Lovefeeling

8- Het gesprek

'Schat ik ga naar huis, ik trek het niet meer' Dunya begon haar spullen in haar tas te stoppen. Ze schoof haar stoel naar achter een gaapte overdreven. Ze keek Tugba moe aan. 'Blijf nog even een uurtje? Ik moet nog een halve hoofdstuk doen, dan ben ik klaar' zei Tugba smekend. 'Nee ik ga, wollah ik voel me niet lekker. Ik heb hayeck hoofdpijn. Ok doei' zei Tugba kortaf. Dunya liep naar haar vriendin toe en gaf haar een zoen op haar wang. 'I know you love me' zei Dunya met een knipoog. En maak je niet druk om die Amir! Nee komt goed.' Tugba zag Dunya die lift in verdwijnen. Tugba bladerde zuchtend door het laatste hoofdstuk dat ze die dag zou leren. 'Oke nog een uurtje bikkelen' dacht Tugba. Maar dan zag ze Amir aan haar tafel staan. 'Ben je alleen hier?' vroeg Amir. Nee mijn vriendin is net weg. Jij dan? Mijn vrienden hebben het ook opgegeven' zei Amir vriendelijk. Mag ik er bij komen zitten? Tuurlijk, schuif aan.' Tugba was haar leerwerk alweer vergeten. 'Vond je het erg dat ik niks meer zei? Tugba begreep meteen wat hij bedoelde. 'O nee hoor' loog ze. 'Mooi'. Amir bleef haar aankijken. Tugba keek terug. Je kon de spanning zo voelen! Ze deed haar hand in haar nek, ze voelde zich rood worden. Na een tijdje begonnen ze het over van alles en nog wat te hebben. Amir vertelde dat hij in zijn derde jaar van de Universiteit zat, hij studeerde bedrijfskunde. Hij woonde samen met zijn ouders, broer en broertje ergens in de stad. 'Een halfuur van mij vandaan' had Tugba berekend. Amir keek op zijn horloge. 'De tijd vliegt als ik met je aan het praten ben.' Tugba keek verlegen naar Amir. 'Ik ga even bidden'zei Amir. Het was net zes uur geworden. Tugba keek Amir verbaast aan. 'Eh, okee ik moet wel naar huis..'zei Tugba. 'Geen probleem, zal ik je thuisbrengen? Ik weet het niet. Denk er maar over na. Ik ben zo terug niet weggaan.' Hij liep de hoek om.