Yıllarımı Çalana...

Umuduna İçiyorum

Gecenin gülümsediği her sabahın mutluluğunun içime işlemesini bekledim yıllardır. Geçmeyen yalnızlığımı küçücük bir umudunla karşı karşıya koydum. Yalnızlığıma dostum umuduna sevgim dedim. Sabrettim... Bir gün geleceğini, ve beni asla bırakmayacağını hayal ettim her gece. Hayal işte ... Sonunu düşünmeden, bitişi olmadan sadece benim olduğunu , hep yanımda hep mutlu oldugunu... Gelmemen için bir sürü sebep varken gelmen için en kuytudaki nedenleri çıkarttım gözümün önüne. Sebepsiz, nedensiz her gecemi adak ettim yoluna. Gelmediğin her güne şükrettim; Gelebilecegin her güne dua. Gelmedin... Tüm umutlarımı yitirdiğimi düşündüm. Beklemenin en anlamsız en çaresiz şey olduğunu farkettim. Umuduma çare olacağını düşünürken dert oldun. Vazgeçtiğime inandırdım kendimi. En azından öyle sandım. Başka insanlara açtığım her yolda bir engel gibi çıktın karşılarına. Engelleyemediğim bir sen vardın o yolun sonunda. Dualarımda yer verdim adına. Geçer dediğim günlerde geçip gittiğin o gün geldi aklıma. Gittin de ne yarımı bıraktın ne yarınımı. Neden diye sorma cesaretini toplayamadım. Tek topladığım bi kaç fotoğrafın ve bitmeyen hatıraların oldu. Yazık oldu adına hitaf ettiğim onca şiire, onca güne. Pişman değilim hiç birine. Mutsuz gördüğüm her anına bir tebessümün için ömrümü vermeyi göze almışken pişmanlık ne haddime. Haddim bildiğim tek sen varsın. Umudunla beslediğim yıllarımı hapsettiğim kocaman bir kalbin içinde.