GECMİŞİN MEKTUPLARI

MEKTUPLAR 2

Neden böyle bilmiyorum doktor. İnsalar neden bu kadar yalnızken neden bu kadar yalnızlaştırıyor en sevdiklerini?
O da yalnızdı doktor üstelik onun yalnız olmasını umursayacak kimse yoktu etrafında. Hangisi da kötü doktor söyle bana seni yalnız hissetiren birilerinin olması mı yoksa yalnız olmak mı? Hiç olmak mı daha zor var olup hiç hissetmek mi?
Kırgınım doktor. Onu anlamayan tüm insanlığa kırgınım. Onu merak bile etmeyen bencil bu insanlara kırgınım

Tuhaf, çok canım acıdığı için mi artık hiçbir cümle beni etkilemiyor? Ruhum mu öldü doktor benim? Bedenime ölüm uğramadı mı? Bu bedeni ölüm bile kabul etmedi mi?
Oysa ölüm onun hem bedenini hem ruhunu alıp götürdü.

Gülümsüyorum doktor, artık buldum kendimi. Bulduğum yerde yara aldım ama buldum. Herkes bana düşmanken ben kendimle barıştım. Gülümsedim bugün ayna karşısındaki yüzümü okşadım.
Ona bunu borcluydum. Onu hiç eden hayata inat bana beni bulduran kişiye bu gülümsemeyi armağan etmeye mecburdum. Hayır yalan söylemiyorum kendime. Bedenim ilk defa ruhumu kandırmıyor.

Deliymişim ben öyle söylüyor insanlık. Onlar acı veren anıların sahibi değil de kötü olan benmişim. Onların sevinçlerini öldüren katiller değil de hiç olan biri sucluymuş. Ben vazgeçmeliymişim, hemen onları iyileştirmeliymişim, onlar bunun nedenini merak etmiyorlarmış. Eğer vazgeçersem ondan affedeceklermiş beni.
Söylesene doktor yine yok mu olayım? Yine yalan mı söylemeliyim kendime?

Gözler konusurmus doktor. Onun gözlerini bir defa gördüm. Duydum söylediklerini. Duydum doktor. Çığlıklar yoktu gözlerinde, hıçkırıklar yoktu gözlerinin sesinde sessizlik vardı. Gözlerinde hiçlik vardı, gözlerinde kabullenmişlik vardı.

Hala bana soruyorlar doktor. Uzun zaman sonra öfkenin ateşi içimi yaktı. Hala onun gerçekliğini değil bedenini, evini arabasıni, yaşını cinsiyetini soruyorlar. Onun adını öğrendiklerinde onu tanıyacaklarını beni anlayacaklarını sanıyorlar. Anlamıyorlar isteğimin onları iyileştirmek olduğunu anlamıyorlar. Bilmiyorlar, görmüyorlar hepsinin gözlerinde hiçlik var.

Bencillim beni anlasınlar diye onları zorluyorum. Suçluyum hala onlar için tüm öfkeleri kendim için çalıyorum. İnanıyorum hala bu saf kötülük arasında gerçek bir sevgi bulacağıma inanıyorum.

Canım yanıyor doktor onu özlüyorum. Onu çok özlüyorum.

Kimsesizim doktor sen bile beni sucluyorsun. Neden cevap vermiyorsun?
Oysa beni anlayacağını söylemiştin.
Yoksa anladıkça öfkeleniyor musun yaptıklarıma. Oysa ben ruhumu yaşatmaya çalışıyorum. Ben ben küçük bir çocuğu kurtarmaya çalışıyorum. Anlamalarını istiyorum. Yanlış sevginin nasıl can yaktığını bilsinler istiyorum.

Aldatıldım. Savaştım. Bırakmadılar doktor sucsuzdum. Ellerime kelepçeler takıldı. Sevdiklerini söylediler. Hapsettiler. Beni koruyacaklarını söylediler. Canımı yaktılar, yaktıkları yeri iyilestirdiklerinde sevdiklerini söylediler. Yine ve yine... Toprağımdan kopartıp başka bir toprağa ektiler, ölümümü görmediler.
Aldatıldım, yüzüme gulumsediler. Ve aptaldım çünkü bıraktım

Yok doktor toprağında bile adı yok. Sordum bir hiç için bu kadar çabaya gerek olmadığını söylediler. Ben de bir hiçtim

Doğum günün kutlu olsun doktor. Biliyorum bıktın benden ama geçmiyor doktor ne yapmalıyım? Saçmalıyorum. Başlıyorum ama başladığım yerden tekrar Basa dönüyorum.

Yaptım, evet yaptım ve onlar bunu bensiz duzeltemezler. Anlamıyorlar, ölümümü istiyorlar. Ben zaten ölmüştüm. Ölüm kaç kere uğrar bir insana? Ölürsem yasayabilecekler mi? Anlamıyorlar, anlasalar... Anlasalar onu, anlasalar onları yaşatmaya çalıştıklarımı. Anlamıyorlar nefes aldıklarında yaşadıklarının zannediyorlar.