Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jeongin'in resmen beni omzuna atarak Minho'nun kapısının önünden uzaklaştırmasından sonra omegam köşesine çekilmiş içli içli ağlıyordu benim gibi ama benim çekilebileceğim bir köşem yoktu. Bu yüzden olsa gerek Minho'nun evinin bulunduğu sitenin bahçesindeki banklardan birine çökmüş ağlıyordum. Geniş omuzlardan indirildikten sonra ayakta duramayacak kadar bitkindim çünkü.
İçimdeki bitmek bilmeyen acıdan ve kalp ağrısından küçük bir çocuk gibi ufacık yere sinerek bacaklarını karnıma çektim ve kollarımı dizlerime sararak kafamı oraya gömdüm.
Sımsıkı kapattığım gözlerimden yaşlarım durmadan akarken içimden bunları hak edecek ne yaptığımı düşünüyordum. Binlerce düşünce, binlerce olasılık dönüyordu beynimde fakat sürekli bunlardan birkaçında takılıp kalıyordum.
Chan'a yetememiş miydim veya artık mutlu mu edemiyordum onu?
Oysaki elimden geleni yapmıştım onun için.
Tek suç bende miydi?
Yine içten içe onu haklı çıkartmak için suçu kendimde arıyordum.
Çıldırmak üzereydim.
"Hyunjin..." hıçkırıklarımın arasından öne çıkan yumuşak sesin bacaklarıma sardığım ince bileklerimi parmak uçlarıyla şefkatle okşadığını hissettim. "Neler olduğunu anlatmak ister misin?"
Ona anlatırsam bana inanmayacağını biliyordum çünkü kimse sevdiği birine toz kondurmazdı, eminim Jeongin de kondurmayacaktı.
Düşünme yetilerim kaybolmuş gibi hissediyordum aynı zamanda, doğru dürüst düşünemiyor ve kuracağın cümleleri toparlamakta zorlanıyordum. Onu ikna edebilmek için mantıklı cümleler kurmalıydım değil mi?
"Ben... Chan- aldatıyor... beni... Minho'yla."
Boş verin.
Cümlem biter bitmez ağlamalarım şiddetlendiğinde karnıma giren ani acıyla duraksadım ve dişlerimi sıktım. Saniyeler içinde geçer sandığım acı devam ettiğinde karnıma çektiğim bacaklarımı yere indirdim ve normal oturur pozisyonuna geçtim. Hâlâ geçmeyen acının sayesinde iki elimi de kasıklarıma bastırmaya başlamıştım, bir de bu eksikti.
"Hyunjin karnın mı ağrıyor? Gel doktora gidelim." Jeongin'in dirseğimi tuttuğu kolunu tutarak sıktım ve yerimden kaldırmaya yeltenmesine rağmen kalkmadım.
"Bekle, geçer birazdan." diye zar zor mırıldanmış ve içimden geçsin diye dualar etmeye başlamıştım.
"Böyle olmaz gideli-"
"Kes sesini."
Derin nefesler alıp verirken aldatılmamdan başka şeyler düşünmeye çalıştım. Çiçekler... bulutlar... minik yavrum Su-Ji...
