MÜHÜR SOKAĞI

7.

Merhabaa biraz geç olsada yeni bölüm geldi. Keyifli okumalarrr🖤

Multimedya: Mühür işareti kendi tasarım ve çizimim biraz acemice ama aklınızda az da olsa canlanmasına yardımcı olur umarım.
Şekillerin bir anlamı var onuda ilerleyen bölümlerde öğreneceğiz.

(Duygu 'nun mühürü sayılara bakarsanız onun ismindeki harflerin alfabede ki sıra sayısı)
___________________________________________

Ne yapacağımı bilmeden dakikalardır bankta oturuyordum.
Ama kaçış yolum olmadığını biliyordum, Fereç beni bekliyordu.
Niye geldiğini tahmin edebiliyordum.
Zeynep'in sokağa geldiğini biliyordu.
Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. Birşey belli etmemem gerekiyordu.

Daha fazla oyalanmadan ayağa kalkıp yolun karşısına geçtim. Arabanın yanına geldiğim sırada ön kapı içerden açıldı.
Titreyen ellerimle kapıyı daha da açıp arabaya bindim.
Kapıyı kapattıktan sonra her ne kadar istemesemde ona döndüm. Döner dönmez o zaten bana baktığı için göz göze geldik.
Kalbim daha hızlı atmaya başladı. Korku, heyecan, endişe hepsini bir arada yaşıyordum.
Düz bir şekilde, "Kemerini tak." diyerek bana daha fazla bakmadan önüne döndü.

Bende kemerimi takıp direkmen önüme baktım. Fereç arabayı çalıştırdı.
Nereye götürüyordu beni?
Sorgusuz sualsiz bindim gidiyorum şuan!
Niye ona güveniyordum ki?
Ne kadar tanıyorum onu. Sırf onu tanıdık hissediyorum diye tanımış mı oluyorum.
"Nereye gidiyoruz?" diye sordum merakla ve
kafamı çevirip ona baktım. O ise sorduğum soruyu takmayarak yolu izlemeye devam etti.
Tamam gergin gibi görünüyordu ve bu beni de daha fazla geriyordu.
Birşey demeyip önüme döndüm. Resmen beni kaale almıyordu ve bu benim moralim bozmuştu.

Kısa bir sesszilikten sonra arabada Fereç'in sesi yankılandı.
"Birşey konuşacağız o yüzden sessiz sakin bir yere gidiyoruz."
Biliyordu işte.
Derince yutkunup cevap vermeden hemen gözlerimi ondan ayırıp yolu izlemeye devam ettim. Sanki gözlerine bakmaya devam edersem herşeyi bir bir anlatacaktım. Ne oluyor bana Allah aşkına!

En baştan beri bilmiyormuydum zaten böyle olacağını. Onun bildiğine adım kadar emindim. Onun sokağında onu mu kandıracaktım.
Nereye kadar saklayabilirim ki.
"Onun bir suçu yok." dedim bir anda.
Gözlerine baka baka yalan söylememin ne anlamı vardı ki.
İtirafımdan sonra arabayı yavaşlattı ve sonra durdurdu.
Ön camdan gözlerimi ayırmadan yolu izleyerek sözlerime devam ettim,

"Ben son zamanlarda pek iyi değildim. Sokak, Batu'yla olan kavgam, o gece yaşadığım olay, gördüğüm o adam.. bunlar kafamı çok kurcalıyordu. Zeynep sürekli dalgın olduğumu birşeyimin olup olmadığını neden zayıfladığımı falan soruyordu. Sürekli yalan söylemek zorunda kaldım ama inanmadı, şüpheleniyordu zaten. O gün de hava kararmadan kalkmak istedim, yol karanlık oluyor diye ama erken diyip beni bırakmak istemediler. Ben yine bir şekilde yalan söyleyip kalktım. Zeynep'te peşimden gelmiş. Fark etmedim. Etsem bırakmazdım.
Ama hiçbirşeyden haberi yok, birşey görmedi."

Başımı çevirip üzgün bir ifadeyle ona baktım. Konuşmaya başladığım andan beri bana baktığını biliyordum.
Gözlerinin içine baktım.
"Ona birşey yapma." Gözümden bir damla yaş düştü. Gözleri akan yaşı takip etti.
Elimle akan göz yaşımı silip önüme döndüm.
"Ona sadece mecburiyetten, niye sokakta olduğumu söyledim. Başka birşey anlatmadım."
Yine yalan söylüyordum. İstemeden.

Tekrar yüzüne baktım. Birşey demesini bekledim. Bir süre tepkisiz kaldıktan sonra,
"Kimse bilmiyor." dedi düz bir şekilde.
"Batu dahil kimse."
Neden?
"Sen mi yardım ettin?"
Cevap vermedi.
Bir süre sustuk. Hâlâ anlam veremiyordum. Herşeyi biliyordu ve bana yardım etti. Bu nasıl olabilir? İstemeden de olsa kural çiğnemiştim hemde bu ikinciydi.