Monsters

Hoofdstuk 4

Al die jaren waren we al beste vriendinnen en nu weten we het. We zijn een tweeling. Ik was zo blij en toch ook zo verdrietig. Waarom wisten we dat niet eerder. We besloten eerst naar mijn moeder te gaan om het haar te vragen. Deze keer was de eerste dat ze antwoordde. Verschillende monsters mochten niet samen gaan dus mijn vader nam Emma mee en mijn moeder nam mij mee. Maar waarom wij het niet mochten weten blijft een raadsel. We hadden ook niet dezelfde achternaam. Zij had die van mijn vader en ik die van mijn moeder. Mijn moeder gaf ons beide een boek met alle bekende monstersoorten daarin. Veel kende ik nog niet. Emma en ik gingen het bos in. We namen de boeken mee en probeerden ze allemaal te worden, maar meer dan de helft lukte niet. Dezelfden vreemdgenoeg wel. We ontdekten een paar nieuwe die we konden worden. De changer zelf. De mens bleek ook een monster te zijn die we konden worden. Een echte changer zag er zelf uit als een glimmend wit mens met vaak blond haar. De ogen van een changer waren licht blauw. Maar het was heel vreemd onze haren kregen zilveren lokken en onze ogen en nagels waren ook zilver. Waarom zagen wij er niet uit als normale changers? Changers waren op aarde erg zeldzaam. In de monsterwereld waren er wat meer, maar alsnog erg weinig. We lazen het hoofdstuk van de changers. Er stond dat er altijd een uitverkorene was en dat er in het jaar 2000 weer een nieuwe zou komen. Ons jaar dus. Misschien waren wij de uitverkorenen. "Nee, dat is onmogelijk.", zei ik spontaan. Emma wist meteen waar ik het over had. "Nou, misschien...........", begon ze. Tja, we wisten het niet zeker.

We lieten het een poosje voor wat het was en met volle maan logeerde Emma bij mij. Een van de monsters die we een maand geleden hadden geprobeerd te worden was een Eles (een monster dat de macht heeft over elektriciteit). Deze volle maan zaten we op het balkon elkaars haar te vlechten. De buitenlampjes stonden zoals gewoonlijk aan. We keken allebei tegelijk op. Het was alsof we ergens van schrokken. Daarna begonnen opeens de lampjes te knipperen. "Wat gebeurt er?", vroeg ik. Zij wist het ook niet. We keken elkaar angstig aan. Onze ogen werden allebei geel. We gilden allebei toen we dat zagen. "Ok, helder denken", zei Emma. "Eles!", schreeuwde ik. "Wat?", vroeg Emma meteen. "Eles, dat monster dat elektriciteit onder controle heeft." "Ooooooooo", zei ze droog tegen me. "Ontspan en denk dat de lichten uitgaan.", zei ik zo kalm ik kon. Emma leek alsof ze in een trans zat, zo rustig werd ze. Ik deed hetzelfde en de lampen gingen uit. Onze voeten waren weg en bij iedere stap die we zetten ontstond er onder onze onderbenen een soort stroomstoot met felle flitsen. Even schrok ik en op dat moment gingen de lampen kort aan. We keken elkaar aan en op onze beide gezichten ontstond een glimlach. "Cool!" Zei ze terwijl ze ruw de stilte verstoorde.