Carol yine geldi durağa. Oturdu ve arkasına yaslanıp karşıda ki yeşillik alanı izlemeye başladı. Yanına birisi oturduğunda kafasını çevirdi. Tom'du.
"Günaydın."
"Günaydın."
İkisininde önüne dönmesiyle bölünen sessizlik devam etti. Ama Carol'u inceleyen Tom yine bozmuştu.
"Yorgun görünüyorsun."
"Öyledir."
"Nereye gidiyorsun?"
"İşe"
"Her gün bu saatte mi? Bazen görüyorum geçte geliyorsun, zor değil mi?"
"Yani ama lazım, elimden gelen bir şey yok."
"Neden?"
"Hasta."
"Kim?"
"Annem."
"Üzgünüm, geçmiş olsun."
"Teşekkürler."
Yine sessizlik kapladı ortalığı. Gelen otobüsle Carol yerinden doğruldu.
"Hoşçakal"
"Sanada..."
