Biz ayrıldık,
Geldi sonumuz bir süre önce.
Dağıldı kalbim,
Ve saçlarım.
--------------------------------------------------------------
Kafamı kaldırarak etrafa baktım.
Bir sokak arasındaydım, vücudumda kesikler vardı.
Önemsemedim, normal bir krizdi işte.
Küçük bedenini kaldırmak için duvardaki küçük çıkıntıya tutundum.
Çantamdaki bandaj rulosunu çıkartarak kolumu sardım, pansumana gerek yoktu.
Giderek o bandaj aptalına benziyordum ki biz zaten bir bedenin içindeki 2 ruh gibiydik.
O ayrılana kadar.
Şimdi 2 beden 1 ruh ve bir kabuktuk.
O benim ruhumu çekip gitmişti.
Bu düşünceleri beynimden dağıttım, ve sokak arasından çıkıp normal bir "insanmışım" gibi yürümeye başladım.
Dalgındım, yanımdan geçen kahveliyi fark etmedim bile.
.
.
.
.
Eve gittiğimde kendimi yatağıma attım.
Aklıma haplarımı içmediğim geldi, evet kendimi tanıtmamıştım değil mi?
Ben Nakahara Chuuya 26 yaşımdayım yıllardır kansızlık, d vitamini eksikliği ve türevi bir çok hastalık yüzünden ilaç kullanıyorum.
Ruhum ise yıllar önce bir sonbahar meltemi gibi gelip geçen adam tarafından sonsuz gecede sömürüldü.
Hiç bir zaman insan olmamıştım ama en azından duygularımı taşıyan bir ruhum vardı. Gerçi artık yok, şuan bir kukla dışında bir şey değilim.
.
.
.
.
.
Ben chuuyaya cok cektiriyom galiba
