လင်းခ တံခါးဘောင်ကိုလက်ပိုက်မှီရပ်ပြီး သူ့ရှေ့က အရသာရှိတဲ့မြင်ကွင်းအား မျက်စင်းမှေးကာစိုက်ကြည့်နေသည်။
ကြီးမြတ်ခန့်ညားလှတဲ့ သူ့အဖေက သူ့သားအိပ်နေချိန်မှာ အရှက်မဲ့တဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုကို ပြုလုပ်နေသည်။ အခန်းတွေက အရမ်းအသံမလုံတာမို့ သူ့အဖေအိပ်ခန်းထဲ ညည်းနေကတည်းက သူကြားရပြီးသား။
ဖြဲကားထားတဲ့ပေါင်တံကြား သခွားသီးကို ထိုးမွှေနေပြီး စီးကျလာတဲ့စောက်ရည်များကြောင့် ရေအိုင်ငယ်လေးတစ်ကွက်ပါ အိုင်ထွန်းလာသည်။
သူ့အဖေက အားမလိုအားမရပုံစံနဲ့ သခွားသီးကို တဆုံးထိုးထည့်လိုက်သောအခါ တင်းပြီးဖောင်းကြွနေတဲ့ လင်းခအောက်ပိုင်းက တင်းခနဲဖြစ်သွားပြီး လရည်တို့ထွက်ကာ ပြီးမြောက်သွားလေသည်။
လင်းခ တီးတိုးကျိန်ဆဲ၍ သူ့အဖေရှေ့လျှောက်သွားပြီး မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်၏။
သခွားသီးအား မြိုချထားတဲ့အဖုတ်သည် စောက်ရည်ချွဲတို့ ပြိုးပြက်လက်နေလေရာ လင်းခ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ကာ ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်ပေသွားသည့်တိုင် သူ့အဖေက ရမ္မက်နွံထဲနစ်နေတာကြောင့် သတိမထားမိသေး။
သူထပ်ပြီး ထိန်းချုပ်ထားလို့မရတော့မှန်း လင်းခသိလိုက်သည်။
သူ့အဖေက အိမ်မှာသူရှိနေမှန်းသိသိနဲ့တောင် ပေါင်ဖြဲပြီး သခွားသီးစားနေခဲ့တာမလား။
သူ့ကိုတောင် ငိုညည်းပြီးတမ်းတနေတော့ သူ့အဖေက သူလိုးပေးတာကိုခံချင်နေလို့ပဲလေ။
ဘာလို့ ထိန်းချုပ်နေရဦးမှာလဲ။
ပေါင်ကြားထဲနေရာဝင်ယူပြီး အရည်ပေကြံနေတဲ့ဘယ်လက်ကို ထောက်လိုက်ပြီး ညာလက်က တောင့်တင်းသွယ်လျသောခါးအပေါ် ပြေးလွှားဆော့ကစားစေသည်။
လင်းခ သူ့အဖေကို အပေါ်စီးကနေ ငုံ့မိုးကြည့်လိုက်သည်။ သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေတဲ့ လင်းသွေးညိုက တဏှာရာဂကြောင့် မျက်နှာတို့နီရဲနေလျက်ရှိပြီး ပွင့်ဟနေတဲ့နှုတ်ခမ်းမှ ညည်းသံတို့ထုတ်လွတ်နေလျက်ရှိ၏။
