Bedenlerimiz toz oldu,
Benimki uçtu.
Seninkini bilmem
Ama ben çoktan uçtum.
--------------------------------------------------------------
Boşluğun içindeydim.
O korktuğum kara boşluk,
İçim tamamen boştu.
Anılarımı görüyordum benden yavaşça uzaklaşıyordu, neden benden kaçıyorlardı?
Onu gördüm
Siyah gibi görünen derin kahvelerin sahibini.
Beni izliyordu.
Acıyan gözlerle....
Onun yanında insanlar belirmeye başladı
Eski arkadaşlarım, ablam, şu anki konuşmadığım arkadaşlarım tanıdığım herkes,
Hepsi bana acıyan gözlerle bakıyordu.
Dehşet içinde yere yığıldım.
Acınasıydım.
Ellerime baktım bir bıçak vardı.
Daha fazla acınası olamazdım,
Kendimi öldüremezdim.
Dindiremedim içimdeki o acıyı belki,
Ama onların önünde ölücek cesaretim yoktu.
Bıçağı bir köşeye attım.
O an herşey yok olmuştu göz yaşlarım bir bir düşerken boşluğun arasında süzülüyordum.
Bunun sonum olmasını diledim.
Herşeyin bitmesini.
Aklıma 2 aya yakındır konuşmadığım ablam geldi.
O an onuda endişelendirdiğimi anladım.
Felaket bir insandım ben.
Niye böyleydim?
Neden herkesin hayatını sekteye uğratıyordum?
Pisliğin tekimiydim ben?
Kararlarım o kadar saçmamıydı?
Duygularımın birer birer beni terk ettiğini hissettim.
Gözlerimin, herkesin denize benzettiği ama benim sonum olacağına inandığım iki çift göz bebeğinin içindeki ışıltının yok olduğunu gördüm.
Kabuk artık son sahip olduğu şeye de sahip değildi.
İçi tamamen boşalmıştı bu kabuğun
Ne bir ruh,
Ne de bir insan,
Hiçbirşey dolduramazdı içini.
Yavaşça boşluk bulanıklaşmaya başlamıştı.
.
.
.
.
.
Ben harbi cok cektiriyom su cocuga birazda dazai'a mi cektirsem ki
