Light, Camera, Minsung

3-It's Birthday of Our Love

Bu da neydi şimdi?

Minho'nun geçmişte bulaştığı kişi mi?

Minho öyle biri değil.

Ona bir şey olmayacak.

Nefes alamıyorum.

Onu aramalıyım.

Hayır. Chan'i arayacağım.
Telefonu elime tekrar alıp hemen aradım.

1. Çalış

2. Çalış

3. Çalış

Açmıyor.

4. Çalış

Açtı.

Konuşmaya başlayana kadar ağladığımı fark etmemiştim.
"Alo Chan, bir sorun mu var?"

"Hayır Jisung şey..."
Dediği sırada arkadan gelen uğultulara kulak kesildim. Evde bir kavga olduğu çok barizdi.

"YETER ARTIK CHAN BU SAÇMALIK DA NE BÖYLE?"
Babası bağırıyordu. Devam ediyordu.
"SEN KİMSİN DE KENDİNİ BİR ŞEY ZANNEDİYORSUN?"

"Chan ne oluyor iyi misin?"

"Jisung... Size geliyorum bir şekilde kurtulacağım buradan."
Telefon kapandı.

Ne olmuştu öyle?
Aman tanrım, sorun üstüne sorun...

''''''''

Yaklaşık 1 saat sonra Chan geldi. Dudağındaki ve kaşındaki kanlarla beraber.

Ona pansuman yaptım. Yapabildiğim kadar kendine gelmesini sağladıktan sonra onun anlatmasını bekledim.

"Klasik şeyler işte Jisung. Instagram'a attığınız gönderide 'İyiki varsın Chan. Babamız gibi bizi büyüttüğün için teşekkür ederiz.' yazmışsınız ya, ona sinirlendi."

Bu adam ciddi mi?

En uzak akıl hastanesi. Yakında olmasın mümkünse.

Biraz sarıldıktan ve teselli verdikten sonra merak ettiğim şeyi sordum.
"Şimdi nerede kalacaksın?"

"Hepinizde birer gün kalırım olmaz mı Sungie'm?"

"Seve seve!"

"Jisung sen ağladın mı?"

"Ah, o konu... Yaklaşık 1 buçuk saat önce bilinmeyen Numara mesaj attı ve..."
Ona olayı anlattım ve tepkisini bekledim.

"Hiçbir fikrim yok ama... Aile meselesi olabilir. Minho'nun ailesi gerçekten sıkıntılı bir konu."

''''''''

Dünden sonra korkularım peşimi bırakmasa da düşünmemeye ve münazaraya dikkat vermeye çalıştım. Biraz kafam dağılsa iyi olurdu.

Zaten ben her türlü kazanırım. Çok zor olmamalı. Minho bu konularda sesini çıkarmıyor ama ben çıkaracağım. 6'ya karşı ben, başlıyoruz.

Kuçukuçu
Hadi acele edin başlayacak
Herkes tarafından görüldü

Seung'dan aldığım mesajla son kez elimdeki kağıda bakıp kendimi rahatlatmaya çalıştım.

Koşar adımlarla konferans salonuna ilerledim. 15 dakika kalmış olmalıydı. Umarım yine krizlerim tutmaz diye içimden dualar ediyordum. Avuç içlerim buz gibiydi. Sıcak olmasını beklerdim ama ne zaman böyle olsa buz gibi olurdu.

Salona vardığımda herkesi hazırlık yerinde gördüm. Zaten daha seyircilerden gelen yoktu.

"Lan aşağıda öcü görmüş olma ihtimalin kaç?"