Ailesiz ve evsiz olan Lee Felix. Para içinde büyüyen Hwang Hyunjin ile tanışır.
"Çillerin... çillerin, gökyüzünü beğenmemiş de senin yüzüne düşmüş yıldızlara benziyor."
Felix: 7 Hyunjin:9 ---------- Felix: Ben 7 yaşındayım ama yaşımdan daha olgun gösteriyorum çünkü hayat böyle olmamı istedi sanırım. Bir parkta kalıyorum parkta kalmamın sebebi ailem hayattayken beni hep bu parka getirirdi. En mutlu olduğum anları bu parkta yaşamıştım.
Ben okumak falan istemiyorum sadece ailemin bana sıkıca sarılmasını ve bırakmamasını istiyorum. cok mu sey istiyorum?. tanrıya her gün yalvarıyorum annemin o çilli yanaklarında bir kez de olsa öpebilmek. Babamın yaptığı o leziz omleti bir kez de olsa yiyebilmek için ama tanrı hiçbir zaman bu dileğimi yerine getirmedi.
Elimde cok sevdiğim peluş tavşanım bob ile salıncakta sallanıyordum. Yanıma siyah saçlı bir çocuk geldi.
"Anne beni sallar mısın?"
Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. Onu izlediğimi farkedince bana doğru döndü.
"Adın ne? , Arkadas olalım mı?, Tavsanının adı ne?"
Ard arda sorduğu sorularla gülümsemiştim.
"Adım felix, arkadas olabiliriz ve tavsanımın adı bob."
Yüzüne büyük bir gülümseme takıp bana sorular sormaya devam etti.
"Annen nerede burada yalnız mısın?"
"Evet..."
Diyebildim sadece. Sanırım Benden büyüktü ama ben ondan daha büyükmüş gibi duruyordum hayat iste.
Yanına annesi geldiğinde işaret parmağıyla beni gösterdi.
"Bak anne yeni arkadaşım"
"Çok sevindim anneciğim"
Kadın bana döndü ve en nefret ettiğim o soruyu sordu.
"Annen veya baban nerede yoksa kayıp mı oldun?"
Kafamı hayır anlamında sallayıp başımı yere eğdim.
"Annem ve babam vefat etti"
"Hımm anladım canım. Şuan kalacağın bir yer var mı?
"Hayır."
"İstersen artık sende bizimle beraber yaşayabilirisin"
Hyunjin hızla salıncaktan kalktı ve yerinde zıplamaya basladı.
"Yaşasın artık bir arkadaşım var"
"Size rahatsızlık vermek istemem"
"Sen ne kadar düşünceli bir çocuksun böyle ama bize rahatsızlık verme şeyini kafandan çıkar"
"Peki efendim artık sizinle yaşacağım"
Sokakta kalmaktan iyidir degil mi?.
"Hyunjin sen arkadaşınla biraz daha burada otur. Ben birazdan gelecegim."
Uzaklaşan kadının arkasından baka kalmıştım. Gercekten beni evinde istiyor muydu? Yoksa bana acıdıgı icin mi?.
Düşüncelerimden uzaklaşıp yanımda ki çocuğa döndüm. Çillerimi inceliyordu.
"Çillerine bir kez dokunabilir miyim?"
"Dokunabilirsin"
"Çillerin... çillerin, gökyüzünü beğenmemiş de senin yüzüne düşmüş yıldızlara benziyor."
Utanarak kıkırdamıştım.
"İltifatın için teşekkürler"
Çantasından muzlu sütü çıkarıp bana verdi.
"Sütümü kimseyle paylaşmayı sevmem ama sen içebilirsin"
Elinde ki sütü alıp içmeye başlamıştım. Hem batan güneşi izleyip hem de konuşuyorduk. Bu gercekten cok eglenceliydi.
Güneş batmak üzereydi ama onların aşkları yeni doğuyordu...
☆☆☆☆☆ Yazım yanlısı falan olabilir kontrol etmeden attım.~Nixie
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
