Babysitting a Demon |Sanegiyuu|

|

Kitapta tüm hashiralar yaşıyor haberiniz olsun, keyifli okumalar.

Sonbaharın ortalarıydı, üst ay 1 öldürüldüğünden beri hashiralar neredeyse hiç iblislerle uğraşmamıştı. Tabii ki bu o kadar da iyi bir şey değildi, Muzan'ın yeni şeyler planlamadığını kimse bilmiyordu ve ani saldırılara maruz kaldıklarında zorlanmamak için tüm hashiralar konakta kendi odalarında kalıyorlardı, fakat konak o kadar büyük olmadığı için odalarda 3 kişi kalmak zorundaydılar. Sadece mitsuri ve Shinobu iki kişi kalıyorlardı. Gyomei, Giyuu ve Sanemi bir odada kalırken Tengen, Iguro ve Rengoku diğer odada kalıyorlardı. Muichirou'yu soracak olursanız o hemen efendinin kaldığı odanın yanında belirli sebeplerden dolayı Genya ile birlikte kalıyordu. Diğer üç odada herhangi bir sorun olmasa da Sanemi, Giyuu ve Gyomei'nin kaldığı odada ses asla kesilmiyordu fakat konuşan ya da bağıran tek kişi Sanemiydi, kendi kendine bağırır sonra kimseye aldırmadan ışıkları söndürüp uyurdu ve ışıkları açarsanız tekrar bağırmaya başlardı.

Bir akşam Tengen'in hazırladığı sürpriz bir parti ile neredeyse tüm hashiralar dışarda eğleniyordu, Giyuu ve Sanemi hariç. Giyuu yapılan partide eğlenemeyeceğini bildiği için odasında resim çizmeyi tercih etmişti, hiçbir şey yapmak istemediğinde genelde resim çizerdi, kötü de sayılmazdı. Esinlenecek bir şey bulmakta çok zorlanıyordu odadaki neredeyse her şeyi çizmişti etrafına bakındı vazo, çanta, sehpa, yatak, kitap, kalem... Hepsi çizilmişti fakat Giyuu'nun çizmediği bir şey vardı, Sanemi. Çizip çizmemek arasında kalmıştı, ya çizimi görülürse çok yanlış anlaşılırdı fakat sıkıntıdan patlamamak için bunu göze aldı, en kötü çizdikten sonra atardı sonuçta amacı zaman geçirmekti.

Giyuu taslağa başlamıştı, bir Sanemiye bakıyordu bir de kağıdına elinden geldiğince fark edilmemeye çalışıyordu fakat bakışları çok deliciydi ve Sanemi kısa sürede üzerindeki gözleri fark etti. "Ne var bana bakarak benden ne kadar nefret ettiğini mi yazıyorsun o kağıda?" Diye bağırdı Sanemi. Sadece kafasını hayır anlamında sallamakla yetindi Giyuu, ucuz atlatmıştı. Sanemi'yi uzun süredir incelediği için artık bakmasına gerek bakmamıştı gerçi, böyle de devam edebilirdi resmine. Aradan yaklaşık 15 dakika geçmişti ve Giyuu'nun resmî bitmişti, unuttuğu bir şey var mı diye Sanemi'ye baktığı anda üzerinde çok ağır bir bakış hissetti, tabii ki de Sanemiydi. "Sana bakma dedim değil mi? Bugün normalden de daha garipsin,iğrendiriyorsun beni." Diye bağırınca Giyuu hiçbir şey diyemedi, ağır gelmişti ona. Gerçekten de iğrenç biri miydi? O bunları düşünürken cevap alamayan Sanemi sinirlenip Giyuu'ya doğru ilerlemeye başlamıştı. Bunu gören Giyuu hemen elindeki kağıdı buruşturup cebine atmıştı. "Ne o neden benden saklıyorsun ver de bakayım, sonuçta benim hakkımda." Dedi Sanemi. "Olmaz." Diyebildi sadece Giyuu, yaptığından pişman olmuştu bile. "Sen vermezsen ben alırım!" Diye bağırdı Sanemi ve Giyuu'nun cebine ulaşmaya çalıştı ama boşuna çaba sarf ediyordu çünkü Giyuu'nun vermeyeceğini biliyordu. Her ne kadar Giyuu'dan nefret etse de ona vurmaya kıyamıyordu Sanemi, ondan farklı bir hava alıyordu sanki yaralanmış bir peri gibiydi hem görünüşü hem de kişiliği. Güzel gözüküyordu, en azından Sanemi'ye göre uzun saçları ona ayrı bir hava katıyordu. Giyuu'nun dayanacak gücü kalmamıştı, Sanemi güçlü ve asla pes etmeyen birisiydi. En sonunda onu üstünden itip kağıdı ona doğru fırlattı. Sanemi bu hareketine sinirlense de sadece bakınmakla yetindi ve buruşmuş kağıdı açmaya başladı. Hiç yazı görmeyince daha çok meraklanıp hızlıca açmaya başladı. Bir anda kendini görünce şaşırmıştı, asla böyle bir şey beklemiyordu. Hoşuna gitmedi dese yalan olurdu çünkü gerçekten güzel bir çizimdi, yüzünü kağıttan kaldırıp Giyuu'ya baktı, yere bakıyordu ve yanakları pembemsi bir tona bürünmüştü. Bu hali Sanemi'ye daha eşsiz geldi, üç gün boyunca baksa hiç sıkılmazmış gibi hissetti.

