Hayatımın aşkı... Her zaman düşünmüşümdür. Herkesin varmıdır bi hayatının aşkı diye. Yoksa herkes kendi kafasında mı kurar? Herkes bi karşı cinsin kendisine ait olduğuna nasıl inandırır kendisini? Vazgeçilmez olabilir mi bi insan? Yıllar geçecek o başkalarına sarılacak, başkalarının elini tutup başkasının gözlerine bakacak ve unutulmaz olarak kalacak öyle mi? Öyle... Bende inanmazdım bi insanın bu kadar sadık kalabileceğine. Sonra seni gördüm. Gözlerin öyle güzel bakıyordu ki gelip o gözlere bakarak konuşmayı düşünemedim bile. Sürekli seni arar oldu gözlerim. Konuşmayı denesem bi daha hiç konuşamamak vardı. Hiç inanmadığım o aşka tutulmuştum çoktan. Unutacağımı düşünmüştüm.
Yanıldım... Sevmiştim...
Hiç kimseyi bu kadar çok sevebileceğim aklıma gelmezdi. Kader bu ya aklıma gelmeyen sen başıma geldin. Kimseye vermediğim yüreğimi sen elimden aldın. Kızdığımdan değilde; bir ben vardım şimdi yarım bıraktın. Aslında iyide yaptın hayatımın aşkı oldun. Kalan hayatımı aşkınla yaşamak dileğiyle...
Bir bakışına denk gelmek umuduyla...
Hoşçakal kalanım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yıllarımı Çalana...
PoesíaMuhtaç degilim sevgine.Ve ellerin hiç değmedi yüreğime. Hiç farkedemedin içimde kopan fırtınaları. Olsun kendime haksızlıkda olsa bırakın o mutlu olsun...
