Querencia+18

―1―

|Buraya bölümü okuduğunuz tarihi yazar mısınız?|

|Başlamadan önce benim için kalp bırakın lütfenn!|

|Yıldıza da basmayı unutmayalım aşk tanelerim.|

Moje More

İyi okumalar!

♡

"Yalanlardan nefret eden kadın, yalanlarla yaşıyordu."

(7 yıl sonra,şimdi-günümüz)
|2023|

Annem ile babama ilk yalan söylediğimde 4 yaşındaydım. Çocukça bir yalandı, arkadaşımın evine girmeyeceğimi söylemiştim ama girmiştim. Bu küçük yalan bile benim kalbime ağırlık yapmışken 17 yaşımdan asla pişmanlık duymamıştım herşeyi tam hatırlamıyordum bile. Ama yinede arkadaşımın beni o gün terk ettiğini biliyordum.

Arkadaşım bir yetimhanede büyümüştü, bende onunla bir sokak arasında kendi arkadaşlarımla oynarken tanışmıştık. Ailesi yoktu. Kimsesi yoktu. Sadece ben vardım. Onun yanında durmuştum, arkadaşı olmuştum, ailesi bile olmuştum belkide. Ama o seneler sonra onu kullanan bir adam için beni terk etmişti. Bu şehirden gideceğini söylerdi hep, hatta o barda onunla son günüm olduğunu biliyordum. Diğer gün beni bırakıp gideceğini düşündüm, ama o beni bir bar köşesinde terk etmişti. Bu andan itibaren de zaten hiç birşey hatırlamıyordum.

Eve getirildiğimde annem ve babamdan büyük bir azar yemiştim. Artık dışarı çıkmamı bile yasaklamışlardı. İkiside oldukça otoriter iki insandı. Disiplinli ve temiz çalışırlardı. Ama ben onların aksine bir çocuklarıydım. Hep onlar tarafından küçük görülmüş, aşağılanmış biriydim. Mesela kimsesiz çocuklarla konuşmamdan her zaman rahatsızlardı. Buna arkadaşım Eda'da dahildi, ben hiç bir zaman onları dinlemedim. Özenle giydirdikleri temiz kıyafetlerimi çamur yapardım.

Kapıma kadar dizdikleri iş arkadaşlarının çocukları ile değil sokaktaki ailesi bile belli olmayan çocuklarla oynardım. Ama hiç bir çocuk Eda gibi olmamıştı. O da beni bırakıp gitmişti ve ben ilk defa biri tarafından terk edilmiştim. Tek kimsemdi. Hayatımdaki tek iyi şeydi; Eda. Ama o bile beni bırakmıştı. Bir bar köşesinde yarınımın ne olacağını düşünmeden belkide beni umursamadan terk etmişti. Şimdi kimsesiz bir şekilde odamda oturuyor ve zamanımın geçmesini bekliyordum.

Annem ile babam hep işleri ile ilgilenirlerdi. Bana pek önem verdikleri de söylenemez tabii. Ama yinede onları seviyordum. En azından bir ailem var demek için birilerini gösteriyordum ama onlar hiç bir zaman benim kimsesizliğime bir çare olmamışlardı.

Elimde bir telefon belki birinden mesaj gelir diye bekliyordum. Telefonuma bir bildirim düştü. Meraklandım bir o kadarda heyacanlandım. Belki biri beni merak etmiş ve mesajlar atmış olacağını düşündüm ama aksineydi. İnternette ki saçma haberlerden biriydi.

Telefonumda ekranı kaydırarak haberin telefona yansımasını sağladım. Kocaman başlıklarla "BARIN KUNTER!" yazıyordu. Yavaşça ekranı aşağı doğru çekerek haberi okumaya çalıştım.