Bunu yazmaya nereden başlayacağımı bilmiyorum. Öyle ki bu sokağı anlatmak için ayırdığım bölüme girdiğim an içimi bir huzursuzluk kaplıyor. Kaçıyorum. Diğer bölümler tam olmasına rağmen yirmi kere onları kontrol ettim ama yinede buraya uğramak istemedim. Ama yinede uğramak zorundayım. Çünkü korkularımdan sonsuza kadar kaçamam.
Bu sokak karanlıktır. Ne bir sokak lambası vardır yaslanıp geceyi izleyeceğiniz ne de bir ışık vardır önünüzü görebileceğiniz. Ne zaman birşeyden korkar kaçarsam o kadar sel basar bu sokağı. Kimi zaman boğulurum ama her zaman bir şekilde kendimi kurtarmayı başarmışımdır. Bu mücadele beni ne kadar yorsada. Kardeşimin hastalığından kalma bir panik atağım var. Korktuğum şey ne kadar saçma olursa olsun o şeyden korkarım. Bunun korkulacak birşey olmadığını bilsem bile. Her panik atak geçirdiğimde bu sokağın duvarlarına bir tablo asarım. Panik anını anlatan. Kimi zaman bir duvarı kaplar tablo, kimi zaman bir duvara bir sürü tablo asılacak yer kalır.
Sosyal anksiyete bozukluğum ise her zaman vardır. Bu yüzden buna alıştım. Bana ne kadar zorluklar çektirsede onun simgesi bir çiçek. Her zaman ki basit anlarda bir papatyayı temsil eder, öldürücü zamanlardaysa bir laviniayı.
Çünkü kötü şeyleri iyi gibi gösterip kendimi kandırmazsam bir dahaki selden kurtulamam.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