Sanemi kağıdı eskisinden de beter buruşturup Giyuu'nun yüzüne fırlattı. "Aptal çizimlerini kendine sakla, gerçekten de iğrençsin." Dedikten sonra lavaboya girdi Sanemi, Giyuu hala aynı yerdeydi Sanemi'nin dedikleri aklında tekrar tekrar çalıyordu "O kadar da iğrenç birisi değilim." Dedi kendi kendine ve üstündeki tişörte aldırmadan o havada kendini dışarı attı, kapıyı bile kapatmadan. Onu gören Rengoku bir anda "Hey Tomioka nereye gidiyorsun?" Diye bağırdı ama Giyuu çoktan uzaklaşmıştı.

Aradan 10 dakika geçtikten sonra Sanemi lavabodan çıkmıştı ve kapının açık olduğunu fark etmişti. Isıtıcıyla zorla ısıttığı oda şimdi Giyuu sayesinde buz gibiydi. Anlık sinirle dışarıya yöneldi ve Giyuu'yu aramaya başladı. İnsanlardan aldığı bilgilere göre Giyuu konağın dışına çıkmıştı fakat bu yasaktı, Sanemi kurallara çok takılmazdı ama Giyuu öyle biri değildi. Sanemi biraz gezindikten sonra ağacın altında gördüğü silüet onu ürküttü, yanında silahı da yoktu. Biraz daha yaklaşınca onun Giyuu olduğunu anladı ve yanına gitti.

(Başında - olanlar Sanemi.)
- Senin yüzünden odamız buz gibi, mutlusundur umarım.
Üzgünüm.
Sanemi Giyuu'yu kolundan tutup çekince bir an oğlanın gözlerindeki yaşları gördü. Sanemi anlam veremedi "Bu kadar zayıf olduğunu bilmiyordum, şimdi içeriye geç burda kalırsan senin yüzünden ceza alacağım ve bu hiç iyi olmaz." Dedi Sanemi ve Giyuu'yu çekiştirmeye devam etti. Odaya gelince Giyuu Sanemi'nin elinden kurtulup kendini yatağına attı. (Yerde olan yataklar) Gözünü kapatıp uyumaya çalıştı fakat ışıktan dolayı uyuyamıyordu, ayağa kalkıp ışığı söndürdü fakat Sanemi bundan hiç memnun değildi ışığı tekrar açtıktan sonra Giyuu'ya bağırmaya başladı. "Ne yaptığını sanıyorsun? Ben hala ayaktayım sen ister uyu ister uyuma ışık açık kalacak!" Bu bardağı taşıran son damlaydı Giyuu için bir anda bağırmaya başladı, Sanemi'nin hayatında duymadığı küfürler ediyordu. Sanemi hiçbir şey diyemedi karşısında duran sinir küpüne, Giyuu neredeyse sinirden ağlayacaktı o kadar hızlı nefes alıp veriyordu ki bir an bayılacak gibi olmuştu fakat sonradan kendini toparlayabilmişti, tam yatağına doğru yönelecekken yediği yumrukla birlikte yere yığıldı.