KAYIP PERİ

1

Hastane kapısının önünde gergin bir şekilde yürüyordum . Birazdan yanına gideceğim ailenin benim sonum olacağından neredeyse emindim.

Korkaktim. Onların dediklerini dinleyip gelmiştim ama keşke gelmeseydim. Zaten onlar beni sevmezdi ki neden dinleyipte gelmiştim.

Yetimhanede kalıyordum. Onlar yani aynı odada kaldığımız kızlar bir şans vermemi söyleyip git demişlerdi.

O aileyi hiç görmemiştim. Müdürümüz gelipte bana olanları anlattığında Dna testi için gitmek istememiştim. O da en azından saç teli ver diyerek almıştı.

Şimdide Dna testinin sonucu için çağırmışlardı. Ilk gitmek istememiştim ama bir şekilde ikna etmişlerdi. Ben ailemi hiç tanımamıştım. Kendimi bildim bileli yetimhanedeydim. Bu yüzdendi korkum çünkü ailesi olan çoğu yetimler onlara çok kötü davrandıklarını söylerlerdi.

Düşüncelerime son verip hastane kapısının önüne geldim. Derin bir nefes alıp tam kapıdan gireceğim anda vucudum one doğru sendeledi ve neredeyse düşmekten son anda kurtuldum.

-"Kusura bakmayın lütfen" diyerek resmen önümden uçtu. Saka gibiydi hem bana çarpıp hemde bakmadan koşuyordu.

Büyükce bir sabır çekip sonunda girdim içeriye. Resepsiyona sormadan 2. Kata çıktım ve rapor odası yazan kapının önüne geldim.

Çok korkuyordum ama daha fazla düşünürsem giremem diyerek kafam önümde kapıyı açtım.

Içerideki ses gürültüsü ben girince kesildi ve o an kafamı kaldırınca içerideki ( sayamayacagim kadar çok erkek) fazlalığı bana baktı.

Kapının önünde öylece beklerken 2 erkek koltuklardan kalktı ve bana bakarak 'otur lütfen' dedi.

Aslında oturmayacağım yere stresten gidip oturdum ve neredeyse hiç durmayan ellerimin titremesini saklamak için ellerimi birleştirdim.

Ben kafam önümde gergince otururken kapi açıldı ve doktor girdi.Iceridekilerden 'şükür' diyen bi ses ardından bir şaplak sesi geldi.

Bir boğaz temizleme sesinden sonra doktor konuşmaya başladı.

-"Evet efendim yaptığımız Dna sonucuna göre tamda tahmin ettiğimiz gibi sizin kızınız peri hanım."

'Yes be', 'çok şükür', 'belliydi zaten', gibi kelimeler duyuyordum ama hala kafam önümde ellerimi ovuşturmaktan kıpkırmızı olmuşlardı.

Inanamiyordum ben yapamazdim bu yaşımdan sonra aile olamazdim kimseyle istemiyordum olmazdı.

Derin bir sessizlik içinde kafamı kaldırdım ve dolu gözlerle beni izleyen adama baktım. O adam mıydı öz babam? Çok gençti. Ben kimsenin kızı olamazdım ben kimseye baba diyemezdim. Birden ayağa kalktım ve dışarı çıkmak için iki adım attım ama aniden kızım diyen adamın sesiyle durdum.

-"Ben kızınız değilim. Ben kimsenin kızı değilim. Olamam, istemiyorum sizi uzak durun benden. Hayır olmaz. Asla olmaz anladin mi? Gidiyorum ve bir daha karşıma çıkmıyorsunuz."

Bunu derken kendimi kaybettiğimin farkındaydım. Tam kapıyı açacakken aniden kulaklarım uguldadi ve ben yere düştüm.

YAZARDAN

Peri bayıldıktan sonra oda neredeyse savaş alanına dönmüştü. Şimdi ise oradakilerin yarısı yani kuzenleri ve amcaları eve gitmişti. Onları zar zor ikna etmişlerdi ama Peri daha fazla yorulmasın diye göndermişlerdi.

Peri hasta yatağında öylece yatıyorken yanında babası elini sıkıca tutmuştu. Peri onu istemedigini söylemişti. O kızını yanında istiyordu kızı daha küçüktü. Nasıl bırakabilirdi ki.

-"Baba sence bizi istemediğini söylediğinde ciddi miydi? "

Obur tarafta oğlu sanki küçük bir çocukmuş gibi sormuştu soruyu. Babası yalan söylemek istemiyordu bu yüzden sessiz kaldı çünkü ikiside biliyordu ki Peri onları istemiyordu.

Babası Perinin elini sıkıca öpüp başını kattı ve Peri uyanana kadar o elini hiç bırakmadı.

♡♡♡♡♡♡

Selamlarrrrrr direk konuya giriş yapim dedim iyi yapmış miyim???

Neyseeeeeee bu kurgu aklımda bayadır vardı yazım dedim inşallah guzel olur yanlışlar olursa söyleyin lütfeeeeen

Yorum yapmayı unutmayın mutlu oluyorum 😽😽😽😽😽😽😽😽😽

Peri hakkındaki görüşleriniz?

Babası??

Isterseniz tanıtım da yapabilirim 🥳🥳🤠🤠

Neyse görüşmek uzere 💘💘💘💘

@Benimgunlugum