the moons know we're in love | SakuAtsu

0.5

"Atsumu, hadi uyan artık."

Kapıyı tıklatarak kardeşini uyandırmayı deniyordu.

Atsumu sabahları çok aksi olabiliyordu, bu yüzden odasına girmeden onu bu şekilde uyandırmaya çalışıyordu. Çünkü Atsumu, odasına birisinin girmesini asla sevmiyordu, eğer ruh hâli iyiyse -dün gece gibi- o zaman odasına girilebiliyordu.

Psikolog ile bu konuyu konuştuğu zaman psikolog Atsumu'nun bu zamanki davranışlarına da dayanarak ona bir ilaç yazmıştı.

Bu ilacı Atsumu'nun ruh hâli gün içerisinde çok sık değişirse o zaman yatmadan önce içecekti. Uyurken bu ilaç Atsumu'yu rahatlatacak ve ertesi gün -özellikle sabah- onun ruh hâlini stabil kılacaktı.

Kapının açılması ile kapıya çok yakın durduğu için iki adım geriye gitti Osamu.

"Günaydın Tsumu."

Atsumu bir gözünü ovuşturarak odadan çıktı. İkizini görünce ona kocaman sarıldı.

"...Günaydın Samuuu~"

İkizinin uykulu hâline gülümsedi Osamu.

"Git yüzünü yıka da kendine gel, kahvaltı hazır."

Atsumu bir şey demeden kardeşinden uzaklaştı ve sendeleyerek banyoya ilerledi.

~

"Samuu, bugün Sakusa ile dışarı çıkacağım."

Osamu, tabağındaki yemeği bölmeye çalışırken durdu ve kafasını kaldırdı. Atsumu'ya garipser bir şekilde bakıyordu.

"Bu nereden çıktı?"

Atsumu ağızındaki lokmayı yutup cevap verdi.

"Sevgilim ile vakit geçirmek istemem suç mu?!"

Osamu elindeki bıçağı ve çatalı bıraktı.

"Sakusa mesajlarına bakmıyor sanıyordum."

Atsumu güldü.

"Bakmıyor zaten."

Osamu sırtını sandalyeye yaslayıp kollarını göğüsünde birleştirdi.

"Eeeee geri zekalı?"

"Evine gideceğim."

Osamu kaşlarını "Ciddi misin?" der gibi çattı.

"Şaka yeteneğin beş yaşındaki çocuktan daha berbat."

"Neyse ki anlama yeteneğim beş yaşındaki çocuktan daha berbat değil. Şaka yapmıyorum."

"En son Sakusa'nın annesi seni yaka paça evinden attı Tsumu."

Atsumu tabağındaki son lokmayı ağızına atıp hızlıca yuttu.

"Annesi beni seviyor, o an fazla sinirlendirdim sadece o kad-"

"Oraya gitmeyeceksin Atsumu."

Atsumu dudak büzdü.

"Aaaahhh hadi amaaaa. Sevgilimle dışarı çıkmak benim de hakkım."

Osamu dudağını dişlemeye başladı.

"Atsumu. Ailesi bizi istemiyor. Seni veya beni sevmiyor, anla şunu. Tamam mı? Sakusa da-"

Atsumu kahkaha attı, Osamu ise şaşkınlıkla sustu.

"Komik bir şey anlatmıyorum."

"Haha, saçmalıyorsun Samu. Ailesi hiç değilse beni seviyor. Her neyse, sana afiyet olsun. Ben gideceğim."

Koşar adımlarla merdivenlere yöneldi. Osamu ise şaşırmıyordu bu tarz şeylere. Sadece beceriksiz hissettiriyordu.

Çatalındaki lokmayı ağızına yaklaştırdı ama çatalı tekrar tabağına koydu. İştahı kaçmıştı.

Kardeşinin ayak seslerini duyunca kafasını o yöne çevirdi.

"Çıktım ben, görüşürüz Samuu!"

Kapı açıldı ve çok geçmeden kapandı. Evde yalnız kalmıştı.

Masadan kalkıp salondan telefonunu aldı. Psikoloğun numarasını rehberinden arayıp buldu.

Arayıp aramamak konusunda tereddüt etti ama Atsumu psikoloğa bir şey anlatmazdı. Ve bu önemli bir şeydi.

Psikoloğu arayıp telefonu kulağına yaklaştırdı. Koltuğa oturdu ve kafasını geriye yasladı.

~📞: "Merhaba Osamu Bey. Bir sorun mu vardı?"

"Evet, Atsumu az önce tekrar Sakusa'nın evine gitti."

~📞: "Ooh, peki siz onu durdurmayı denediniz mi?"

"Denedim. Açık bir şekilde Sakusa'nın ailesinin bizi sevmediğini söyledim."

~📞: "Umarım bu tepki ters tepmemiştir?"

"Aksine, kahkaha attı ve saçmaladığımı söyledi. Mutlu bir şekilde de evden çıktı."

~📞: "Anlıyorum... İlaç kullanımı nasıl gidiyor?"

"Duygu durumu aniden üçü geçerse yatmadan önce ilacı veriyorum. Yönlendirdiğiniz psikiyatrist bu şekilde söyledi."

~📞: "Sanıyorum ki onunla daha çok görüşmeniz gerekecek. Tabii benim desteğim doğrultusunda vereceği ilaç dozu ve etkisi de değişecektir. Kendisi yakın arkadaşım olur."

"Atsumu eve geldiğinde nasıl bir tepki vermeliyim? Çünkü kesinlikle Sakusa'nın evinde yine kavga çıkacak."

~📞: "Anlattığım gibi, sakin kalmak dışında bir şey yapamazsınız."

"... Pekala, teşekkürler."

~📞: "Rica ederim. İyi günler."

Arama sonlandırıldı.
2 dakika 4 saniye.

Telefonu koltukta bir yere koyup masanın üzerindeki kumandayı aldı. Televizyon izlemenin kafa dağıtma gibi bir etkisi vardı.

Yemek kanalı izlerken telefonun çalması ile telefonunu eline aldı.

Atsumu arıyordu.

Aceleci bir tavırla aramayı açtı ve telefonu kulağına dayadı.

"Atsumu?"

Kardeşinin sesinden ağladığı belli oluyordu.

~📞: "Samu... Beni alır mısın..?-"

"Konum at."

~📞: "Sakusaların evi işte. Kapı önündeyim..."

"Tamam."

Telefonu kapatıp hışımla olduğu yerden kalktı ve kapının önündeki çekmeceden anahtarlarını alıp evden çıktı.