Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Güzelim, sorun yok. Aylar geçti. Eminim hobi bu halini görse sana çok kızardı."
Jin kollarını bana sıkıca sarmış, ağlamamam için ufak tefek motive veriyordu. Ne kadar bunu söylemeye utansam da, Jin bana sarılırken kendimi hep başka bir yerde gibi hissediyorum.
Karnımda uçuşan kelebekler, hafif hafif kasılmalar ve kalbimin kulaklarımda atışı.
Belki biraz hoşlanıyordum.
Hobinin ölümünden 4 ay, iki gün geçmişti. Zordu. Bana değil jine daha zor olması gerekiyordu ama Jin bunu kolayca atmıştı, bana destek vermeye başlamıştı.
Tabi hobinin ölümündem sonra Lina, benim herkesin ölümüne sebep olduğumu, hobinin ölme sebebini benim olmama hatta jimine kadar benim suçum olduğunu söylemişti.
Belki de öyleydi.
Jin beni korumuştu ondan, ama ne kadar beni korusada uzun zaman onunla arkadaş olduğundan Lina ona daha sert vuruyordu.
Bu süre zarfında çok şeyler geçmişti. Ne kadar beni koruyan bir Jin olsada bir süredir ise gitmeye başlamıştı.
Jin acısını içten yaşıyordu, hobinin ölümünden sonra bir hafta odasından dışarıya hiç çıkmamıştı. Sonradan gelip destek vermişti bana.
Aslında saçma olan benim ona vermem gereken desteği o bana vermişti. Jin gerçekten güçlü biriydi. Ruhsal olarak fazla dayanıklıydı. Kıskandım belki de.
Evde oturuyordum. Eskiden Hobinin yaşadığı o evde, Hobinin Ölü ruhunu barındırdığı o evde oturuyordum.
Jin olduğunda fazla hissetmiyordum bu evin kasvetli havasını ama o olmadığı zamanlar evin duvarları üstüme üstüme geliyor beni boğuyordu.
Nefes almamı zorlaştırıyordu. Ciğerlerim nefes için savaş verirken bense derin nefes almaktan başka birşey yapmıyordum, ne yapabilirdim ki?
Bu odanın üstüme gelmesine dayanamayıp bahçeye çıkmıştım. Hafif bulut ve güneş vardı, hava ne serindi ne de sıcak. Güneş gel git yapıyordu. Bahçede hobiden kalan çiçekler bakıyordum.
Çiçeklerde insanlara benzerdi, yaşamaları için su ve oksijene ihtiyaçları vardı, aynı bizim gibi. Bir çiçeği ezerseniz ölürdü, aynı taehyung'u bir kamyonun onu ezmesi gibi.
Çiçeklerin insanlara ihtiyacı vardı biraz, onlara güvenir ve her gün su vermesini beklerdi insandan, ama insanlar nankördü, kediler gibi.
Bir gün çiçek güvendiği insandan bıçak yemişti, aynı taehyung'un jungkook'a yaptığı gibi, içten öldürmüştü.
Çiçekler severdi, herkesi. Doğayı, insanları, toprağı,suyu onlar gönlü boldu herkesi affeder kimseye küsmezdi, aynı jimin gibi.
Çiçekler bazen sert dururlardı, kimse onları ezmesin diye, aynı yoongi gibi.
