YAĞMUR
"Hayir ya hayir damla uyan ne olursun uyan. Kimse yok mu !" diye bağirmaya başladim hiç kimse yok du. Damlanin başina odun düşmüştü kafasi kaniyor.Göz yaşlarıma mani olamadim. Tekrar tekrar bağırmaya başladim ama hiç kimse yokdu her yerimizi alevler almıştı bense cok korkuyordum. Bir an bir ses duydum"kimse var mi orada" diye sesleniyor du. Sesimi yükselterek bağırdim" YARDIM EDIN" diye. Uzun boylu biri geldi hemen alevlerin arasindan. O buydu. Evet oydu bu gün kantinde Damla'nin önünden cekilmeyen Çocuk."Ne olursun yardim et arkadaşimin kafasina odun düstü." Hemen Damla'yi kaldırdi ve beni takip et işareti yapdı.. sonunda okuldan cikdik. Herkez cikmiş sadece biz kalmışiz. Ambulanz, polis herkez gelmiş damla'yi hemen sedyeye yatırdilar ve ilk müdahaleyi yapdilar. Yangin arabasi hemen yangini söndürdü. Damla'yi Hastaneye götürdüler bende tabiki onunla gitdim.
Hastanede damlayi hemen odaya aldilar ben kapının önünde bekliyordum yarım saat sonra doktor cıkdı. "Arkadaşim nasil ?" "Arkadaşıniz iyi sadece kafasina bir darbe almış ama önemli bir sey deyil bu gece burda kalasin yarın cikabilir" dedi bende onay vererek odaya girdim. Damla uyuyor du yanina gitdim ve koltuğa oturdum. Okul müdürü geldi hemen kalkdim. " Damla nasil Yağmur ?" "Iyi hocam doktor bu gece burda kalsin dedi yarin cikabilir miş"
"Tamam ozaman sen onun yaninda kal ben gidiyorum yarin taxi ile gelirsiniz okula." "Okula mu ? okul yanmadi mi?" "Hayir sadece sizin kat yandi sizi başka bir odaya yerleştirecez. Zaten okulda cok öğrenci yok o yön den bir problem olmaz." Müdür odadan cikdi. Kapı caldi. "Gel" diye seslendim o Çocuk geldi. "Iyi mi ? " diye sordu. Kafami Evet anlaminda saladim. " Sana cok teşekür ederim yani sen olasaydin biz oradan cikamaz dık. "Teşekür edecek bir şey yok ben sadece görevimi yapdim her kim olsa aynisini yapardı." Gülümsedim. Odadan cıkdı.
DAMLA
Gözlerimi yavaşca açmaya calıştım. Yağmur yanimdaydı koltukta uzanmiş uyuyordu. Etrafıma bakdim başka kimse yokdu. Hatırlamaya calıştım. Ben nasil buraya geldim ? Başım da biraz ağrıyor.. Yağmur uyandı. "Damla iyi misin canım ?" "Iyiyim biz nasil buraya geldik ?" "Ambulanz ile." "Tamam da benim en son hatirladığım şey... ya ben hiç bir şey hatırlamıyorum anlat neler oldu." "Şimdi senin kafana odun düştü ve sen bayildin. Alevler yükselmeye başladı. Ben bağırmaya başladım ama kimse gelmedi sonra biri geldi. Seni kaldırdi ve hemen dişara cıkardı tabi bende arkasından geldim. Sonrası işte seni buraya getirdik.. Haa bir de bil bakalmi seni kurtaran o Kahraman kim." " Kim ?" " Hani kantinde önünden çekilmeyen o Çocuk var ya." " Evet ???" " Işte o." " Şaka yapıyorsun ?" " Hayır gerçekten hatta sen uyurken buraya geldi seni sormaya." Ben şaşkın şaşkın Yağmura bakıyordum.
2 saat sonra Hastaneden cıkdık taxi ile Okula gitdik. Müdür bizi başka bir odaya yerleştirdi. Hemen yatağma uzandım...
Olayin ardından 1 hafta geçdi odadan hiç cıkmadim hatta kendi odamıza geri döndük. Bu gün biraz odadan cikacağım çok bunaldım. Üzerime bir hırka aldım ve okul bahçesine ilerledim bank'da o Çocuk oturuyordu ona teşekür etmeliyim. Yanina gitdim. "Merhaba. Oturabilirmiyim ?" "Tabi otur.Iyi misin ?" " Evet çok iyiyim. Bir türlü firsat olup sana teşekür edemedim."
"Hiç teşekür edeçek bir şey yok gerçekden. Kim olursa ayni seyi yapardı." "Emin ol yapmaz dı." "Neden öyle dedin ? Herkez bence yardıma ihtiyacı olan birine yardim eder." "Okadar emin olma insan bazen kendi hayatini kurtarabilmek için başka insanların hayatini tehlikeye atabilir." " Evet hakli olabilirsin."
" Sen neden burda oturuyorsun ?"
" Neden bir sakincasi mi var ?" "Yok da yani yanlizsin kimse yok ve durgun bir halin var..." Hiç bir şey demedi. Öylece karşıya bakıyordu. O beni Alevlerin arasindan kurtardi bende onu bu sikintıdan kurtarmak istiyordum...
"Ya biz hiç tanışamadık. Benim adım Damla." Elimi uzatdim. Bana doğru bakdı hafifce güldü. Bende ona karşılık verdim...
