İçimde tuttukça gitgide daha fazla büyümüştü her şey. Katlanamıyordum, eski krizler tekrar gün yüzüne çıkmıştı. Kabuslarsa, onlar tarafından tekrar kovalanıyordum ve hiç bitmek bilmiyorlardı.
Minho'nun sarkastik tarafı, eskisinden daha fazla kırmaya başlamıştı. Takılmayıp gülüp geçiyordum o an ama eve gittiğimde gözlerimden yaşlar akıyordu ben ise bunu nasıl durduracağımı bilmiyordum.
Bir gün,
bara gitmeyi teklif etti.
En azından kafamın dağılabilmesi için bu teklifi yaptığını düşünüyordum bir yandan da istemiyordum. Fakat ona çıkardığım zorluklar adına, kabul ettim teklifini. Gece Minho'ya oranla daha sarhoştum. Bir ara görüşümden çıktı.
Sonrasında onu kucağındaki bir kızla gördüm.
Düşmekten beter etmişti bu görüntü. Değil kemiklerimin aynı anda kırılması, daha farklı bir acıydı. Göğsüm oldukça yanıyordu baktıkça.
Ve ben o ayakta duramayacak halimle arkama bakmadan çıktım o bardan. Görüşüm bulanık ve çalkalantılıydı, nereye gittiğimi görmüyor ve bilmiyordum bayılana kadar devam ettim sadece.
