Niçin bende diğer insanlar gibi özgür yaşayamıyorum. 1 haftadır evdeyim yaptığ şey yemek, bulaşık, çamaşır. Hiç bana soran yok. Seninde evde canın sıkılıyormu, nasılsın iyimisin diye soran yok. 7-24 evde hapis hayatım sabah kalk, kahvaltı hazırla, akşam saatini bekle yemek hazırla bulaşıkları topla , uyku vakti gelince yat uyu. Benim özel hayatım bunlardan ibaret. Ben daha değişik bir hayat hayal ediyordum. Ama bu hayali gerçekleştirecek eşim yok. O zaten kendi hayatını yaşıyor. Sabah geliyor, bilgisayar başında birasıyla beraber mutlu mutlu saatlerini geçiriyor. Biz onun umurunda bile değiliz. Öncedende içerdi ama hep birlikteydik. Mutfakta yanımızda olurdu. Ben kahvaltı hazırlardım hep birlikte oturup yerdik. Daha sonra o gider yatardi. Ben daha ne kadar böyle yalnızlığa mahkûm yaşayacağım. Eşim ne zaman normale dönecek. Ne ailesinden ne de kendi ailemden yardım görüyorum. Ailesi bana veriyor gazı ama kendisine gelince söyleyecek kelime bulamıyorlar ya da kendi evlatlarına kıyamıyorlar. Bu iş hep böyledir. Önce kendi canları sonra sen. Kendi aileme söyleyemiyorum. Sonuçları ne olacak diye düşünemiyorum bile. Ben bir gün olur ölürsem Eda'ma anneannesinin bakmasını istiyorum, çünkü onda onların emeği çok. Annesi gibi bakmasalarda sahip çıkarlar. Emine nur babaannesinin kızı onuda ömrü oluncaya kadar onlar büyütsün. Çünkü babamızım kendinden başka düşündüğü birşey yok. Evlatlarıma ve bana hic faydası olmaz artık bu saatten sonra. Biz onu evine ve ailesine geri döndüremeyiz artık. Benim ölümüm yakındır. Bu sayfaları her kim okursa kesinlikle bana acımasın bunlar ibret olsun herkese. Eşimdende tek isteğim ben öldükten sonra çocuklarıma göz kulak olsun , bari o zaman babalık yapsın, hemen evlenmesin. Evlenirsede eşiyle mutlu olsun bana yaptıklarını ona yapmasın, onu ihmal etmesin adam gibi davransın , sahip çıksın...
