Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel annişimizin kıyafetini bırakıyorum burayaaa iyi okumalarr
_________
Saat 03:48
"Komiserim bir acil ihbar geldi."
"Sanem bunlarla ben ilgilenmiyorum yönlendir bir tane devriye gezen ekibi."
"Komiserim ama siz kadına şiddet ile uyarı gelen her acil çağrıya beni gönder demediniz mi? Onun içinsize söyledim ben..."
Ellerimi yüzüme götürüp sertçe sıvazladıktan sonra ofladım
"Ecdadını siktiklerim bir rahat durmuyorlar. Ver adresi ben giderim. Zaten elim kaşınıyordu."
Saat 03:38
Uyku tutmamıştı ve ben oturmuş erik yiyordum. Az sonra kusucağımı bile bile. Aşerdiğim eriklere dudak büzüp baktım. Kendim aşermiştim ve almaya kendim gitmiştim. Can sıkıcı bir durumdu benim için. "Tek taşımı kendim aldım, tek taşımı kendim taktım girmesinler havaya" şarkı sözü aklıma gelince kıkırdayıp eriklerden en güzel gözükenini tuza bastım ve kıtır kutur yemeye başladım o sırada ise boş durmuyor kanal gezmekle kendimi (kendi gönlümce) meşgul etmeye çalışıyordum.
Televizyonda kanal gezerken saçma sapan şeyler olmasına kaşlarımı çatıp tüm kanallar arasında zıp zıp gezmeye başladım. 10 dakikalık süren zıp zıp kanal gezmenin ardından bu saçma kanallardan bir cacık olmadığını anlayıp çizgi film kanallarına geçtim.
Sevinçle başka bir erik daha alıp tuza bastım. Ancak o sırada eriğin fazla tuzlu olduğunu fark etmeyip ağzıma attım. Aniden bütün duyularımı harekete geçiren yoğun tuz tadını alınca birden durdum ve gerçekten kusup kusmayacağımı anlamaya çalışırken gerçekten kusmak üzere olduğumun farkına varıp hızla tuvalete gittim ve beklenen sonuç... Midemde ne varsa çıkarmaya başladım.
Hamileliğin altıncı ayında olmama rağmen kusmalarım ve mide bulantılarım hala geçmiyor ve üstüne üstlük daha da artıyor gibi geliyordu. Yorgunca yere oturduğumda sessizce ağlamaya başlamıştım. Hamilelik her insanın hormonları ile oynardı elbet ancak ben her duyguyu üst düzeyde yaşıyordum. Sessizce ağlamaya devam ederken aynı sırada da tek elimle karnımı tutup diğer elimle de akan gözyaşlarımı silmeye çalışıyordum.
Aradan geçen birkaç dakika sonra midemin biraz rahatladığımı düşündüğümden geri geri gidip sırtımı duvara yasladım.
Gözlerimi yavaşça kapatıp karnımı sıvazlarken daha bunlara 3 ay daha katlanmam gerektiğini hatırlayıp inleyerek gözlerimi yumdum.
"Lütfen artık çok yoruldum bebeğim anneye biraz zaman ver... Biraz yemek yiyebileyim lütfen... Lütfen"
Kocaman bir kadın olarak karnımdaki minik bebeğim ile konuşmak son zamanlarda benim için günlük aktiviteye dönüşmüştü. Çünkü onun sayesinde yediğim herşeyi çıkartıyor ve asla rahat uyuyamıyordum birşeyler yiyememek veya yediğim için kusmam değildi problem, tamam belki küçük bir kısmını bu oluşuyordu ama diğer koca kısmı ise bebeğim gelişmiyordu ve beni asıl endişelendiren buydu. Yediklerimin çoğunu ona ulaşamadan kusuyordum. Bebeğimin küçük olmasını geçtim bu aynı zamanda onun ve benimde sağlığımı etkiliyordu. Benimle ilgilenen doktor bana bunun ne kadar tehlikeli olduğunu anlatsada, kafama çivi çakarcasına işlesede kusmak isteyerek yaptığım birşey değildi. Hamilelikte bazı yemeklerden ve korkulardan tiksinenleri görmüştüm evet ama kendi aşerdiğini yedikten sonra kusanı ilk defa kendimde görüyordum...
