Monsters

Hoofdstuk 1

Ik schrok ontzettend, want er was niets anders te zien dan mijn kamer in de spiegel. Bij vampieren denken de meesten meteen aan hoektanden, dus daar begon ik als een gek aan te voelen. Ze waren inderdaad lang. Ik ging naar mijn moeder en ik was blij dat er verder niemand thuis was. Ze vertelde me nog wat meer over vampieren en gaf me een blauwachtige spiegel. Ik kon mezelf daarin wel zien en daarin was ik niet blauw. Ik keek mezelf aan en zag dat mijn ogen wel weer normaal waren. Ik moest wel even wennen aan die hoektanden, maar ik vond het best cool. Maar hoe moest dat nu met school maandag? Ik ging de trap weer op naar mijn kamer en viel in slaap op de bank die daar stond. De volgende ochtend pakte ik snel mijn blauwe spiegel erbij, maar ik was nog steeds een vampier. Ik keek even in de normale spiegel en zag heel langzaam mijn spiegelbeeld terugkomen. Ik keek ook daarin maar mijn hoektanden waren nog steeds erg lang. Ik borstelde nog even de klitten uit mijn lange, gekrulde, blonde haren en liep in mijn pyjama naar de woonkamer. Toen ontdekte ik plotseling dat ik mijn hoektanden kon intrekken en weer tevoorschijn kon laten maken. Ik bedacht me dat vampiers kunnen vliegen. Misschien ik ook wel. Ik stond onderaan de trap en probeerde naar boven te vliegen. Dat lukte dus niet, maar ik ontdekte wel dat ik me heel snel kon bewegen. Het leek bijna wel teleporteren. En ik hoefde er geen stap voor te zetten. Hier kon ik wel aan wennen. Maar hoe moest dat nou met Mieke en Liv. Mieke was mijn oudere zus en Liv mijn beste vriendin. Ik liep lang de deur, maar de
Aar zaten ramen in. Ik rende snel daarvandaan, want de geruchten dat vampiers niet tegen zon kunnen klopt. Ik wilde even snel naar de keuken om even lekker mijn krachten uit te proberen, maar dat ging al iets minder snel. Ik keek in het weerspiegelende glas van de oven en ik kon mezelf helder zien. Ik liet even mijn hoektanden zien maar merkte dat ze vanzelf verdwenen. Misschien was ik wel geen echte vampier....