Pov Caro:
Mijn wekker ging af, ik zou vandaag een nieuwe klasgenoot krijgen in de klas en daar keek ik hard naar uit, ik word al twee jaar gepest en ik had wel Yemi en Maria maar ik had het gevoel dat ik met hen niet erover kon praten, zou ik nu dan toch iemand leren kennen waar ik toch mee kon praten dacht ik. Ik maakte me klaar en vertrok. Ik zette men fiets in de stalling en liep naar Yemi en Maria. Net toen ik gedag wou zeggen zag ik een meisje met blauwe haren richting de schoolpoort wandelen. Het meisje dat ik zag was Emma, ik was meteen afgeleid van de verschijning. ‘Caro?’, vroeg Maria, ik reageerde dat ik door ging naar de klas. Net voor dat Emma de klas in kon lopen sprong ik voor haar. ‘Hey ik ben Caro ik zit in dezelfde klas’, stelde ik me voor, Emma keek me droog aan en ging zonder enig woord te zeggen de klas in. Ik voelde me weggeduwd dus ging ik maar alleen in de klas zitten. Ik was bang Emma als vijand te krijgen dus liet ik haar maar wat aan de kant. De lesuren vlogen voorbij en al snel waren we aangekomen aan ons laatste lesuur. We moesten dit lesuur per twee werken, iedereen maakte hun duo. Ik had nog niemand en zij was de enigste die alleen was dacht ik, de leerkracht zei dat ik met Emma ging moeten werken. Ik was bang, bang om gepest te worden maar ik kon niet anders. Ik zette me naast Emma, zij keek me droog aan en dat maakte me onzeker. Ik besloot gewoon te zwijgen en de oefeningen in te vullen, Emma keek me nog steeds droog aan. Ik nam na een kwartier van de les Emma haar boek en vulde het gewoon in. Emma vroeg ‘en waarom vul jij dat in en ik niet?’, ik haalde mijn schouders op en zei niets. Op einde van de les zei Emma nog vlug ‘minder onzeker zijn morgen’, ik keek haar aan. Emma glimlachte en nog voor ik een glimlach kon terug bezorgen verdween Emma uit het lokaal. Ik vertrok met een goed gevoel naar huis.
