Tu me manques | Emre Mor✓

Bölüm altı

Oyların düşük olması moral bozucu...

💜

Emre Mor...

Duyduklarımı algılamakta güçlük çektim o an.

"N-Ne diyorsun sen Esma?" şaşkınlıkla solduğumda Esma gülümsemeye devam etti.

"Uzun zamandır bipolar hastalığıyla baş ediyorum." Yüzümü sıvazladım Esma konuşmaya devam etti "Vefat eden ablamı biliyorsun, ondan kalan bir miras oldu bana." anlamsızlıkla ona baktığımda omuz silkti "Ablamda bipolar hastasıydı."

"Ben anlamıyorum." bir soluk verdim "Benden sırf bu yüzden mi ayrıldın?" dediğimde kaşları çatıldı.

"Evet."

"Böyle bir nedenden dolayı ayrılamazsın Esma benden." ellerine uzandım tuttum "Ben her türlü, ne olursa olsun yanında olacağım demedim mi sana? Neden uzaklaştırdın kendini benden?"

"Buna senide bulaştıramazdım." Derin bir nefes verdi "Emre ben zaten dipteyim görmüyor musun? Senide yanıma çekemezdim."

"Başkasını seviyorum demen daha mı iyi oldu sence? Öyle beni yıkmadın mı sanıyorsun?"

"İkisi aynı şey değil."

Histerikli bir gülüş kaçtı dudaklarımdan ellerini bırakıp ayağa kalktım, "Değil mi? Öyle dediğinde senden vazgeçecektim yoluma bakacaktım."

"Evet öyle yapacaktın."

Hayal kırıklığı ile baktım ona, "Sen beni hiç mi tanıyamadın? Sevgimi hiç mi hissedemedin?"

"Öyle değil."

Anlayışlı olmaya karar verip sakinlikle yanına oturdum. Onun da kendince sebepleri vardı, şimdi önemli olan onun iyi olmasıydı.

"Her neyse," bir soluk verdim "Önemli olan senin iyiliğin şu anda." ellerini tuttum "Ben ne olursa olsun senin yanında olmak istiyorum Esma. Bu elleri hiç bırakmak istemiyorum. Elimden ne geliyorsa yapmaya hazırım ben."

Esma dediklerimden sonra güldü ellerini ellerimden çekti, "Benim iyi olmak için kimseye ihtiyacım yok Emre." ayağa kalktı onunla beraber kalktım "Yanlış anladın güzelim, ben sadece daha iyi olman için yardımcı olmak istiyorum."

Kaşları çatıldı, "Senden ya da bir başkasından yardım isteyen mi oldu? Benim kimsenin yardımına ihtiyacım yok. Özellikle de senin yardımına." deyip arkasını dönüp gitti.

Derince yutkundum.

Sözleri kalbimi acıtmıştı, kötü bir niyetle yaklaşmamıştım ona asla. Amacım sadece kendini iyi hissetmesiydi.

Arkamadaki banka bıraktım kendimi. Bir süre karşımdaki denize bakıp ne yapacağımı düşündüm.

Aklıma gelen şeyle telefonumu cebimden çıkardım rehberden psikologumun numarasını bulup aradım.

"Emre, merhaba."

"Merhaba, Feyza hanım."

"Nasılsın iyi misin?"

"İyiyim siz?"

"İyiyim teşekkürler, sesin biraz sıkıntılı geliyor. Bir sorun mu var?"

Derince ofladım, "Aslında var ben bir hastalık için bilgi almak istiyorum da."

"Tabii buyur."

"Bipolar bozukluğu hakkında bilgi almak istiyorum."

"Bipolar bozukluğu," derin bir nefes verdi "Bu hastalık genel olarak 20 yaşlarında ortaya çıkan ve iki tipi olan bir hastalık. Birinci tipi mani ve depresyon evreleri olan, ikinci tipi ise çoğunlukla depresyon ve stabil evresi olan tip. Birinci tipte mani zamanı aşırı enerjik tutumsuz davranış ve duygu sergilemek oluyor. Kontrolsüz alışveriş, yeme içme gibi örnekler verilebilir, tutumsuz duygu da ise bir hoşlanmaya aşk sanmak, yapılan küçük hataları ve yanlışları aşırı abartmak, özellikle öfkeyi doruklarda yaşamak gibi şeyler sıralanabilir. Depresyon evresini empati yapabilirsin maalesef çoğu zaman yaşıyoruz. Ama ruhsal acıya ek olarak fiziksel acı da giriyor işin içine. Mide ağrı ve krampları, baş ağrıları, eklem ağrıları ve kusmak gibi şeyler. Az önce de dediğim gibi tutumsuzluk çok oluyor sonsuz sevdiğin ilgi duyduğun şeyler bir anda önemsiz, istemediği şeyler oluyor. Hayatla ilgili çok fazla sorgulama oluyor bu hastalığa sahip insanlar da en çok hayatın ölüm olgusuyla bu yüzden intihara çok daha meyilliler."

İntihara çok daha meyilliler.

Esma bunu yapamaz, yapmamalıydı.

"Tip iki bence en berbat olanı çünkü ya çok kötü hisseder kendisini ya da hiçbir şey hissetmez mani evresi olmaz olduğu zaman sağlıklı bir insan ne kadar mutlu oluyorsa o kadar olur bu da maalesef yetmez."

Esma'nın bütün davranışlarını şimdi daha iyi kavramıştım.

"Yardım istemezler değil mi?" sorumu yanıtladı "Maalesef, her hastalıkta olduğu gibi bu hastalıkta da inkar var.  Hasta olduklarını bile kabullenmezler ve tedaviden kaçınırlar."

"Peki öyle olan birine nasıl davranmalıyız?"

"Öncelikle karşındaki kişiye acımak yerine şefkat göstermek gerekir. Streslerini azaltmakta destek olunabilir. Ona her zaman sabırlı ve anlayışlı bir şekilde yaklaşılmalı. Zaten sizin sevginizi ve anlayışınızı gördükçe karşınızdaki kişide duvarlarını yıkacak size kendini bırakmaya başlayacaktır zamanla."

Umarım.

Teşekkür edip telefonu kapattım. Kafamı banka yaslayıp gökyüzüne baktım.

Elimden ne geliyorsa yapacaktım. Her daim sevdiğim kadının yanında olup, kendisini iyi hissetmesini sağlayacaktım.

O beni istese de, istemese de.

💜

11.06.2023