Weg van jou

Hoofdstuk 16

De arm die strak om mijn torso heen is gebonden laat me beseffen dat ik niet alleen in bed lig. Ik open langzaam mijn ogen, maar word al snel geconfronteerd met de kater die ik heb. Ik heb wel eens ergere gehad, maar ik heb me ook wel eens beter gevoeld. Na een paar keer knipperen wennen mijn ogen aan het licht en kan ik weer zien. Mijn ogen scannen de ruimte en blijven staan bij mijn bed. Die is leeg. Even besef ik het me niet, maar dan voel ik weer die arm om mijn torso. Echter is de arm niet het enige lichaamsdeel dat verbonden is met mijn lichaam. Ik voel een compleet lichaam tegen de mijne aan. Ik draai me om, maar besef het al snel weer. Ik krijg flashbacks van gisteravond. Ik schiet omhoog en ga rechtop zitten. Gelijk knallende koppijn, maar voor nu boeit het even niet. Ik herinner het me ineens weer. We hebben gezoend. Milo en ik hebben gezoend. Ik probeer nog wat meer herinneringen van afgelopen avond op te halen, maar verder dan een drankje en een spelletje kom ik niet.

Milo en ik zijn samen terug naar ons huisje gegaan. De reden hiervan kan ik me niet meer herinneren. Wat ik nog wel weet is dat het echt alleen Milo en ik samen waren. En dat we samen in slaap vielen. De jongens waren hier nog niet en nu nog steeds niet. Niemand is hier. Alleen Milo en ik, waarvan Milo er fysiek wel bij is, maar mentaal nog niet. Die slaapt nog. De bedden lijken onopgemaakt. Het moet dus wel dat ze hier gewoon hebben geslapen. Maar dat betekend ook dat ze Milo en mij hier samen in één bed hebben gezien. Ik krijg het benauwd van het idee alleen al. Laat staan dat ik, nouja we, ze straks ook nog onder ogen moeten zien te komen.

Ik trek het dekbed van me af en gooi mijn benen van bed af. Ik blijf nog even zitten. Mijn hoofd doet teveel pijn om in één keer op te staan. Ik probeer de stemmen van Raoul, Koen en Robbie te herkennen. Ik hoor wel wat stemmen en een boel zeemeeuwen, maar een bekende stem lijk ik niet te herkennen. ''Matthy'' Achter me wordt mijn naam een keer gebromd. ''Ja?'' Ik draai me niet om. ''Blijf nog ff'' Hij bromt nog steeds. Ik vraag me af of hij al echt wakker is. Ik negeer hem. Mijn gedachtes zijn nu alleen even bij de andere jongens. Wat moeten zij wel niet denken nu?

Ik raap een outfit bij elkaar en haal even een hand door mijn haren om mezelf zo goed te kunnen vertonen. Ik ga ervanuit dat de jongens hier gewoon voor de tent zitten te ontbijten. Wat best logisch zou zijn. Ik laat Milo achter en rits de sluiting van de tent open. Precies zoals verwacht zitten de jongens met z'n drieën op de picknickbank met een sullig ontbijtje voor ze. Droge croissantjes, zo zien ze eruit tenminste. Ik blijf even een tijdje in de opening staan. Het voelt alsof mijn benen zijn veranderd in betonnen blokken ik kan geen stap vooruit zetten. Ik voel drie paar ogen op mij gericht. ''Goedemorgen'' groet Raoul me nu. Ik knik hem toe en doe mijn best om zo normaal mogelijk aan te schuiven.

''Kater?'' Raoul kijkt me recht in de ogen aan. Ik wil wegkijken. Ik heb het idee alsof het op mijn voorhoofd geschreven staat. ''Ja beetje'' reageer ik onachtzaam. Het liefst wil ik niet praten, maar ook weer wel. Zolang er maar niet over Milo en mij wordt gepraat. Het liefst geen enkel woord. Ik neem een hap van de inderdaad droge croissant. ''Dat meisje van gister..'' Ik tik Rob aan. ''Daar nog leuk mee gehad?'' Ik ben oprecht wel nieuwsgierig of dat nog wat is geworden. Mijn ogen worden groot na zijn blik te hebben gezien. ''Flikker op, echt?'' Ik verslik me bijna in m'n croissant. ''Ja is een leuk meisje'' grinnikt hij. ''We hebben het gister gezellig gehad.'' ''Ook eh?'' Mijn ogen richten op zijn vriend. ''Nee, nee alleen gezoend en gewoon gepraat enzo.'' Zoals ik al had verwacht. ''Ze blijft tot dinsdag net als wij!''

''Kerels'' Ik wil nog op Robbie antwoorden, maar Milo onderbreekt het gesprek. Al was die al een soort van ten einde gelopen. We roepen allemaal een soort ''goedemorgen''. Ik probeer hem aan te kijken, maar hij draagt een zonnebril waarbij ik zijn ogen niet kan zien. Ik kan dus niet zien of hij naar me kijkt en hoe hij naar me kijkt. Ik wil weten hoe hij over gister avond denkt en over nu. Zou hij ook angst hebben gehad om de anderen weer onder ogen te komen?

Hij schuift ook aan, tegenover mij en naast Raoul. Hij neemt een slok van zijn zelf gezette Koffie en trek daarna een moeilijk gezicht. ''Niet lekker?'' Robbie lacht hem uit. ''Of je kater?'' Voegt hij nog toe. ''Katers daar doen we niet aan.'' Hij trekt zijn wenkbrauwen, die net boven de zonnebril uitkomen, op. ''Hoelaat waren jullie gister thuis?'' Begint Milo. Ik ben blij dat Milo begint. ''Jullie lagen in ieder geval al te slapen toen wij weer terugkwamen. Robbie tikt hem aan en ik zie hoe Raoul een boze blik naar Koen werpt. Ik verslik me voor de tweede keer bijna in m'n eten. Dit keer is mijn eetlust dan ook nog eens direct weg. Ik had toch liever niet gewild dat Milo begon met praten. Ik had kunnen weten dat het tot dit zou leiden.

Even is het muisstil. Het lijkt zelfs een beetje ongemakkelijk te worden. Iedereen weet van de situatie, maar we doen allen alsof we van niks weten. ''Wel schattig, daar niet van.'' Koen probeert het goed te praten. Hij had beter z'n mond gewoon kunnen houden. Ik zie een grijns op zijn gezicht. Normaal vind ik z'n opmerkingen meestal wel grappig, maar nu zou ik hem wel kunnen wurgen. Ik sta op en duw de laatste hap van mijn broodje naar binnen. Ik kan dit nu ff niet aan. Ik hoop dat we dit snel kunnen vergeten.