Mirbaalaaarrrr
Uzatmicam :-|
İyi okumalarr
______________________________
Bir bebek anne karnında iken hiç bir şey hissetmediği ama aynı zamanda annesi ile her duyguyu paylaştığı söylenirdi. Korkarsanız o da korkardı. Üzülürseniz, üzülürdü.
Ben kendi annemin aksine bebeğim için her zaman mutlu olmaya çalışmıştım. Çünkü o doğmak istemiyordu belki de, onu dünyaya getirmek isteyen bendim.
Herşeye rağmen, asla babasını göremeyecekti mesela ama ben onu yine de dünyaya getirmek istemiştim. Ona anne de olurdum, babada. Onun üzülmesine asla izin vermezdim.
Ama şuan herşey faklıydı. Bir hastanedeydim. Yanlızdım. Umayın veya o'nun nerede olduğunu bilmiyordum. Beni buraya getirdiklerini biliyordum. Doktor söylemişti ama gitmişlerdi ve ben şuan yanlız olmama ağlıyordum.
Yanımda bir dayanak istiyordum. Bunun bir eş olmasına da gerek yoktu. Annemi istiyordum, babamı...
Sırtımı yaslayacak bir dayanak arıyordum. Güvenebiliceğim, hayattaki endişlerimden korkmadan bahsedebiliceğim birileri...
Ama yoktu.
Şuan sadece bebeğim ve ben vardım ve bu beni üzüyordu.
Ağlamamın saçma olduğunu fark ederken yavaştan gözyaşlarımı silmeye başladım. O sırada odanın kapısı tıklatılmıştı. Harika zamanlama...
Muayenemi yapan kadın doktor girmişti içeri. Onu tanıyordum çünkü benimle ilgilendiği sırada hafiften ayılmıştım ve benimle konuşmaya başlamıştı.
"Merhabalar Berfu hanım."
"Merhaba..."
Doktor ayak ucuma gelip beni baştan aşşağıya süzdükten sonra konuşmaya başladı.
"Şuan daha iyisinizdir umarım?"
"Evet daha iyi hissediyorum..."
"Pekala." Duraksadı. Sanki kelimeleri düzgün seçmeye çalışıyormuş gibi gözüküyordu." Konuya direk girmek istiyorum aslında. Konuyu uzatmak anlamsız olur. Bebeğin babası nerede Berfu hanım?"
Bir doktorun bunu sormaya hakkı var mıydı bilmiyordum. Ancak afalladığım kesindi.
"Şey... Bunu neden soruyorsunuz. Bebeğime kendim bakabilirim..."
"Hayır Berfu hanım bebeğe tek başınıza bakamazsınız. Arkadaşlarınızla bu konuyu konuşmak istemedim çünkü pek yakın değil gibi gözüktüler gözüme. Bu sizin özeliniz sayılır onun için sizinle paylaşmak istedim. Berfu hanım bu bebek planlı mıydı bilmiyorum ancak astım hastası olduğunuzu öğrendim ve bu beni aşırı telaşa soktu. Düzenli olarak doktor kontrolüne gitsenizde bebeğiniz çok küçük, bunu size kimse söylemedi mi? 6 aylık hamile olmuş olucaksınız haftaya ama bebeğiniz 4 aylık gibi gözüküyor. Astım hastası olmanıza rağmen neden bir bebek yaptınız? Evli bile değilsiniz. Yanınızda size bakıcak kimse yok. Vitaminlerinizi kullanmıyorsunuz, düzenli beslenmiyorsunuz, çok zayıfsınız bunun hem sizin hemde bebek için ne kadar tehlikeli olduğunu biliyor musunuz? Ölebilirsiniz, bebeğinizi öldürebilirsiniz...
Üzgünüm berfu hanım ama bebeğiniz daha küçük olsaydı kesinlikle kürtaj önerirdim. Ancak bu kadar büyümüşken size kürtaj önermem gerçekten bir cinayet sayılır..."
Söyledikleri gerçekten aşırı zoruma giderken sadece bakakalmıştım. Bu kadın nasıl kadın doğum uzmanıydı? Her anne adayı ile bu şekilde mi konuşurdu?
Gittikçe sinirlenirken oturduğum yatakta ona nefretle baktım.
"Siz gerçekten doktor musunuz? Ya da siz kendinize doktor mu diyorsunuz? Evet bebeğim çok küçük ama bu astım hastası olmamdan kaynaklanan bir şey değil. Bebeğimle ilgili bir çok doktora danıştım... Gerçekten çok başarılı doktorlara danıştım. Yeterli beslenmiyor değilim aksine her yediğime dikkat ediyorum ancak hepsini kusuyorum ve henüz hiçbir meslektaşınız böyle bir soruna çözüm bulamadı. Beni bu kadar aşşağılamak yerine sorunuma çözüm bulmaya ne dersiniz madem ki bu kadar düşünüyorsunuz. Ayrıca siz benim hakkımda bu şekilde konuşma hakkını nerde buluyorsunuz? Gerçekten aklım almıyor..."
