"မှတ်တော့မှတ်မိပါတယ် ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှ လီးမစုပ်ဖူးတော့ မေ့သွားတာပါ"
"မင်းကွာ မင်းလီးစုပ်တာကို feelရမှာလား ဒေါသထွက်ရမှာလား ငါလည်း မသိတော့ဘူး"
"feelရမှာပါ feelရမှာပါနော် သခင် ကျနော် ဒီတစ်ခါ သွားနဲ့မထိအောင် စုပ်ပေးပါ့မယ်"
ဇာနည်လည်း အသည်းအသန်ပြောရင်း ဉာဏ်လင်းမောင်ရဲ့လီးကို ပြန်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ဒီတစ်ခါတော့ သွားနဲ့မထိအောင် ဂရုတစိုက် စုပ်ရတာပေါ့။
ခုကျတော့မှ ဉာဏ်လင်းမောင်မျက်နှာပေါ်မှာ feelတက်နေတဲ့ပုံစံဖြစ်လာတော့တယ်။ခုနကတော့ ဆဲဆိုနေလိုက်တာ။အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဟိန်းဇာနည်ပြည့် ခုလိုslaveအဖြစ်နေပေးရတာကို နည်းနည်းမှ သဘောမကျဘူး။ရှက်လည်း ရှက်တယ်ကွာ။ပြီးတော့ ဉာဏ်လင်းမောင်ဆိုတာလည်း မူကြိုတည်းက ပေါင်းလာတဲ့ကောင်။ကိုယ်နဲ့သူနဲ့ ယှဉ်ရင် တူတူပဲ။
ပညာအရည်အချင်းကစ အတူတူ။ပြောချင်တာကကွာ အဆင့်အတန်းချင်းတူတူပဲကွာ။အဲကောင် ကိုယ့်ထက်သာတာ ဘာရှိလဲ ဘာမရှိဘူး။ နည်းနည်းလေးပိုပြီး ချမ်းသာတာပဲရှိတာ။ခုကျတော့ တစ်တန်းတည်းအတူတက်လာတဲ့ကောင်ကို လီးစုပ်ပေးနေရတယ်။ခွေးတစ်ကောင်လို ဆက်ဆံခံနေရတယ်။ဟိန်းဇာနည်ပြည့်ရဲ့ ငယ်ငယ်ကစိတ်နဲ့ဆို အဲကောင်စောက်ခွက် သူ့မိဘတွေတောင် မမှတ်မိတော့တောင် ထိုးမိမှာဆိုပေမယ့်
ခုကျတော့ ဟိန်းဇာနည်ပြည့်က သေရေးရှင်ရေးတစ်မယ် ဖြစ်နေတာလေ။ဒီပိုက်ဆံ တစ်သိန်းခွဲမှ မရရင် အိမ်ပေါ်ကနှင်ချခံရတော့မှာ။
အဲတာကြောင့်မလို့ ကျွန်တစ်ကောင်လို ကြိတ်မှိတ်သည်းခံနေနေရတာ။အစကတော့ ကျွန်တစ်ကောင်လိုနေလိုက်ပြီးရောဆိုပြီး နေပေမယ့် စစချင်းမှာတင် အဲကောင်လက်စွမ်းပြထားတာ ဟိန်းဇာနည်ပြည့်တစ်ကိုယ်လုံး အချိုးရာထပ်နေပြီ။ သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်ကို နည်းနည်းလေးမှ မထောက်ဘဲ အဲလောက် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်မယ်လို့ အစက ထင်ကိုမထားတာ။
ကြိမ်လုံးနဲ့အရိုက်ခံပြီးတော့မှ အဲကောင်တစ်ကယ်ကြီး ဟိန်းဇာနည်ပြည့်ကို ကျွန်တစ်ကောင်လို ဆက်ဆံနေမှန်းသိတော့တာ။ကြောက်သွားခဲ့ရတာ။မကြောက်လို့လဲမရဘူးလေ သူ့ဆီက တစ်သိန်းခွဲမရရင် ဟိန်းဇာနည်ပြည့်သေမှာလေ။
