen yoğun kokusunu içime çektim ve tekrar sordu."İyi misin Amara? "
Dedi gözleri ile yüzümü süzerek.
"İyiyim Marcia. Bir şeyim yok."Ellerimi yanaklarımdaki ellerine götürdüm ve kendimden uzaklaştırmak için hafifçe geriye ittim.
"üzgünüm, senin için endişelendim,yani korktuğum için ellerimi yanakları..."
Olduğum yerden doğruldum ve sözünü kestim.
"Hayır Marcia önemli değil. Sadece iyiyim."Onun kalkmasına yardımcı olmak için elimi uzattım.
Bir süre ellerime baktı. Haklı,oda benden böyle bir tepki beklemiyordu. Dağ ayısı olarak başladığım sohbetin sonunda medenileşmemi oda bende beklemiyorduk. Gerçi dengesiz biri olarak kabul ediyorum, ben kendimden böyle bir hareket bekliyordum.
"Teşekkürler canım."Diye mırıldanarak uzattığım elli tuttu ve ayağa kalktı. Bir çınar ağacı gibi yapılı diye boşuna demiyordum. Oldukça yakınımda duruyordu,Göz kapaklarımı hafifçe kaldırdım.
Kafasını eğmiş bana bakarken yüz hatlarımız hizalandı.Kokusu gerçekten güzeldi.
"Seni hayal kırıklığına uğrattığım için üzgünüm Marcia.Ama gerçekten bana inanmalısın."
"Beni hayal kırıklığına uğratacak son insansın Amara. Sana inanıyo hatta güveniyorum.Hemde ömrümün sonuna kadar." Son cümlesini mırıldanarak söyledi.
Bu cümlesi beni gerçekten mutlu etmişti. Bana inanması benim için önemliydi.Cümlesine devam etti.
"Ama benim sana güvendiğim kadar sen bana güvenmiyorsun galiba. Hala anlatmadığın şeyler var değil mi?"
Dedi ve haklıydı,gerçekten haklısın Marcia güvenmiyorum sana, ama bunun nedeni sen değil benim gördüğüm, yaşadığım hatta duyduklarım.Marcia daha öncede dediğim gibi,ben güven duygumu kaybedeli yıllar oldu.
Kafamı hafifçe eğdim ve iki yana sallayarak konuştum.
"Üzgünüm Marcia. Ben sana "Daha cümlemi bile bitiremeden.
"Anlıyorum Amara.Cümlenin sonunu biliyorum ama bunu senden duymak istemiyorum.Bekliyeceğim Amara bana güvenmeni bekliyeceğim ve elimden geleni yapacağım.Bana güvenmen için sonuna kadar çabalayacağım."
Dedi ve duvara bakmaya başladı geçitin yerini bulmaya çalışıyor gibiydi.
"Her şey senin elinde Marcia.Senin benim kafamda tasarladığın karakterin her şey."
"Ha iyiymiş,bir karakterim olduğunu biliyorsun."Dedi yine o pis sırıtması ile.Evet Marcia kafamda oluşan bir sen daha varsın.
Bunu bilmesen de olur.
Aşşağı yukarı duvara baktı, bana döndü ve yaklaşarak.
"Madem öyle prenses gel de yardım et kıralım şu geçiti."Dedi tiz bir ses tonu ile. Ve asla yüzünden gitmeyen o pis sırıtması.
Aslında benzer yönlerimiz var diye düşünüyorum.En ufak şeyde mutlu oluyor.Yüzünden gitmeyen harika ve ona yakışan gülümsemesi.Çocuk gibi en ufak şeye de seviniyor bu adam.Neşesini ve enerjisini sevmeye başladım galiba.
Ne yapacağını gerçekten çok merak ediyorum o harika çabası ne olucak acaba.Bak yine gizeme bağlıyor bu adam.Büyülü diyorum ya büyülü.
"Demek orda bir geçit olduğuna inanıyorsun."Dedim şüpheye düşürmek için.Ama o tahmin ettiğim gibi şüpheye düşmek yerine bana beklemediğim bir cevap verdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Arautos do morte (Ölüm Habercileri)
FantasíaAmara bir anda ailesinin ölümü ile göz göze gelen küçük kızımız kimin yaptığının öğrenmek için yola koyulur bu yolda yanında kim olucak? Katilin kim olduğunu nasıl öğrenicek? Bu hikaye okuduğum eserlerden,yaşadığım olaylardan esinlenerek yazılmıştır...
