penthouse (10)
၆နာရီလောက်ကျတော့ trainerနှစ်ယောက်က ကောင်လေး၁၇ယောက်လုံးကို တစ်နေရာဆီ ခေါ်သွား၏။ဒါပေမယ့် အရမ်းကြီး မသွားရ။တစ်မိနစ်ကျော်လောက် လျှောက်သွားရင်ပဲ အခန်းတစ်ခုဆီရောက်သွားပြီး trainerနှစ်ယောက်က သူတို့လိုက်မဝင်တော့ဘဲ ကောင်လေးတွေကိုသာ ဝင်ခိုင်းသည်။
သူတို့တွေဝင်သွားချိန်မှာ အိပ်ခန်းတစ်ခုဆီကို ရောက်သွား၏။အိပ်ခန်းဆိုတာက ခုတင်တွေဘာတွေကို တွေ့လို့ သိရတာဖြစ်သည်။ခုတင်သာ မတွေ့ရင် အိပ်ခန်းလို့ လုံးဝထင်စရာမရှိ။အဖြူရောင် နံရံတွေ နဲ့ အတော်အတန်ကျယ်ဝန်းသည့် ဒီအိပ်ခန်းသည် သာမန်မိသားစု ဧည့်ခန်းထက် အပုံကြီးသာသည်။ကောင်လေး၁၈လုံးရဲ့ အိမ်တောင် ဒီအိပ်ခန်းထက် သေးသည်။
နောက်ထပ်တွေ့ရတာက ခုံတစ်လုံးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ဖုန်းပွတ်နေတဲ့ သူတို့သခင်။သူတို့ဝင်လာတာကိုလုံးဝလှည့်မကြည့် မသိသလို ဖုန်းကြည့်မပျက်။ကောင်လေးတွေလည်းအလိုက်တသိ သခင့် ရှေ့တည့်တည့် နည်းနည်းခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဒူးထောက်လိုက်ကြသည်။
ကောင်လေးတွေ အကုန်လုံး ဒူးထောက်ပြီးချိန်အထိ သခင်ဖြစ်သူရဲ့ အကြည့်တစ်ချက်ကိုတောင် သူတို့မရသေး။ကောင်လေးတွေလည်း မော်ကြည့်ခွင့်မရဆိုတဲ့ အချက်တစ်ချက်ကြောင့် ဘယ်သူမှ သခင့်ကို မကြည့်ရဲကြ။
"မင်းတို့အကုန် အင်္ကျီချွတ်လိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်"
.
.
.
ကောင်လေးတွေလည်း သခင့်ကို ပြန်ဖြေကာ ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီအဖြူကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ချွတ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိအောင် ခေါက်ကာ နောက်မှာထားပြီး ပြန်ဒူးထောက်လိုက်ကြ၏။
ကောင်လေးတွေ တန်းစီနေတာ။cock cageလေးတွေ ကိုယ်စီနဲ့ အမြှီးပန်းရောင်လေးတွေက နောက်မှာ။
"ဘယ်လိုလဲ ငါ့အိမ်မှာ နေရတာ ပျော်ကြလား"
"ဟုတ် ပျော်ပါတယ် သခင်"
"ပျော်ပါတယ် သခင်"
.
.
.
ဒီတစ်ခါတော့ ညှိထားတာ မဟုတ်ဘဲ အသံညီညီညာညာနဲ့ ဖြေလိုက်ကြသည်။
