Ailesiz ve evsiz olan Lee Felix. Para içinde büyüyen Hwang Hyunjin ile tanışır.
"Çillerin... çillerin, gökyüzünü beğenmemiş de senin yüzüne düşmüş yıldızlara benziyor."
Medyadaki sarki biraz alakasiz ama koymak istedim.
Felix "Hyun kucağında otursam arabayı öyle kullansan" "hayır ilk önce beni halletmen gerekiyor" "ama" yavru köpek suratı yapmıştım biliyordum buna dayanamıyordu. "Tuvalete gidip geleceğim" arabadan çıktığında sırıtıp önüme döndüm. _______ "Neden geç kaldın hyunjin" kan ter içinde kalan sevgilime kucağında hesap soruyordum. Bir eli viteste bir eli direksiyondaydı ellerini belimde hissetmek isterdim ama bu şuan pek mümkün değildi. "Geldim işte sevgilim" boynuma öpücük kondurup yola bakmaya devam etti.
"Mezun olduğum günü hatırlıyor musun çok güzel dans etmiştik." "O gece yüzünde öyle güzel bir gülümseme vardı ki aklımda tükenmez kalemle yazılı" bu sefer ben onun boynunu öptüm.
"Hadi bakalım geldik" ilk ben indim daha sonrada onun inmesini bekledim o da inince el ele tutuşup eve girdik. İceri girdiğimizde toplu ve düzenli bir ev yerine bütün eşyalar yerde darma duman bir ev ile karşılaştık ve karşımızda düzinelerce adam vardı bir adam en önde elinde sigarasıyla bize bakıyordu.
" Oooo bizim felix zengin birini ayartmıs" bu... bu beni kaçıran adamdı. Hyunjin beni arkasına alıp bağırmaya başladı. Benim yaptığım tek şey kafamı sırtına koyup neler olduğunu anlamaya çalışmakti. Bana dönüp arabanın anahtarını verdi. Önümden çekilince adamların elindeki bıçak, silah ve sopaları gördüm
"sevgilim..." "Çocukların yanına git ve onları buraya çağır bebegim" "hey! Bizim işimiz seninle degil uzun boylu bizim isimiz o bücürle" "ona zarar vermek icin ilk beni geçmeniz gerek" adam bitmeye yakın sigarasını yere atıp boynunu kütletti hyunjin son kez gözlerime bakıp beni evden çıkardı.
Öyle hızlı kosuyordum ki arabaya nasıl bu kadar hızlı varmıştım anlamamıştım. Kapıyı açtığım anda içeriden gelen silah sesiyle olduğum yerde donup kaldım. Ceplerimi büyük bir hızla aramaya başladım ama telefonum yoktu. Kapıyı açıp arabaya bindim ve hyunjinin öğrettiği gibi zorda olsa arabayı çalıştırdım.
Hem ellerim hem bacaklarım titriyordu. Boğazıma sanki bir tel bağlamışlar gibi acıyordu artık dayanamayıp göz yaşlarımı bıraktım.
10 dakikanın sonunda tanıdık evi görünce hızla frene basıp eve koşmaya başladım.
Bahçede oturan chan hyungun yanına ilerlemeye başladım. "Chan hyung!" "Felix?" Elindeki kitabı bırakıp yanıma geldi. "Ne oldu?" "Hyunjin..." soluklanmak için durdugumda elindeki suyu bana uzattı reddedip anlatmaya devam ettim.
"Tehlikede o lütfen bir şey yapalım" iceriden seungmin çıktı "felix!" "Bebeğim sen burada felix ile kal jisung ve jeonginide çağır. Kapıları kilitleyip bekleyin." "Tamam" seungmin kolumdan tutmuş beni içeri resmen içeri sürüklüyordu.
"Onlar gelecek değil mi seungmin?" "Umarım felix" Şuan ya kriz geçiriyordum ya da deliyordum.
_________ Finale cok az kaldi yani sanırım.
Ee hayat nasil gidiyor umarim iyi gidiyordur.
Sizi üzen şeylerden uzak kalmayiunutmayin. Diğer bölümde görüşmek uzeree🤍~Nixie
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
