"အဲဒီစောက်ပြောတွေကို ငါဒေါသထွက်တာလေ ကိုယ့်သခင်ကို ငါလို့ ပြောလို့ရလား အဲလိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွာဆိုတာကရော ကိုယ့်သခင်ကို အဲလို ပြောလို့ရတယ်လား"
ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း
အာ့.....အား......အား.....
ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်ကလည်း ဆက်တိုက် လွဲရိုက်နေတာမလို့ ဇာနည် ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချရင်း နောက်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်းဆုတ်သွားလိုက်တာ နောက်မှာ နံရံပဲ ကျန်တော့တဲ့အထိ။နောက်ဆုံးဘယ်လိုမှ ဆုတ်လို့မရတော့မှ လက်ကလေးတကာကာနဲ့
"တောင်းပန်ပါတယ် သခင် နောက်အဲလိုမပြောတော့ပါဘူး မရိုက်ပါနဲ့တော့ အား....."
တောင်းပန်တဲ့အသံက ငိုသံတွေတောင်ပါလာတာမလို့ ဉာဏ်လင်းမောင် သနားသွားရတယ်။
အဲတာနဲ့ ရိုက်နေတာကို ရပ်ပေးလိုက်ပြီး
"နောက်ခါ ငါ့ကို မလေးမစားပြောဦးမှာလား"
"မပြောတော့ပါဘူး သခင်"
"လီးဖြစ်လို့ ငိုသံပေါက်နေတာလား"
"နာလို့ပါ"
"ငိုသံပေါက်နေရင် ငါထပ်ရိုက်မှာ"
လက်ထဲက ကြိမ်လုံးနဲ့ ရွယ်ပြီး ပြောလိုက်တော့မှ
"ငိုသံမပေါက်တော့ဘူး မရိုက်ပါနဲ့တော့"
"လာ ခုနကလို ပြန်ဖင်ကုန်းပြီး အပေါက်ကို ဖြဲပြ"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်"
ကြိမ်လုံးအစွမ်း အံ့မခန်းပါပဲ။အချက် ၃၀လောက် ခွေးရိုက်နွားရိုက် ရိုက်လိုက်တော့ အချိုးကို ချက်ချင်းပြောင်းသွားတာ။
ဉာဏ်လင်းမောင်လည်း ခုတင်မှာ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ဇာနည်လည်း ခုနကလို ဖင်ကုန်းပြဖို့ မတ်တပ်ထရပ်တော့
"မင်းကို ဘယ်သူက ရပ်ခိုင်းလို့လဲ လေးဖက်ထောက်ပြီးလာ ခွေးက ခွေးလိုလာပေါ့ ဒါတောင်ငါပြောနေရဦးမှာလား"
"ဟုတ် ဟုတ် သခင်"
မတ်တပ်ရပ်ဖို့ ပြင်နေတဲ့ ဇာနည် ဉာဏ်လင်းမောင်ရဲ့ ဟောက်သံအဆုံးမှာ ချက်ချင်း လေးဖက်ထောက်လိုက်ရတယ်။
